Twee keer mis…
Zwanger worden is bij mijn vriend en mij nooit een probleem geweest. Het zwanger blíjven daarentegen is een heel ander verhaal. Wij hebben een dochtertje van bijna 3 jaar, maar voor haar hebben we twee miskramen gehad. Bij de eerste keer proberen, was ik gelijk zwanger. We waren door het dolle heen. Maar een week na de positieve test, werd ik ongesteld. Twee weken later werd het helaas bevestigd dat ik een vroege miskraam had gehad, maar er werd ook gelijk weer een eisprong gezien! We hebben onze kans gepakt en daarna was ik gelijk weer zwanger! Bij de eerste vroege echo rond de 7,5 week was alleen een leeg vruchtzakje te zien. Wederom een miskraam. Deze kwam niet vanzelf af. Ik kreeg pillen om de miskraam op te wekken, maar uiteindelijk bleef er alsnog weefsel achter. We besloten een curettage te laten doen. Een paar maanden later werd ik weer zwanger en gelukkig ging deze zwangerschap helemaal goed en is ons dochtertje in juni 2019 geboren.
‘Zwangerschap op Onbekend Locatie’
Op het moment ben ik zwanger van ons tweede kindje en wederom verliep de weg hiernaartoe niet zoals je zou willen en hebben we weer twee miskramen meegemaakt. De eerste was een zogenaamde ‘ZOL’ zwangerschap: een Zwangerschap op Onbekende Locatie. Alle testen gaven aan dat ik zwanger was, maar er was geen zwangerschap te zien in de baarmoeder, noch buiten de baarmoeder. Hoe verklaar je dit zou je denken? Ik weet het ook niet. Ik denk dat het minivruchtje al was afgekomen, maar dat mijn lichaam dit niet door heeft gehad. Uiteindelijk heeft het weken/maanden geduurd voordat het HCG hormoon weer uit mijn lijf was en we het opnieuw konden proberen. Hierna werd ik zwanger, maar was het vruchtje met 7 weken gestopt met groeien en klopte het hartje niet meer. Ook deze keer kwam het vruchtje niet vanzelf af en kreeg ik weer medicatie. Een paar maanden later werd ik weer zwanger en nu ben ik op dit moment ruim 38 weken zwanger.
Je gunt het jezelf ook zo erg!
Ik merk dat je om je heen veel leest of hoort over onvruchtbaarheid en zwanger willen worden, maar minder over (herhaaldelijke) miskramen. Ik denk dat het herkenbaar is voor velen als je een zwangerschapsaankondiging op social media ziet, terwijl je zelf zwanger wil worden/blijven. Dat gevoel is zo lastig onder woorden te brengen. Je bent niet jaloers, want je misgunt het diegene niet, maar je gunt het jezelf ook gewoon zo erg!
Geen vruchtje bij de vroege echo.
Wij hadden dan in ieder geval nog de geruststelling dat ik zwanger kon worden, maar de onzekerheid bij elke echo was bij deze zwangerschap ook weer zo slopend. Ik wilde heel graag een vroege echo rond de 6 weken, zodat ik met een medicijn kon starten wat me wellicht zou kunnen helpen (zo zeiden de artsen bij mijn miskramen). Maar bij de vroege echo was helaas geen vruchtje te zien. Ik moest een week afwachten en weer terugkomen, maar tot ieders verbazing was er dit keer met 7 weken een vruchtje met kloppend hartje te zien! Ik was dolgelukkig, en tegelijkertijd doodsbang om ook weer dit kindje te verliezen. Ik begon de baby al rond 16 weken te voelen en pas toen kreeg ik wat meer vertrouwen in deze zwangerschap. Het idee dat je kan controleren dat ze nog leeft…
Inmiddels 38 weken zwanger!
Inmiddels ben ik 38 weken zwanger en nu is het de vraag hoe ik mag gaan bevallen. Mijn eerste dochtertje is uiteindelijk met 41 weken met een spoedkeizersnede geboren terwijl ik onder narcose was. Dit heb ik echt als traumatisch ervaren. Bij het inleiden met een ballonnetje daalde haar hartslag dusdanig, dat de artsen gelijk hebben moeten ingrijpen. Uiteindelijk bleek zij geen vruchtwater meer te hebben, de navelstreng drie keer om haar nek te hebben en de placenta functioneerde nog amper. Na haar geboorte ging alles gelukkig meteen goed. Ik hoop zo dat ik ons tweede dochtertje natuurlijk ter wereld mag brengen. De artsen willen inleiden vermijden, omdat ik een keizersnedelitteken in mijn baarmoeder heb en de kans op een ruptuur dan groter wordt. Maar mijn eerste dochtertje kwam ook niet uit zichzelf, dus ik zit me alweer op te vreten of deze kleine meid wel uit zichzelf zal komen of niet. Ik wil natuurlijk zo min mogelijk risico’s voor mijn kindje, maar tegelijkertijd wil ik zo graag ervaren hoe een ‘natuurlijke’ bevalling is. We zullen moeten afwachten, want vooralsnog zit ons dochtertje prima waar ze nu zit 😉
