Na een snelle bevalling van nog geen vijf uur werd onze dochter Lune thuis in bad geboren. De placenta diende zich spontaan aan en tot dan toe verliep alles snel, intens, maar voorspoedig. Het bad kleurde rood en om een inschatting te kunnen maken van hoeveel bloed ik verloor, liet Sien me uit het bad stappen. Bij het opstaan voelde ik een enorme plens bloed uit mijn buik komen. Ook Sien bleef dit niet onopgemerkt en met het verplaatsen naar het matras bleef het bloed stromen. Mijn baarmoeder trok na het harde werk van daarvoor niet samen, waardoor de wond van de placenta bleef bloeden. Met een ambulance ben ik met spoed naar het ziekenhuis gebracht, waar de bloeding snel onder controle bleek. Mark reed samen met Lune achter de ambulance aan en ook Sien kwam naar het ziekenhuis. Na enkele controles bij mij en Lune mochten we uiteindelijk naar huis. Intussen belden we onze familie om ons nieuws te delen en na enkele uren ziekenhuis gingen we dan eindelijk met z’n drieën naar huis.
Thuis en herstel
Thuis was de ravage inmiddels opgeruimd door de kraamverzorgster die de bevalling had begeleid, ontzettend fijn. Het bijkomen, herstellen en als trotse ouders onze dochter showen aan de opa’s en oma’s kon beginnen. Met de kraamzorg maakten we een plan voor de komende dagen. Het was inmiddels duidelijk dat ik zoveel bloed verloren had, dat mijn herstel daarvan nog wel even zou duren; voorlopig zou ik in bed blijven, ik had hulp nodig bij het lopen naar het toilet en bij het douchen. De eerste dag leefden we op adrenaline. Opa’s en oma’s kwamen langs en we deelden met hen ons grote geluk van de geboorte van Lune en de pittige nasleep van de bevalling.
Zware dagen
In de daaropvolgende dagen lukte het me amper om van ons bed naar de badkamer te komen, er moest iemand met me mee lopen en het douchen werd begeleid door de kraamverzorgster. Ik werd ontzettend goed verzorgd, at ijzerrijk om het bloedverlies te herstellen, maar meer dan in bed liggen lukte niet. De verzorging van Lune – op de borstvoeding na, die wonder boven wonder heel goed op gang kwam – deed Mark samen met de kraamzorg. Toen Lune terug op haar geboortegewicht was, mocht ze in bad. Een bijzonder moment in de kraamweek, maar ook eentje die ik vanuit bed mocht aanschouwen. Heel even heb ik bij het badje gezeten om daarna weer gauw te gaan liggen. Het gevoel dat ik mijn dochter niet kon verzorgen, niet kon opstaan en naar haar wiegje kon als ze huilde, stond haaks op het overweldigende gevoel van liefde en geluk. Van trots wilde ik de hele wereld onze dochter laten zien, terwijl bezoek ontvangen amper lukte. De (kraam)tranen hebben rijkelijk gevloeid.
Op zoek naar herstel
De vooruitgang liet zo lang op zich wachten dat in overleg met Yuux en de gynaecoloog ik na zes dagen terug naar het ziekenhuis ben gegaan om te kijken of een ijzerinfuus mijn herstel zou kunnen bevorderen. Lune zou thuis bij Mark blijven en hoewel ik wist dat dat de beste optie voor haar was, schreeuwde mijn lijf een en al weerstand. Mijn pasgeboren dochter thuislaten was ontzettend moeilijk. De gynaecoloog vond het niet vreemd dat ik me zo beroerd bleef voelen; mijn HB was dusdanig gezakt dat het infuus er al gauw in mocht.
Steun en bijzondere momenten
Intussen kregen we veel hulp uit allerlei kanten, de kraamverzorgster zorgde voor ons en het huishouden, er werden boodschappen voor ons gedaan door opa’s en oma’s en we hebben veel gepraat met elkaar: de verloskundigen van YuuX en familie en vrienden over de bevalling. Het hielp enorm om dit een plekje te kunnen geven, te relativeren en ook gewoon verdrietig te kunnen zijn. De kraamzorg werd met twee dagen verlengd zodat we wat extra hulp in huis hadden en ik de kans had om de verzorging van Lune samen met de kraamzorg ook op te kunnen pakken. Het infuus begon na een aantal dagen te werken, waardoor ik op de tiende dag een halve dag beneden kon zijn en eindelijk samen met Mark en de kraamverzorgster Lune in bad kon doen. Een ontzettend bijzonder moment.
Reflectie op een week van uitersten
Al met al een week van uitersten, waarin ik grootse kwetsbaarheid en immense kracht ervaarde, verdriet en intens geluk, maar bovenal ontzettend dankbaar voor onze dochter.
