Op 8 januari 2023 zijn Niels en ik trotse ouders geworden van een prachtige zoon Jens. Op 5 december ging ik met verlof. Ik keek hier ontzettend naar uit en had veel zin in deze tijd. Maar stiekem viel het me nog tegen, want ik dacht dat ik meer kon dan ik eigenlijk aankon. In de middag lag ik uitgeput op de bank. De eerste dagen plande ik nog lekker veel en daarna begon ik thuis steeds meer te cocoonen. Ik was er zelf van overtuigd dat die kleine te vroeg zou komen, dus stiekem was ik iedere dag aan het wachten tot de bevalling zou starten.
Start van de bevalling
Op 7 januari begon dan eindelijk mijn bevalling. Ik had de dag ervoor wat slijm verloren en had wat lichte krampen. Deze ochtend belde ik nog met Sien om te overleggen of ik nog ergens naartoe mocht. Dat was geen probleem. Niels en ik zijn die dag nog lekker op pad geweest, al had ik daar eigenlijk al niet zo veel zin meer in, maar ik wilde niet dat anderen al doorhadden dat er wat gaande was. Toen wij uiteindelijk om 15.00 uur weer in de auto zaten, begon ik toch al wat meer kramp te krijgen, maar nog geen alarmbel of het daadwerkelijk begonnen was.
Een fijne houding
Rond 18.00 uur begonnen de krampen wel steeds heftiger te worden en zijn we begonnen met het timen van de weeën. Rond 20.00 uur kwamen ze toch iedere 5 à 7 minuten. Ik heb toen weer gebeld en kreeg Dieke aan de lijn, die vertelde ons dat de weeën echt een minuut tot anderhalve minuut lang moesten duren. Ik dacht toen alleen maar: ‘Oh nee, hoe ga ik dat doen?’ Ik wist niet wat een fijne houding was en staan of om Niels heen hangen werkte eigenlijk het beste.
Rond 22.30 uur kwam Dieke langs om te kijken hoeveel ontsluiting ik had en ze zei heel enthousiast: “Goed bezig meis, je hebt al één centimeter ontsluiting.” Stiekem wist ik wel dat ik nog niet zo ver was, maar ik had toch gehoopt al wat meer te hebben. Ik had buik- en rugweeën en deze weeën opvangen vond ik een hele uitdaging. Dieke gaf ons het advies om nog even te gaan slapen, hoe dan… Zodra ik ging liggen lukte het niet meer om de weeën op te vangen. Niels leek het wel een goed plan te vinden om even te gaan slapen, dus die lag lekker in bed.
De moed zakte me in de schoenen
Rond 02.00 uur had ik het niet meer en ik wilde dat Niels Dieke weer zou bellen. Hij zei heel lief: “Schat, dat heeft nog geen zin je bent nog niet zo ver.” Hij kreeg een keuze of Dieke bellen of ik zou mijn moeder wel even laten komen. Ik had hulp nodig, gelukkig belde hij toen meteen Dieke. Dieke kwam en ik mocht weer liggen om te kijken hoeveel ontsluiting ik had… 2 à 3 cm… De moed zakte me in de schoenen.
Aan de pijnbestrijding?
Dieke bleef en kon me gelukkig goed helpen met puffen. Ik heb in mijn leven nog nooit iemand zo indringend aangekeken. Het duurde en duurde en om 04.00 uur gaf Dieke aan dat we toch een plannetje moesten maken. Als het zo doorging, zou het nog heel lang duren en zou ik waarschijnlijk niet meer genoeg energie hebben om te persen. Of ik niet toch pijnbestrijding wilde. Ik was de wanhoop nabij dus hier hoefde ik niet over na te denken. Hup spullen gepakt en naar het CWZ. Zo, maar wat duurt zo’n ritje in de auto lang als je om de 5 minuten een wee hebt. Dieke wist me goed te helpen.
Aangekomen bij het CWZ werd ik aan alle toeters en bellen gelegd. Dit moment ging als een roes aan me voorbij, de verloskundige van het ziekenhuis kwam toucheren en ik zat op 4 cm ontsluiting. De enige optie die ik had, was een ruggenprik, laat ik dat nou net eigenlijk niet willen. Ik was bang dat ik dan mijn benen helemaal niet meer zou voelen en dat wilde ik echt niet. De ruggenprik die ik kreeg zorgde er niet voor dat mijn benen gevoelloos werden. Toen was de keuze snel gemaakt. Ik heb mezelf kort een loser gevoeld, maar wist heel goed dat ik dit nu wel nodig had. Toen uiteindelijk rond 06.00 uur de ruggenprik gezet was en de pijn zo goed als verdwenen was, kon ik ontspannen en zelfs slaapjes doen.
Eindelijk persen
Ik en Jens werden goed via monitoren in de gaten gehouden en dat gaf een goed gevoel. Op de achtergrond hoorde ik de hartslag van Jens en daar werd ik heel rustig van. Mijn ontsluiting kwam nu goed op gang en om 12.15 uur was het dan zover dat ik mocht gaan persen. Door de ruggenprik had ik geen persweeën, maar ik voelde een wee wel aankomen onder in mijn rug. Zodra ik een wee voelde moest ik mijn knieën naar mijn borst trekken en persen. Uhm ja hoe dan? Gewoon doen alsof je moet poepen en geen geluid maken… Na twee keer oefenen had ik door hoe het moest en ging het persen heel goed. Aanvankelijk werd gedacht dat ik 1,5 uur nodig had, maar het ging zo goed en snel dat tussen het persen door alles snel, snel, snel van mijn lijf gehaald moest worden.
Als ik maar niet hoef te poepen!
De verloskundige vroeg tussendoor nog of ik het allemaal wilde zien via een spiegel en hup daar zag ik alles van onderen. Nou je herkent het allemaal even niet meer, dus die spiegel mocht wel weg. Wel bijzonder om het hoofdje met haartjes te zien. Ik dacht tussendoor alleen maar als ik maar niet hoef te poepen.. Niemand die zich daar zorgen over maakt maar ik wel. Na 18 minuten persen was hij daar dan eindelijk. Ik mocht hem zelf aanpakken en op mijn buik leggen, wat is dat een bijzonder moment! Na controles bij mij was alles goed, ik hoefde niet eens gehecht te worden. Dus het kan: bevallen zonder uit te scheuren.
Geluk, pijn en trots
We mochten aan het eind van de dag lekker naar huis. Wat is het raar om dan in de rolstoel met een Maxi Cosi op schoot naar de auto te gaan. Geluk, pijn en trots zijn gevoelens die ik had. Thuis kwam de kraamzorg nog even langs en toen gingen we de eerste nacht in. Niels en ik waren eigenlijk best relaxed. Op een gegeven moment klonk uit het wiegje een raar geluid, daar schrok ik van. Niemand had me verteld dat baby’tjes nog vruchtwater kunnen spugen. Jens heb ik toen de rest van de nacht lekker op mijn borst gelegd. De kraamweek verliep heel goed en rustig. Jens viel de eerste twee dagen wat af, maar kwam daarna al weer mooi aan. Mijn borstvoeding kwam goed op gang.
Mieke en Dieke zijn nog langs geweest in de kraamweek om te checken of alles goed ging. Jens zag een beetje geel, maar niet te geel. Dit moesten we wel in de gaten houden. En dan komt de dag dat je alles zelf moet gaan doen en er geen kraamzorg meer is of een verloskundige die langskomt. Dat vond ik wel spannend. Jens vindt het moeilijk om zelf in slaap te vallen en ligt het liefst de hele dag bij ons, en hoe pak je dat dan aan? Alles gaat super goed, mijn herstel gaat goed. Ik moet alleen oppassen dat ik niet te enthousiast ben en met Jens en de honden te lang ga wandelen.
