Op 4 maart 2021 zijn we bevallen van een prachtige zoon, Levi. Levi is geboren met 34 weken en 6 dagen. Op dinsdagavond lagen we rustig samen in bed; toevallig hadden we net samen het getrappel van Levi gevoeld. Ik dacht nog even een keer naar het toilet te gaan voor het slapen. Nooit verwacht dat bij het opstaan plotseling een waterballet op de grond zou ontstaan. Ik zei nog tegen mijn man: ‘Volgens mij zijn mijn vliezen gebroken.’ Hij reageerde: ‘Nee joh, dat kan nu toch nog helemaal niet.’ Allebei geschrokken belden we verloskundige Manouk op, gelukkig kwam ze er gelijk aan. Trillend en helemaal in shock lagen we op bed te wachten. Manouk kwam eraan en bevestigde dat de vliezen inderdaad gebroken waren. Onze vluchtkoffer hadden we nog niet klaarstaan, want met dit scenario hadden we helemaal geen rekening gehouden.
In het ziekenhuis
In het ziekenhuis kregen we allerlei onderzoeken, maar alles bleek nog rustig. Het kon twee kanten op: of we zouden met bedrust naar huis kunnen, of de bevalling zou zich snel aandienen. De volgende dag bleef alles rustig en leek het erop dat we weer naar huis konden gaan. Donderdagavond in het ziekenhuis lagen we samen naar Ajax te kijken tegen 22:30 uur. Toen het een beetje begon te rommelen in de buik, had ik niet het gevoel dat dit weeën waren. Maar de buikpijn werd steeds heftiger, dus toch maar weer op de bel gedrukt. De gynaecoloog kwam en wilde toch even voelen. Bij het voelen zat ik al op 8 cm ontsluiting en konden we direct richting de bevalkamer. Alles daarna ging eigenlijk heel snel en om 2:10 uur was Levi geboren. De bevalling verliep erg voorspoedig en omdat Levi een goede start had, konden we gelijk even knuffelen.
De moeilijke tijd in het ziekenhuis
De periode die daarop volgde in het ziekenhuis was niet leuk. Door corona mocht niemand naast ons bij Levi. Dat deed verschrikkelijk veel pijn, dat we ons wondertje met niemand konden delen. Ook de periode in het ziekenhuis duurde vanwege saturatiedipjes langer dan verwacht. Uiteindelijk hebben we toch gekozen om na vijf weken raamvisite te doen, aangezien het nog onduidelijk was wanneer we naar huis zouden kunnen. Iets wat je je nu, drie jaar later, al niet meer kan voorstellen. Na zes weken en een paar dagen mocht Levi eindelijk mee naar huis.
De weg naar een tweede zwangerschap
Door deze periode heeft het langer geduurd voordat we aan een nieuwe zwangerschap toe waren. Toen Levi bijna twee was, begon het toch weer te kriebelen. Bij Levi was het gelijk raak, waardoor we hadden verwacht dat het bij de tweede weer zo snel raak zou zijn. Niets bleek minder waar. Uiteindelijk hebben we er meer dan een jaar over gedaan om opnieuw zwanger te worden. Ook waren we al in het Radboud geweest voor onderzoeken, maar hier vonden ze geen bijzonderheden, dus was het advies zelf doorgaan met proberen. Het hele proces van zwanger worden hebben we op een heel andere manier beleefd. Denk hierbij aan het timen, gebruiken van ovulatietesten, temperaturen, alternatieve geneeskunde en op het laatst was Brian gestopt met het smeren van testosteron dat hij nodig heeft vanuit zijn geschiedenis met kanker. Als je eenmaal in je hoofd hebt dat je ervoor gaat, is iedere maand weer een teleurstelling als het niet gelukt is. Ook vroegen we ons telkens af waarom het dit keer niet zo snel lukte. Zelf heb ik een erg regelmatige cyclus, waardoor we dachten dit ‘timen’ we wel even, niet dus! Uiteindelijk is het na bijna een jaar alsnog op de natuurlijke weg gelukt. Zwanger worden blijft een wonder!
Toekomstige verwachtingen
Inmiddels zijn we tijdens dit schrijven 33 weken zwanger. Hopelijk beleven we deze zwangerschap op een andere manier en krijgen wij een fijne kraamperiode, gewoon lekker thuis.