Het geboorteplan
De bevalling van onze eerste dochter verliep anders dan ik vooraf had verwacht. ’s Nachts begonnen de weeën en dachten wij: “Ze komt eraan!” Vervolgens bleek het te gaan om pijnlijke voorweeën die nog de hele dag aanhielden. Een lichte teleurstelling. De tweede nacht vertrokken we eindelijk naar het ziekenhuis, waar onze dochter een sterrenkijker bleek te zijn. Met verschillende houdingen is ze uiteindelijk gedraaid. Een katheter, knip, weeënopwekkers en een lange persfase later is ze rond half 8 geboren. Wat een verlossing!
Mijn bekken had het zwaar met deze bevalling en lijkt nog steeds niet volledig hersteld. Deze keer wilde ik het dan ook anders aanpakken. In mijn bevalplan zette ik dat ik graag zo laat mogelijk op mijn rug wilde gaan liggen. Ook wilde ik het liefst bevallen zonder de toeters en bellen van de vorige keer. Ergens las ik dat met bepaalde stretchhoudingen vooraf en tijdens je bevalling je kindje met het hoofd naar de juiste plaats gaat liggen, makkelijker indaalt en de persfase ook sneller verloopt. Het proberen waard, al is het maar voor het placebo-effect. Twee weken voor de uitgerekende datum begon ik met rekken en strekken.
De eerste weeën
Twee dagen over tijd voelde ik vroeg in de ochtend wat krampen. De afgelopen dagen had ik vaker krampen gehad (en al tien keer gedacht dat het begon), maar deze keer leek het wel wat sterker en herinnerde ik me meteen weer hoe het ook alweer voelde. Ik zei tegen mijn vriend dat hij beter thuis kon werken en we lieten onze dochter rond 11 uur alvast ophalen door oma.
Door de vorige bevalling dachten we dat het een lange dag uitzitten werd. Geheel volgens mijn eigen theorie bleef ik zoveel mogelijk rondlopen, hing ik op mijn knieën of gehurkt over een fitnessbal en deed ik de stretchoefeningen. De weeën werden steeds sterker en waren allang niet leuk meer, maar een ritme was ver te zoeken. De ene keer had ik een paar weeën met 3 minuten tussenpauze, om vervolgens weer 7 minuten niks te voelen en zo ging het door. We belden YuuX nog niet op. We vonden het ook zo lullig als ze zouden komen en dan zouden zeggen: “1 cm, tot over een paar uur, succes.” Via de chat had ik wel laten weten dat ik het idee had dat het begonnen was en kreeg ik het advies om nog even in bad te gaan.
De verloskundige toch maar gebeld
Mijn vriend was nog steeds aan het werk op zolder. Ik vroeg om wat boodschappen en toen hij terugkwam rond 14:00 uur, ging ik in bad. Pfoe, ik zat er nog geen 10 minuten in en zei al dat ik er weer uit wilde. Dit was geen lekker badje, dit was een hel! De weeën werden sterker en volgden elkaar heel snel op. Ik voelde me ellendig. Ik bleef nog even zitten omdat ik hoopte dat het nu echt zou doorzetten.
Toen we even later weer beneden waren, was ik er helemaal klaar mee. Ik durfde de weeën bijna niet meer staand op te vangen of naar de wc te gaan; ik voelde steeds meer druk. Ik zei dat ik toch maar ging bellen, ondanks dat de weeën niet regelmatig (wel sterk en pijnlijk) waren. Om 15:30 uur belde ik verloskundige Sien en drie kwartier later was ze er. Ze zag al aan mij dat het menens was, dus we sloegen het praatje even over. Snel keek ze hoe ver ik was en zei ik nog: “Zeg niet dat ik pas 2 centimeter heb, want dan word ik gek.” Ze keek op en zei: “We gaan of rustig thuis bevallen of we moeten NU naar het ziekenhuis, je hebt 6 à 7 centimeter.” Thuis bevallen, dacht ik? Dat was niet mijn plan en even twijfelde ik, maar het voelde toch beter om naar het ziekenhuis te gaan.
Op weg naar het ziekenhuis
Iets voor half 5 reden we richting het ziekenhuis en de hele rit van ruim 20 minuten heb ik mezelf in stilte vastgehouden aan de handgreep. Sien vroeg nog of het gezakt was omdat ik zo rustig was. Dit was niet zo; ik was de hele tijd geconcentreerd weeën aan het wegzuchten en dacht: “Hou haar binnen, hou haar binnen,” hopend dat er geen file zou staan en ik niet in de krant zou komen.
Bij het ziekenhuis aangekomen durfde ik bijna niet uit de auto in de rolstoel te stappen, omdat ik bang was dat de baby zo uit me zou vallen als ik op zou staan. Supersnel sjeesden we in de rolstoel naar de bevalkamer. Sien voelde naar de ontsluiting (9 cm) en brak de vliezen bij de eerstvolgende wee (10 cm). Direct begon het persgedeelte en werd er al na een keer persen geroepen: “We zien al een bos haren!” Ik had geen eens tijd om het in een andere houding te proberen. Sien coachte dat ik moest stoppen met persen als zij ‘HO’ zei en alleen moest zuchten, zodat de baby rustig geboren werd. Ik deed wat ze zei en pakte haar zelf aan: Soof.
Snelle bevalling, groot contrast
Wow, dat was even snel. Zo’n tegenstelling met de vorige bevalling en we beseften nog niet echt wat ons was overkomen. Sien was ondertussen bezig om de placenta los te krijgen en ging vervolgens hechten. Ik was er niet zo mee bezig, blij dat het al achter de rug was zonder de ingrepen waar ik tegenop zag. Ik was vooral aan het kijken naar Soof, die meteen heel gulzig begon te drinken. Ze bleek inderdaad een gigantische bos haar te hebben.
Nadat we Soof hadden bewonderd en de controles waren uitgevoerd, hoorden we dat de kraamzorg maar tot 20:00 uur beschikbaar was en we wilden graag nog even samen met hen thuis opstarten. Nog in de adrenaline rush van de bevalling at ik snel een boterham en douchte even. Mitch pakte ondertussen Soof in de Maxi-Cosi in, klaar voor vertrek. We bedankten Sien en het ziekenhuis en grapten nog dat het wel makkelijk verdiend was zo. Op naar huis, waar de kraamzorg de basics uitlegde en na een rondje videobellen probeerden we wat te slapen. Wat een avontuur.
Reflectie op de bevalling
Ik kijk goed terug op deze bevalling. Doordat ik dacht dat ik nog uren moest, leek de pijn van de weeën niet meer vol te houden. Als ik had geweten dat ik om kwart over 5 een gezonde dochter in mijn armen zou hebben, had ik de pijn behapbaar gevonden. Ik zou het zo weer overdoen! Wellicht slim om dan wel wat eerder te bellen 😉