1 april 2022, de uitgerekende datum. De datum die ik had gezworen niet te halen. Want “ik doe niet aan overtijd gaan” zei ik altijd stoer. Ik vind dat namelijk echt enorm spannend. Onze derde dochter was onderweg en ik had mezelf beloofd deze keer aan het eind van de zwangerschap dicht bij mezelf te blijven. Helaas hadden mijn hormonen andere plannen. Ik veranderde in een soort onzeker en een tikje onredelijk hormoonmonster… Soms kwam er een vleugje denken in perspectief terug maar over het algemeen wilde ik na twee weken voorweeën vooral één ding: die baby eruit!
Van niet strippen naar toch strippen
Vanwege verschillende redenen zou ik 1 april gestript worden mits er geen bevalling gaande zou zijn. Om 8 uur werd ik gebeld door Mieke, een van de verloskundigen: “sorry Stefanie ik bel je maar meteen maar ik ben bij een bevalling dus ik kan je niet strippen.” Mijn antwoord: “dit is een grapje.” Helaas, het was geen grapje. Maar Mieke dacht enorm met mij mee en vanwege mijn angst voor 40+ en minder leven mocht ik naar het ziekenhuis voor een CTG en eventuele inleiding. Ik ging tegen 10 uur op pad met mijn moeder en zou Paul bellen wanneer ze echt wat gingen doen. Eenmaal daar kon ik toch gestript worden en stak ineens Mieke haar hoofd om de deur om even te vragen hoe het met me gaat. Samen met Mieke en mijn moeder liepen we het ziekenhuis uit naar de auto en grapte ik nog “Tot later, hè!”.
Niet voor niets bellen
We zijn nog even naar de bloemenwinkel gereden en om half 2 was er een voorstelling op de school van onze oudste dochter. Inmiddels voelde ik al best wat gerommel, maar ja dat had ik al weken dus probeerde ik me er niet op te focussen. Eind van de middag ging iedereen naar huis en gaven we de kinderen eten. Ik wilde graag gezellig samen met Paul in bed tv kijken en friet eten. Ik ben twee keer bevallen op McDonalds en deze keer werd het een friet speciaal. Tegen 21.30 uur had ik mijn friet op en zei ik “Nou het rommelt wel heel erg”. De afspraak was dat ik niet hoefde te wachten op een uur lang weeën om de 5 minuten maar dat ik meteen zou bellen omdat het mijn derde kindje was. Maar ik wilde niet nog een keer voor ‘niets’ bellen dus dacht ik “Ik wacht even, kijken of het dit echt is”. Om 22.30 uur kon ik het niet meer houden en wist ik bijna zeker dat dit het echt was en hebben we Mieke gebeld. Toen Mieke er was rond 23.00 uur en de controle uitvoerde had ik 4 cm ontsluiting. “4 cm, Paul het gaat nu echt beginnen” zei ik huilend. Hilarisch dat je al twee keer eerder bent bevallen en dan stiekem toch even twijfelt. Al snel werden de weeën sterker en belden we mijn ouders en de geboortefotograaf. Mijn moeder zou (voor de derde keer) bij de bevalling zijn en mijn vader stand-by staan voor de kindjes als ze wakker zouden worden.
Waarom zo’n haast?
Dit was de derde keer dat ik thuis wilde bevallen en de andere keren ben ik om verschillende redenen toch in het ziekenhuis bevallen. Nu leek het erop dat het toch thuis kon. Mieke was druk in de weer met spullen klaarzetten en even dacht ik nog waarom zo’n ‘haast’. De kraamzorg werd gebeld en arriveerde snel. En gelukkig maar want ik had me toch een partij been- en rugweeën. Mieke installeerde de geboorteTENS op mijn rug terwijl de kraamzorg mijn bovenbenen masseerde. Even kwam ik uit mijn puf-bubbel en dacht ik ‘Wat een baan toch, die arme vrouw is net binnen en staat nu mijn benen te masseren terwijl ik bloot ben van onderen’. Lekker charmant maar goed, terug naar de weeen. En die geboorteTENS dan… Nooit geweten dat het zo’n verademing kan zijn om jezelf een soort stroom te geven haha!
Na een uur nog steeds 6 cm ontsluiting
Bij 6 cm voelde ik me niet goed. Ik voelde zo’n druk, Mieke gaf aan dat het de vliezen waren waar het hoofd van de baby op drukte. Deze zouden vanzelf knappen en i.v.m. het risico op een weeënstorm wilde ze ze liever (nog) niet prikken. Ik ging van de douche naar het bad waar ik helemaal naar werd van het warme water en toch weer naar het bed. Na een uur zat ik nog op 6 cm. Zowel Mieke als Paul als mijn moeder en de kraamzorg coachten mij door de pittige been- en rugweeën. Toen de druk mij teveel werd besprak Mieke met mij de keuze die ik had om toch de vliezen te breken met het risico op de weeënstorm. Dit was fijn en duidelijk en ik koos voor het prikken van de vliezen. Ik dacht “Alles doet nu toch al zeer laat maar komen”. Nou… dat gebeurde. Mieke sprak over reflectoire persdrang. Ik vroeg wat dat betekende en ze vertelde dat je dat voelt als je lijf als het ware zelf gaat persen. Nou oké dacht ik, dat merken we dan wel. Ik zat midden in een ‘gewone’ wee toen er ineens met mega kracht een oerkreet uit mij kwam! “Whoaaaaaa” klonk het in de slaapkamer. Als een soort Bambie keek ik Mieke met grote ogen aan en zei “WÁT was dit?”. Nou die persdrang dus. Ik had 10 cm en het einde was in zicht. Nog even snel uit mijn bubbel en gevraagd “Maakt iemand straks een warme washand voor de onderkant ;)?”.
Duidelijk, lief en streng
Mijn lijf nam het persen totaal over. Mieke was duidelijk, lief en streng met haar woorden: “Stefanie je moet goed luisteren, je mag alleen maar zuchten”. Ik deed netjes wat ze zei en voor ik het wist was het hoofdje al geboren. Ik hoorde Mieke duidelijk communiceren met de kraamverzorgster en zag haar heel geconcentreerd kijken. Mijn man stond meer aan de zijkant van Mieke en kon goed zien wat er was. De baby zat heel iets vast met haar schoudertje maar met een klein beetje hulp van Mieke kwam ze meteen eruit. Paul pakte haar aan en legde haar op mijn buik!
Daar is ze!
2 april 2022 om 02.48 uur: Daar is ze!
Na 3 minuten van ongeveer één grote perswee was ze daar! Onze derde dochter June Coco Hendrika. Nog helemaal in een dikke laag huidsmeer. Ik had het zelf nog niet gezien tot ik ineens een klodder aan mijn hand voelde. Ik kon het niet laten om even te ruiken maar het ruikt naar ‘niets’. Gewoon een lekkere vette crème ;).
We kozen ervoor de navelstreng helemaal uit te laten kloppen en eerste de placenta geboren te laten worden. Ik wilde daar weer graag een foto van. Het huisje waar ze negen maanden in heeft gewoond. Ik wilde liever geen shot oxytocine omdat ik iedere keer al hele erge naweeën had maar toen ik Mieke zo druk bezig zag in de hoop dat de placenta snel kwam heb ik toch uitgesproken “Als jij denkt dat het beter is hem wel te nemen, dan wil ik hem wel. Ik vertrouw op jou”. Inmiddels lag June al lekker aan de borst, kwam mijn vader ook even binnen en hebben we samen wat dingen nabesproken. Want waarom moest ik nou zuchten en mocht ik niet persen? “Nou” zei Mieke “Dan hadden we haar van de muur af moeten schrapen haha!”. Oja zo’n raket idee 😉 Nee, beter voor de baby en mij dat het rustig is gegaan.
Tijdens de foto hoorden we FLATS…
Daarna hebben we de navelstreng doorgeknipt en onze dame op de weegschaal gelegd. Ook kwamen mijn schoonouders even langs. Iedereen in de slaapkamer deed een gokje hoe zwaar ze zou zijn en ik was de enige die zei onder de vier kilo. Maar toen Mieke haar van mijn borst tilde zag ik haar dijen en wist ik dat ik verkeerd gegokt had. Maar liefst 4310 gram was onze dame. “Gelukkig ben ik niet twee weken over tijd gegaan” grapte ik nog. Ik wilde graag een foto hoe June in mijn buik had gezeten en terwijl Mieke haar vasthield en Lobke onze fotograaf een foto wilde maken hoorde we FLATS… daar was de eerste zwarte babypoep al. Na de eerste beschuit met muisjes hebben we nog wat nagepraat, heb ik lekker gedoucht en om 05.00 uur ging iedereen behalve Lobke naar huis. Om 05.30 uur hebben we onze dochters wakker gemaakt voor de eerste ontmoeting met hun zusje en mochten ze haar mee aankleden. Dit heeft Lobke vastgelegd en om 06.00 uur was het rustig in huis. Twee grote meisjes op de bank met een iPad. Een klein meisje in haar wiegje en een mega vermoeide maar trotse papa en mama in bed.
Top team met de hulp van moeder natuur
Zo zwaar als ik de laatste zwangerschapsweken vind, zo cool vind ik bevallen. Wat een vrouwenlijf kan is toch onvoorstelbaar? Ik kijk zo fijn terug op deze bevalling! De kennis en de controle die Mieke uitstraalde gaven mij een enorm veilig gevoel. En dat is toch wel heel fijn als een controlfreak een baby mag baren ;). En natuurlijk deed het zeer, laten we wel wezen. Maar het top team om mij heen heeft mij er helemaal doorheen geloodst en met de hulp van moeder natuur vergeet je snel de scherpe randjes weer.
De bijzondere tijd, momenten en ervaringen zou ik nog wel tien keer willen beleven maar je kan niet aan de gang blijven hè ;). Wij zijn enorm gezegend met drie prachtige dochters en sluiten deze fase af.