Vader worden is speciaal, maar opa worden brengt ook de nodige nieuwe emoties en gevoelens met zich mee. Marcel schreef recht uit zijn hart hoe dit voelde en hoe zélfs de conducteur meteen zag dat hij vader, of nouja grootvader, is geworden!
Ik zit met een grijns van oor tot oor in de intercity naar Nijmegen. Behalve de trein zelf, lijkt de hele wereld om me heen stil te staan. Op mijn telefoon scrol ik – nog bomvol emoties – voor de zoveelste keer langs de talloze foto’s van mijn kersverse kleindochter Bobbie. Zo’n mooi klein wondertje en wat ben ik trots op mijn oudste dochter. Ze kreeg het niet ‘cadeau’, zullen we maar zeggen. Een pittige bevalling, echter toen ik in Amsterdam aankwam, straalde ze ondanks de vermoeidheid als nooit tevoren. Meestal vind ik wel de woorden om iets te beschrijven, maar dit gaat alle ratio te boven. Dit is zo nieuw en overweldigend. Collega-(groot)ouders weten vast wat ik bedoel.
Ergens voorbij Utrecht hoor ik achter mij een zeer opgewekte conducteur binnenkomen. Eenmaal bij mij aangekomen buigt ie voorover en grapt: ‘Zo, ik mag u feliciteren, volgens mij. Leuk zo’n nakomertje.’ Ik draai mijn hoofd om en reageer lachend: ‘Kijk mij eens goed aan! Maar u mag me inderdaad feliciteren hoor, met mijn eerste kleinkind!’ En dat deden prompt meerdere reizigers om me heen. Hoe leuk is dat! Het blijft bijzonder om te ervaren wat de geboorte van een nieuw mensje bij volstrekt wildvreemden teweeg kan brengen.
In Nijmegen aangekomen, zweef ik als het ware tussen de gehaaste reizigers door richting de centrale hal. Nog altijd grijnzend. Maar liever had ik rechtsomkeert gemaakt naar Amsterdam. Ach, ik zal ze nog vaak genoeg zien en later, als ze wat groter is, gaan we samen treinen…
Menu