Ik plan en organiseer heel graag. Dit doe ik voor mijn werk en ook tijdens vakanties ben ik degene die de leuke restaurantjes en tripjes uitzoekt. Je zou dus denken dat ik ook mijn bevalling graag van tevoren zou “organiseren”. Dit gevoel had ik echter helemaal niet zo sterk. Ik had verschillende bevalverhalen online gelezen en ervaringen gehoord van vriendinnen en andere bekenden. En die liepen zo uiteen, dat ik dacht: “Ik kan van alles organiseren en plannen, maar waarschijnlijk loopt het toch anders”. Mijn geboorteplan was dan ook vrij kort. Het belangrijkste voor ons was een bevalling in het ziekenhuis en verder hield ik mijn opties open.
Bij 41 weken gestript
Ik stopte met 36 weken zwangerschap met werken en genoot daarna van de tijd thuis. Tot 40 weken vermaakte ik mij prima en had ik weinig fysieke klachten. Helaas gebeurde er tussen week 40 en 41 niets en ging ik bij 41 weken bij YuuX langs om gestript te worden. De hele dag zat ik thuis te bedenken of ik iets voelde. Maar nee, niets. Aan het begin van de avond veranderde dat gevoel. Ik voelde een lichte pijn opkomen en weer wegtrekken. Dit is het, dacht ik meteen! De pijn was nog licht, dus we gingen gewoon naar bed. Maar slapen, ho maar. Mijn lijf stond helemaal “aan”. De hele nacht ben ik wakker geweest en hield ik de weeën bij. Ze bleven komen, maar nog te ver uit elkaar om YuuX te bellen. Liggend kon ik de weeën het beste opvangen en daarbij was het zwangerschapskussen onmisbaar. Rond 4:00 uur ’s ochtends kwamen de weeën elke 5 minuten en namen ze ook toe in intensiteit. Ik werd ineens best zenuwachtig; hoelang zou het nog duren voordat we onze kleine mochten verwelkomen? Het leuke was dat Sien mij ’s ochtends gestript had en die nacht ook dienst had. Toen ik om 4:30 uur belde, vonden we het allebei heel mooi dat zij mijn bevalling mocht gaan begeleiden.
Ik liep achter de rolstoel
In de ochtenduren ben ik thuis van 2 naar ruim 4 cm gegaan. Met ruim 4 cm gingen we naar het ziekenhuis. Ik kan me vooral nog goed herinneren dat we bij het ziekenhuis aankwamen en een rolstoel pakten. Zitten lukte mij niet goed, dus ik liep achter de rolstoel. Maar wat een eind was het nog tot de verloskamers. Voor mijn gevoel kon het halve ziekenhuis meegenieten van de weeën die ik had.
Laten we de vliezen maar breken
Op de kamer ben ik, op aanraden van Sien, onder de douche gaan staan. Dat was een heerlijk rustmoment; zowel voor mij als voor Guus. Toen het tijd was om mijn ontsluiting te meten vertelde Sien ons dat ik helaas niets opgeschoten was. Ik zat nog steeds op ruim 4 cm. Sien gaf mij de keuze: op deze manier doorgaan en over een uur opnieuw beoordelen of mijn vliezen breken. Met het breken van de vliezen kon het sneller gaan, maar kon de pijn ook toenemen. Op dat moment was mijn gedachte: “Deze baby moet eruit, dus laten we die vliezen maar breken”.
Van 4 cm naar 10 cm ontsluiting
Tot dit moment had ik het gevoel dat ik de controle had over mijn bevalling. Maar dat veranderde snel. De weeën werden niet meteen heftiger, maar ze kwamen wel veel sneller achter elkaar. Ik kon geen fijne houding meer vinden. Liggen, staan of hurken; het deed allemaal evenveel pijn en kostte mij veel energie. Na een half uur dacht ik: “Als deze pijn nog veel langer duurt, weet ik niet of ik het red zonder medicatie.” Ik gaf dan ook aan dat ik het niet meer trok. Ik ging op bed liggen en er werd een CTG/ hartfilmpje van de baby aangesloten. Ook werd er een infuus geprikt. En toen veranderde er voor mijn gevoel iets. De weeën waren heftig, maar het voelde toch anders. Ik had de hele tijd mijn ogen dicht, maar op dat moment keek ik recht in de ogen van Sien en zei ik: “Ik voel een gigantische druk daar beneden”. Sien handelde snel en checkte mijn ontsluiting. En toen werd mij alles duidelijk: ik was in drie kwartier van ruim 4 cm naar 10 cm gegaan. Mijn weeën waren van ontsluitingsweeën naar persweeën gegaan.
Al babygehuil voordat zijn lijfje geboren was
Het infuus ging eruit en het hartfilmpje van de baby werd losgekoppeld. In mijn hoofd was dit even schakelen. Het ene moment dacht ik dat het nog een paar uur zou duren en het volgende moment mocht ik gaan persen. Gelukkig waren voor mij de persweeën een stuk beter te doen. Ik kon op adem komen tussendoor en na driekwartier persen hoorde ik van Sien dat het hoofdje geboren was. Dit werd mij ook snel duidelijk, want onze kleine ging al huilen voordat de rest van zijn lijfje geboren was. Zowel Sien als de verpleegkundige uit het ziekenhuis hadden dit nog niet meegemaakt. Het horen van dit gehuil maakte een bepaalde oerkracht in mij los. Ik wilde per se dat in de volgende wee ons kindje geboren zou worden. En dat gebeurde ook. Bij de volgende wee werd onze zoon Teun geboren. Guus heeft Teun samen met Sien aangepakt en daarna op mijn borst gelegd. Dit moment vergeet ik nooit meer. Wij wilden het geslacht van te voren niet weten, dus ik keek vol verwachting naar Guus: hebben we een jongen of een meisje gekregen? Het bleek een prachtig kereltje te zijn.
Teun heeft het eerste uur op mijn borst gelegen en wij konden alleen maar naar hem staren. Mijn placenta werd snel geboren en ook het hechten ging voor mijn gevoel snel. Drie uur na de bevalling mochten wij naar huis en konden wij onze grote trots aan onze ouders laten zien.
Achteraf ben ik blij dat ik mijn bevalling niet “georganiseerd” heb en het vooral op mij af heb laten komen. Dat zal niet voor iedereen hetzelfde zijn, maar voor mij werkte dit het beste.
