Het is 3 uur ’s nachts en ik heb weer weeën om de 10 minuten. Ik hoop met alles in me dat ze nu gaan doorzetten. Dit had ik de vorige bevalling drie dagen lang en ook nu heb ik ze weer een aantal keren gehad in de nachten hiervoor maar stopten ze na een paar keer. Ik lig al een aantal nachten gescheiden van mijn man te slapen, zodat ik wat meer ruimte in bed heb. Ik had me altijd voorgenomen dat ik de eerste paar uur stoer alleen zou doorbrengen, maar eigenlijk wil ik toch wel heel graag naast hem liggen. Ik vind het toch wel erg spannend, het is notabene de uitgerekende datum!
Er stond ons niets meer in de weg
Het ‘toeval’ wil dat ons eerste kindje al een dagje eerder door mijn ouders is opgehaald. Ik geloofde nooit zo in ‘emotioneel moet het ook allemaal klaar zijn’, maar achteraf geloof ik echt wel dat dit me veel rust heeft gebracht. Ik was namelijk al maanden bezig in mijn hoofd allemaal scenario’s af te spelen wanneer en hoe ons eerste kind moest worden opgehaald/thuis moest blijven. Nu was ze al bij mijn ouders, dus stond echt niets ons meer in de weg voor de bevalling. We waren er klaar voor!
Mijn man kreeg Corona
Althans… na twee jaar ontzettend voorzichtig te zijn geweest om geen COVID-19 te krijgen, was het twee dagen voor mijn uitgerekende datum zover, mijn man kreeg Corona. Gelukkig niet heel erg (wel heel moe dus vandaar dat ons eerste kindje naar mijn ouders was) maar wat een slechte timing! Hoe ongelukkig was dit. Corona was wel op zijn retour (laatste week van de strenge regels) maar wat betekende dit voor de bevalling!? En wat als ik het kreeg!? Etc. etc. Gelukkig stelden de antwoorden van de verloskundigen me gerust, alles kon gewoon doorgaan, alleen moesten zij beschermende kleding aan en mijn man een mondkapje op.
Ontspannen, ontspannen, ontspannen
Terug naar die nacht met weeën om de 10 minuten. Ze bleven komen! Yes, er ging eindelijk iets gebeuren! Ik was heel erg bezig met ontspannen, maar wat was dat moeilijk. Vooral omdat we ervan uitgingen dat het wel even ging duren. Echt ontspannen vind ik altijd erg moeilijk dus ergens in mijn hoofd zat de lange duur van mijn vorige bevalling omdat ik niet de volledige ontspanning kon vasthouden. Dus dit keer probeerde ik vanalles. We keken samen een aflevering van een serie, die moesten we wel elke 10 minuten stopzetten want de weeën waren wel pittig. Wat was ik blij als het balkje van de tijdsduur van de serie niet langer dan 10 minuten ten opzichte van de vorige wee aangaf!
Ademen ‘op commando’ is niks voor mij
Totale ontspanning is misschien ook wel een beetje te veel gevraagd met een bevalling voor de deur haha. Ik had eerder veel ademhalingslessen gehad maar die liet ik toch los. Ik ben nooit zo goed in ademen ‘op commando’ (bv. bij sport) en hoewel ik me voorgenomen had om me helemaal op mijn ademhaling te focussen en daarbij in een ‘zen-toestand’ te komen, lukte dat nu weer niet. Ik merkte gewoon dat het niets voor mij was. Ik zocht naar andere dingen, zo heb ik een tijd bij elke wee aan vlinders en vogels in de tuin gedacht, daar werd ik rustig van (totaal niets voor mij, maar het hielp wel).
Mijn man pakte de telefoon en belde YuuX
Om 15.45 uur volgden de weeën elkaar sneller op. Ik verwachtte nog steeds niet dat het door zou zetten en ik was wat terughoudend in het bellen van de verloskundige. Bij de vorige bevalling zorgde de aanwezigheid van de verloskundige steeds voor een afname van de weeën (had niets te maken met de verloskundige maar ik denk zelf dat ik dan de ontspanning verloor). Mijn man pakte toch de telefoon en belde. Gelukkig hadden we die ochtend ook al gebeld dat mijn man Corona had, dus waren ze voorbereid. Rond 16.30 uur stond verloskundige Sien in beschermde kleding in onze woonkamer.
Al 6 cm ontsluiting!
Ze stelde voor het een half uurtje aan te kijken, maar ongeveer op hetzelfde moment dat zij binnenkwam werden de weeën grilliger. Ik zat achterstevoren op een stoel (met mijn hoofd op de rugleuning) en dat leek de ontsluiting te helpen. We gingen al snel (om 17.20 uur) naar boven zodat ze kon zien of ik al ontsluiting had. Ik verwachtte nog geen of een paar centimeter ontsluiting, maar wat bleek: 6 cm! Ik hoor het Sien nog tegen mijn man zeggen. Hij was ook stomverbaasd. Ik was er nog steeds van overtuigd dat het nog wel even ging duren en dat het dan waarschijnlijk morgenochtend ging gebeuren.
Ik voelde enorme druk
Ik ging snel van het bed af, want op mijn zij of rug liggen was zo heftig, de weeën volgden elkaar in snel tempo op. De weeën bleven komen en er zat geen pauze meer tussen. De persdrang werd ook steeds sterker. Ik had al vanaf ‘s ochtends het gevoel dat ik naar het toilet moest, maar nu werd dat zo erg. Was dit nou de persdrang of moest ik toch echt naar het toilet? Het was zeker druk op mijn endeldarm.. of ik ging nu zeer veel in mijn broek doen of het was toch de baby! De druk werd zo heftig, dat ik naast het bed stond en riep: de baby komt er nu aan! Echt, ik zweer het, hij komt er nu aan! Ik beval gewoon in mijn broek hier nu hoor! Echt!
Tegenhouden was moeilijk
De verloskundige moest alle spullen nog klaarzetten want het ging ineens zo snel. Ik moest het dus nog even tegenhouden, maar jeetje wat is dat moeilijk! Kleine tip, zorg er niet alleen voor dat je alle spullen in huis hebt maar leg ze ook allemaal op één plek bij elkaar (die manlief weet te vinden). Nu moest mijn man steeds spullen halen maar ik (en hij!) wilde dat hij bij me bleef.
De controle kwijt
Ik mocht weer terug op bed, om te kijken of ik nu volledige ontsluiting had en dus mocht gaan persen maar ik kon niet op het bed komen. Het bed was zo hoog (verhoogd volgens de richtlijnen) en de weeën stopten niet meer. Ik was de controle kwijt. Op dat moment braken ook mijn vliezen.
Tijdens het persen vergat ik alle regels en tips
Om 17.55 uur: 10 cm ontsluiting! Wow ik mocht eindelijk persen! Dit gaf me weer de controle terug en ik dacht: dit kan ik! Ik perste een paar keer en vergat alle ‘regels/tips’ die ik van tevoren had geleerd. Ik liet mijn benen niet naar buiten vallen, ik hield boven me de bedrand vast in plaats van mijn benen zodat je naar beneden perst, geen gepuf… En dan door alle wirwar heen, hoor je Sien toch zeggen ‘nu moet je heel goed naar me luisteren, pas persen als ik het zeg en tussendoor puffen’. Hoe dát wel tot je doordringt vind ik bizar, maar het komt binnen. Met een rotvaart kwam hij eruit. Dat gevoel is echt onwerkelijk, Dirk was er!!
Op precies datzelfde moment kwam de kraamzorg binnen, net te laat (bij een thuisbevalling zijn er officieel altijd twee personen). Wow, wat was ik blij en opgelucht! Eindelijk die heftige weeën weg, eindelijk die persdrang weg, pfffff…
Ik hoor Sien zeggen dat Dirk om 18.12 uur is geboren en dan dringt tot me door dat het gewoon dezelfde dag nog is gebeurd. Hè, is het zelfs nog avond!? Wow wat bizar! Ik ben zo ontzettend blij dat ik thuis ben. Ik wilde heel graag een thuisbevalling en het was gelukt.
Hij wordt direct op mijn borst gelegd en gaat al vrij snel op zoek naar mijn borst. Dit vind ik zo bizar en magisch, dat hij direct weet waar hij moet zijn!
Ik wilde niet naar het ziekenhuis
Bij een thuisbevalling moet de placenta er binnen een bepaalde tijd zijn, is dit niet het geval dan moet je toch met de ambulance naar het ziekenhuis. Dit wilden we natuurlijk niet en de verloskundige ook niet omdat ze mijn wens voor een thuisbevalling wist. De placenta kwam niet direct, waardoor ik oxytocine kreeg en een katheter (om de blaas te legen). De verloskundige duwde met haar handen op mijn buik om het proces te versnellen. Wat vond ik dat vervelend! Het had niet veel gescheeld of ik had haar handen echt weggeslagen… Heel raar vond ik het dat die druk op je buik zo vervelend kan zijn, je verwacht dat dat niets voorstelt in verhouding tot de bevalling, maar jeetje wat vervelend. Ik wilde niets liever dan mijn kindje te drinken geven (hij was al aan het zoeken) maar de tijd tikte verder en de placenta wilde niet. Net voordat ze de ambulance moest bellen, kwam de placenta eruit! Pffff wat een opluchting. Er waren voor mijn gevoel best veel handelingen die gedaan moesten worden na de geboorte, maar na een klein uurtje was het allemaal klaar en kwam de rust weer terug.
Hij was er en we waren thuis! Magisch! Ik heb nog snel al zijn tenen en vingers geteld, het klopte allemaal! Zo bijzonder!
*Vanwege privacyredenen zijn de namen veranderd
