In de familie van Manouk wordt een “verkeerd” gen gevonden. Niet per se levensbedreigend, maar wel levensbepalend. In februari 2022 krijgen wij de uitslag dat Manouk het gen ook heeft.
De beslissing
Nog voordat we deze uitslag krijgen, hebben we een gesprek. Wat als ze het gen heeft, willen we dan op een natuurlijke manier kinderen krijgen? Er is namelijk 50% kans op overerving. De zin hoeft niet afgemaakt te worden; we weten beiden dat we dit willen voorkomen.
Start van het PGT traject
Het PGT traject wordt gestart. Een traject waarbij ze via ICSI/IVF de embryo’s testen of het “verkeerde” gen aanwezig is. Er volgen vele standaard onderzoeken, gesprekken en ritjes naar Utrecht om te bekijken of we vruchtbaar zijn. Er wordt een genetische test gemaakt speciaal voor onze families. Een soort sleutel-slot combinatie om te kijken of de geteste embryo’s Manouk’s “verkeerde” variant van het gen hebben.
Geen garanties
Het hele traject geeft hierbij geen garanties op een succesvolle zwangerschap, maar wij besluiten er vol voor te gaan. Er volgt een periode die niet per se gemakkelijk is. Ons leven werd bepaald door de medici en Manouk haar cyclus. Spuiten, onverwachte bezoekjes aan Utrecht en afwachten op uitslagen. Soms drie echo’s in een week en te horen krijgen dat er toch een andere genetische test gemaakt moet worden.
Humor en doorzettingsvermogen
Een dosis humor, veel geplande dates en goed naar elkaar blijven luisteren zijn sleutelwoorden in ons proces. Na een maand stimulatie wordt gekeken hoeveel eicellen er zijn. Wij hadden de verwachting dat we de week erna ergens nog een keer terug moesten komen. Maar het bleken er zoveel te zijn, dat de medici eerst moesten bekijken of het wel verantwoord was om door te gaan. Manouk moest rust houden en nog geen paar dagen later werden de eitjes al geoogst. We waren blij met twee voetbalteams aan eicellen.
De bevruchting en selectie
Na drie dagen kwam het telefoontje: “Van de 21 zijn er 18 goed bevrucht”. Nog twee dagen later kregen we een volgend telefoontje: “Er zijn er drie doorgegroeid tot een vijfdaags embryo en die worden ingevroren en getest.” Een hele afvalrace en je probeert hoop te houden. Je hebt er tenslotte maar één nodig.
Resultaten en eerste terugplaatsing
Na acht weken kregen we de melding dat van de drie embryo’s er twee gezond waren. Het klinkt gek, maar dat één embryo het verkeerde gen had voelde als een opluchting. Hier deden we het hele traject voor. Alles wordt in werking gesteld voor de eerste terugplaatsing. Helaas bleef deze niet plakken en was het wachten op een nieuwe cyclus. Weer een tijd van hormonen opbouwen, afbreken en toen er groen licht was kwam het spuiten. Dit ging bijna verkeerd, want als je iets een tijdje niet doet kan je het wel eens verleren. De dag erna was het afwachten… Kreeg je een sms’je met een tijdstip, dan had het embryo de dooi overleefd en mocht je naar Utrecht. Werd je gebeld, dan mocht je thuis blijven.
Tweede kans en succes
Omdat dit onze laatste kans was in de eerste poging probeerden we zo nuchter mogelijk te blijven, maar wat waren we blij toen we op weg naar Utrecht konden gaan. De terugplaatsing was gelukt en het moment van afwachten was weer daar. Jezelf niet proberen gek te maken en doen wat goed voelt. Na dertien dagen mochten we testen: we waren zwanger. Manouk kon het niet geloven en Bjorn had al een sterk voorgevoel.
De zwangerschap
We waren zo overdonderd; je beschermt jezelf dat het misschien nooit gaat lukken. En nu waren we binnen negentien maanden zwanger. Enorm dankbaar dat het ons gegund is. Daarna nog een laatste afspraak in Utrecht om te kijken of het goed ingenesteld is. Vanaf daar was het traject in Utrecht klaar en was het verder een “normale” zwangerschap. Of nou ja normaal, we beseften maar al te goed wat voor een kostbare lading Manouk in haar buik droeg.
De kers op de taart
Als kers op de taart blijken we in verwachting te zijn van een meisje. Juist voor haar zou dit gen levensbepalend zijn geweest. Door de nieuwste technologie hebben we nu de geschiedenis weten te stoppen.