Op maandag 22 juli, de uitgerekende datum, was ik er helemaal klaar voor (en klaar mee). Ik voelde me niet anders dan de dagen ervoor en dacht dus ook niet dat er iets spannends zou gebeuren. Natuurlijk had ik van tevoren nagedacht over ons “geboorteplan” en had ik me er een mooie voorstelling van gemaakt. “Oh, we gaan ons kindje bijna ontmoeten en ik ga de weeën zo en zo opvangen en gebruikmaken van alle technieken die ik bij yoga heb geleerd.” Maar alles verliep natuurlijk anders dan “gepland”.
Die dag hebben we alle dingen gedaan die zogenaamd een bevalling zouden opwekken, maar ’s avonds nog steeds niks. We besloten dan maar wat eten te bestellen en een film te gaan kijken. Ik moest nog even plassen en ging naar de wc. Ik ging zitten en ineens woosh, ik wist meteen: dit is geen plas! Ik keek in de wc en zag allemaal witte vlokjes in het water. Het was duidelijk: om 19:00 uur waren mijn vliezen gebroken. Spanning en enthousiasme volgden en we belden naar YuuX.
De eerste weeën
Om 19:15 uur was verloskundige Anoek bij ons en het was afwachten wanneer de weeën zouden beginnen. Dit kon nog wel even duren en we kregen het advies alle rust te pakken die we nog konden pakken. Anoek was nog maar net weg en ja hoor, daar was de eerste wee. En ja, het is waar wat ze zeggen, die herken je meteen! Vijf minuten later volgde er weer een wee en drie minuten later nog een. Moesten we nu al bellen? Je belt namelijk als de weeën een uur lang om de vijf minuten komen. Maar na drie minuten kwam er weer een en we besloten toch te bellen. Het ging ineens heel snel.
Naar het ziekenhuis
Rond 20:00 uur was verloskundige Manouk bij ons (de dienst van Anoek was net overgedragen). Na een inwendig onderzoek bleek dat ik al drie centimeter ontsluiting had. Mijn bloeddruk was te hoog, dus we moesten meteen naar het ziekenhuis, waar we ook direct werden overgedragen door YuuX. Manouk ging wel mee en bleef aanwezig, wat ik erg prettig vond.
In het ziekenhuis had ik constant rugweeën die ik op alle mogelijke manieren probeerde op te vangen, maar voor mijn gevoel lukte dat niet goed. Na zes uur had ik nog steeds maar drie centimeter ontsluiting en nog steeds constante rugweeën. Dit hield ik niet meer vol en besloot een ruggenprik te nemen. Manouk vertrok daarna, maar ik mocht bellen als ik wilde dat ze later terug zou komen.
Weinig voortgang
Door de ruggenprik zakten veel van mijn weeën weg of kwamen niet sterk genoeg door. Daarom kreeg ik oxytocine toegediend om de weeën te versterken. Dit werd een aantal keer verhoogd. Negen uur later had ik tien centimeter ontsluiting en mocht ik gaan persen. Ondertussen werkte de ruggenprik steeds verder uit. Ik voelde de weeën opkomen en kon op een wee twee keer meepersen, maar hoe hard ik ook mijn best deed, de wee zwakte steeds af en ik had niets meer om mee te werken.
Het besluit tot een keizersnede
Tijdens de persfase werd de oxytocine nog een aantal keer verhoogd tot het maximale. Er ontstond wat rumoer aan mijn bed tussen de verloskundige en de verpleegkundige over hoe verder te gaan, maar daar kreeg ik weinig van mee omdat ik druk was met de persweeën. Op mijn vriend en mijn moeder maakte dit meer indruk, zij kregen meer mee van de ernst van de situatie.
Guus kreeg het steeds moeilijker in het geboortekanaal en zijn hartslag ging omhoog. Dit hoorde ik wel en mijn insteek was dan ook: doen wat het beste is voor Guus! Er werd onderling overlegd tussen het ziekenhuispersoneel en er kwamen termen voorbij die mij onbekend waren, wat me soms wat onzeker maakte.
Er werd voorgesteld om te helpen met een vacuümpomp en ondertussen werd de gynaecoloog opgeroepen. Deze kwam vervolgens binnen en waar iedereen zich netjes voorstelde en toestemming vroeg om mij aan te raken, verontschuldigde de gynaecoloog zich al terwijl hij inwendig onderzoek deed, gezien de ernst van de situatie.
Mijn vriend en moeder vertelden mij later dat er werd geroepen: “Hij moet binnen nu en een kwartier geboren worden!” Gelukkig ging dat volledig langs mij heen. Er werd nog iets over een vacuümpomp gezegd, maar de gynaecoloog reageerde snel dat dat geen optie meer was, omdat Guus dan mogelijk vast zou komen te zitten en we een groter probleem zouden hebben.
Spoedkeizersnede
Het werd een spoedkeizersnede. Ik was naar het ziekenhuis gekomen om te bevallen, maar dat een keizersnede een mogelijke uitkomst zou kunnen zijn, daar had ik eigenlijk nooit over nagedacht. Overal krijg je informatie over “de bevalling” – bij de verloskundige, op een cursus – maar overal gaat het over de weeën, de ontsluitingsfase, de uitdrijvingsfase, enzovoorts. Bij de cursus die wij volgden werd geen aandacht besteed aan wat als het niet op natuurlijke wijze zou lukken.
Achteraf had ik er misschien wel iets meer over willen weten, maar zelf ben ik er ook niet naar op zoek gegaan. Bij YuuX en het ziekenhuis heb ik aangegeven dat hier misschien een klein moment aandacht aan kan worden besteed. In de voorlichtingsavond van het Verloskundig Cursus Centrum Nijmegen, die YuuX adviseert, komt dit wel aan bod, maar die konden we door omstandigheden niet volgen.
De geboorte van Guus
Nu werd ik er dus een beetje door overvallen, maar gelukkig kon ik snel schakelen met mijn belangrijkste doel voor ogen: een gezond kind op de wereld zetten. De stap naar de OK was voor mijn vriend en mijn moeder een stuk heftiger. Mijn moeder bleef alleen achter in de kamer en mijn vriend moest het bed mee begeleiden naar de OK, met ondertussen veel emoties en zorgen om zijn vriendin en kind. Eenmaal op de OK ging het gelukkig allemaal vrij vlot en werd Guus op 23 juli om 15:24 uur geboren. Een gezonde jongen van 4108 gram en 53 cm, te groot voor het bekken van zijn moeder. Gelukkig leven we in een tijd met zoveel medische kennis, waardoor Guus en ik “gezond” deze bevalling hebben doorstaan.
Eén doel voor ogen
Een tip van mij: denk na over je geboorteplan (ik zeg liever geboortewensen), maar ga zo open mogelijk je bevalling in en houd rekening met alle mogelijke scenario’s. Zo kun je, wanneer je voor verrassingen komt te staan, deze op een zo positief mogelijke manier aangaan. Uiteindelijk heeft iedere zwangere vrouw één doel voor ogen: haar kind op de wereld zetten!
Ik heb ontzettend veel steun gehad van mijn vriend, familie, schoonfamilie en vrienden. Het verhaal delen en van me af vertellen heeft enorm geholpen. Ook de ondersteunende woorden van het ziekenhuispersoneel hebben mij heel goed gedaan. De bevestiging dat ik zo ontzettend hard mijn best heb gedaan en zeker niet moest twijfelen aan mezelf. En zo is het: elke bevalling is heftig en bijzonder en laten we niet vergeten dat we onze kinderen ook negen maanden bij ons dragen – dat is op zich al een hele prestatie! Lieve medemoeders, zet hem op en houd je taai. Je bent een powervrouw!
