Na mijn eerste bevalling (inleiding), die heel lang duurde en waarbij ik weeënopwekkers kreeg, ben ik mij gaan verdiepen in hoe het ook anders kan gaan. Ik was namelijk heel bang om opnieuw te bevallen, maar uiteindelijk bleek die angst nergens voor nodig en kan het écht een ‘feestje’ zijn ;)!
Onrustige buik.
Op 20 januari was ik alweer 41+1 dag zwanger. Ik had er al rekening mee gehouden dat ik weer overtijd zou gaan, dus deze keer kon ik dat veel beter aan. Ik had tot die dag nog geen enkel voorteken dat de bevalling snel zou beginnen. Die dag werd ik ook gestript en meteen na het strippen kreeg ik al een onrustige buik. Wel zat er tussen de kleine krampjes nog een lange tijd, dus dit kon ook zomaar stoppen.
Er zaten steeds 6-7 minuten tussen de krampjes en ik was nog aan het grappen dat je hiermee gewoon televisie kunt kijken, die ervaring had ik namelijk niet bij de eerste. Ik besloot te gaan slapen, het kon immers toch nog lang duren.
Steken om de 3-4 minuten.
Na een paar uur schrok ik wakker van een felle steek. Ik moest even wakker worden en toen wist ik weer wat er die dag was gebeurd! Kort daarna volgde weer een felle steek en ik maakte mijn vriend wakker. Nadat er meteen al om de 3-4 minuten een steek kwam besloot ik om de verloskundige alvast te bellen; Sien kwam eraan.
Toen de verloskundige bij ons was, waren de steken nog prima te doen en wij dachten zelfs dat het misschien alleen voorweeën waren. Ze besloot beneden te gaan zitten en ons even alleen te laten, dan konden de weeën beter doorzetten en dat gebeurde gelukkig!
De skippybal.
Ik probeerde verschillende houdingen: liggen, zitten en staan. Zitten en staan ging het beste. Ik had vooraf gelezen dat je het beste kunt bewegen tussen de weeën door, dus dit deed ik. Als er een wee kwam (en de steken werden steeds iets feller, maar nog steeds prima te doen door ze weg te puffen!) dan ging ik op de skippybal zitten, met mijn armen tegen de muur of tegen mijn vriend aanhangen en drukte hij tegelijkertijd op mijn onderrug. Zo hield ik het prima vol en gingen wij tussendoor nog met Sien de kinderkamers bekijken en stonden we gewoon in de gang heel relaxt te kletsen.
3 cm ontsluiting.
Na een tijdje werden de weeën wel heftiger en moest ik meer moeite doen om ze weg te puffen. De tijd om er van bij te komen werd steeds minder. Ik wilde graag naar het ziekenhuis om daar in bad te bevallen. Dit leek me heel fijn en tevens ook pijnstillend door het warme water. Ik had een voorgevoel dat we echt nú moesten gaan, want eigenlijk hadden we afgesproken om nog een uur te wachten. De verloskundige belde het ziekenhuis en gelukkig was de kamer met het bad vrij en konden we naar het CWZ! Ik zat nog steeds op 3 cm en ik had ergens gehoord of gelezen dat het vanaf 4 cm pas verstandig is om in bad te gaan, dus het was nog even de vraag hoelang ik het in de kamer nog moest volhouden. Achteraf hoorde ik dat het bad niet afhankelijk is van 4 cm.
Op naar het ziekenhuis.
Voordat we de auto in konden kwam mijn vriend de slaapkamer binnen dat hij de autoruiten ijsvrij had gemaakt, maar hij niet wist welke auto van Sien was dus dat moest nog maar ‘eventjes’ als wij met z’n allen in de auto’s zaten. Hij is na 5 seconden toch maar naar beneden gegaan (lees gerend), met de beschrijving van de auto van de verloskundige en heeft snel haar autoruiten ijsvrij gemaakt, nadat hij mijn antwoord hoorde.
De autorit leek heel lang te duren en de weeën in de auto leken te veranderen: ze kwamen veel sneller en de pijn werd veel intenser. Uit de auto stappen met weeën was ook een hele opgave, gelukkig waren daar Sien en Yoran met een rolstoel.
Onverwacht al 10 cm ontsluiting!
Toen wij in de kamer kwamen was het bad al gevuld. Ik stapte uit de rolstoel en voelde meteen dat het was veranderd naar persweeën. De pijn was weg maar ik had een heel zwaar, drukkend gevoel. Omdat ik nog maar 3 cm had toen wij thuis weggingen, had ik dit totaal niet verwacht. Na een check bleek ik inderdaad al 10 centimeter te hebben en kon ik meteen het bad in! Daar ben ik rennend naartoe gegaan en bijna ingedoken. Ik ging meteen ook op handen en knieën zitten. Vooraf had ik hier wel over gelezen, maar leek het mij niet fijn. Maar op dat moment was dit het eerste wat in mij op kwam en het was juist wel super fijn. Zo zie je maar weer: op het moment zelf kan het zomaar heel anders zijn.
Daar is hij dan.
Waarbij de vorige keer de persfase 3 uur duurde, duurde het nu maar 47 minuten. Ik was vooral blij dat de pijn van de normale weeën weg was en ik iets mocht gaan doen! Ik probeerde de rust tussen het persen te bewaren en zodra er een perswee kwam alles te geven. Ik voelde de baby steeds verder komen. Op een gegeven moment zei Sien tegen mijn vriend dat hij na deze wee geboren zou worden. Er kwam één perswee waarbij het hoofdje al kwam, deze kon ik onder water voelen en hij was al aan het rondkijken, heel bijzonder. Het duurde even voordat de volgende perswee kwam en toen werd Joah geboren. De verloskundige hoefden wij de naam niet meer te vertellen, want die had ze al gezien op de babykamer ;)!
Ik was zo blij dat deze bevalling zo fijn was gegaan. Ik wist echt niet dat het ook zó kan gaan, mede door alle verhalen die je leest en mijn eerste bevalling. Maar zoals ik in de kraamweek ook al zei: het was echt een feestje om deze bevalling te mogen doen! Ik had echt het gevoel alsof ik over deze bevalling de controle had. Ik zat steeds te wachten op de pijnlijke momenten zoals bij de eerste bevalling vanaf minuut 1, maar deze momenten bouwden zich nu heel rustig op, en voor ik het wist mocht ik al gaan persen.