Emma was geboren in het ziekenhuis tijdens een ijskoude nacht. Het was een snelle bevalling geweest en we mochten meteen naar huis toe. Ik twijfelde nog om te blijven slapen maar ik zat zo vol met adrenaline dat slapen toch nooit zou lukken. Bij de auto aangekomen waren de autodeuren allemaal vastgevroren. Ojee hoe komen we nu thuis? Gelukkig kreeg Job uiteindelijk een deur open en konden we de auto in. Thuis zat onze dochter Sophie van tweeënhalf samen met mijn schoonzus in spanning te wachten. De eerste ontmoeting tussen Sophie en haar zusje was een prachtig moment. Sophie kwam voorzichtig naar Emma toe en begon zachtjes over het hoofdje te aaien. Ze pakte daarna haar trommel erbij. “Ik wil muziek maken voor de baby” zei ze. Wat een schat van een grote zus is het toch!
Nog geen bedje
Na dit warme welkom was het tijd om ons te installeren. Omdat we ervan uitgingen dat ik pas rond de 41 weken zou bevallen, zoals bij de eerste, hadden we nog helemaal geen bedje klaarstaan. Ik ging aan de slag om kruiken te maken en mijn schoonzus en Job gingen de co-sleeper in elkaar zetten. Inmiddels was de kraamverzorgster gearriveerd en ze stuurde me meteen naar bed: “Je bent net bevallen, je moet echt gaan liggen” zei ze.
De naweeën waren hevig
De volgende dag heb ik de hele dag op bed gelegen met veel last van naweeën, vooral tijdens de voedingen kwamen ze hevig opzetten. Ik wist niet dat dit zo pijnlijk kon zijn, maar het schijnt normaal te zijn na een snelle bevalling. Het herstel ging verder erg goed. Er waren wel de huis-tuin-en-keukenkwaaltjes die ik nog herkende van de vorige keer: het nachtzweten, de trekkende hechtingen, de pijnlijke aambeien tijdens de ontlasting, de stuwing en de pijnlijke tepels. Ik voelde me ook continue vies door de stinkende geur van de kraamvloed. Een lekker warme douche op zijn tijd was dan ook héél welkom.
Heftige nachten
Ik had Sophie acht maanden borstvoeding gegeven, dat wordt nu vast een eitje dacht ik. Emma was een moeizame drinker in het begin dus het verliep wat stroever. Vanwege te veel gewichtsverlies was het advies van onze kraamverzorgster om te gaan bijvoeden. Ik moest eerst kolven, vervolgens de afgekolfde melk in een spuitje doen en dat dan in haar mondje spuiten zodra ze aan de borst begon te zuigen. Daarna kreeg ze een flesje kunstvoeding. Vooral in de nacht was dat een heel gedoe want na de voeding moesten het spuitje en de kolfonderdelen ook nog eens schoongemaakt worden. Uurtje slapen en dan begon het riedeltje weer opnieuw. De volgende dag kwam verloskundige Sien langs. Ze adviseerde om minder te kolven en vooral de borst te geven met een flesje kunstvoeding erna. Daarnaast mochten we meer op verzoek gaan voeden. Wat een opluchting was dat! We hebben toen nog maar één flesje kunstvoeding hoeven te geven want mijn melkproductie was ondertussen al goed op gang gekomen. Tijdens de voedingen op verzoek was Emma ook veel wakkerder en dronk ze stukken beter aan de borst. Ik was super trots op haar!
Er knapte iets bij mij!
Tijdens een van de zoveelste gebroken nachten begon Emma te huilen voor een voeding. Job begon te zuchten. Toen knapte er iets bij mij en ik werd heel kwaad op hem. “Jij kan toch gewoon doorslapen terwijl ik aan het voeden ben?! Als er iemand het recht heeft om te klagen dan ben ik het wel!” Ik werd overspoeld door emoties en voelde me enorm boos en verdrietig. Tranen rolden over mijn wangen. Ik wist niet wat me overkwam en wilde die dag het liefst niemand zien. De kraamverzorgster kwam die ochtend toch naar me toe en vroeg hoe ik me voelde. Ik kon daar niet eens op antwoorden, de tranen kwamen meteen. “Ja ik zie het al, kraamtranen” zei ze.
We waren heel blij met onze geweldige kraamverzorgster maar keken er ook naar uit om na de kraamweek lekker samen te zijn met ons gezinnetje en een nieuw ritme te gaan vinden met onze prachtige dochter erbij!
Wegens privacyredenen zijn de namen veranderd.
