Het is donderdag op vrijdagnacht, Jesper lag boven op zolder te slapen in het logeerbed omdat ik wat onrustig sliep waarvan we elkaar wakker hielden al een aantal dagen.
Zijn mijn vliezen gebroken?
Het was 01.20 uur, ik moest voor de zoveelste keer naar de wc, ging daarna weer terug in bed liggen en voelde een soort druk in mijn buik. Ik was net weer van plan om in een fijne slaaphouding te liggen tot ik opeens veel vocht verloor. Zijn mijn vliezen gebroken? Ik was nog een beetje slaperig en begreep nog niet echt wat er gebeurde. Het hele bed was doorweekt. Ik riep Jesper en hij stond meteen beneden aan mijn bed. Ik vroeg hem wat hij zag, aangezien ik niet durfde te bewegen omdat er nog steeds vocht uitkwam. Hij gaf aan dat het helder was en we kwamen eigenlijk meteen tot de conclusie dat we de verloskundige moesten bellen. We kregen Sien aan de lijn en zij gaf aan wat Jesper alvast kon klaarleggen en vroeg of verloskundige in opleiding Julia ook mee mocht komen.
Jesper had ook mijn moeder gebeld en beiden waren ze er snel.
Harde buiken
Ondertussen kreeg ik al wat harde buiken en kwamen deze nadat mijn vliezen gebroken waren zo ongeveer rond de 3 á 4 min. Julia deed in het bijzijn van Sien wat onderzoeken zoals het meten van mijn bloeddruk.
Sien en Julia hebben geregeld dat we naar het CWZ konden. We zijn daar naartoe gereden en konden meteen een kamer in. We werden direct geholpen. Omdat ik 35+5 weken was en mijn vliezen gebroken waren, hadden ze het erover om antibiotica te geven en moesten ze een kweek afnemen om te kijken wat de reden was van de spontane vliesscheur.
Liever geen ruggenprik
De weeën werden steeds meer. Ik wist op een gegeven moment niet meer welke houding voor mij het fijnst was, dus ben ik weer in bed gaan liggen. Om 09.49 uur had ik 5 á 6 centimeter ontsluiting. Op dat moment merkte ik aan alles dat ik op was. Ik wilde graag pijnmedicatie omdat ik niet meer wist wat ik moest doen. Ik raakte wat meer in paniek, terwijl ik daarvoor alles eigenlijk goed wegpufte en rustig probeerde te blijven. Jesper en mijn moeder wisselden elkaar telkens af, duwden soms ook met vuisten in mijn onderrug om de pijn te verminderen wat soms hielp. Ik kreeg in plaats van een ruggenprik, Remifentanyl. Dit omdat ik geopereerd was aan mijn rug (scoliose) waardoor ze liever de ruggenprik niet wilden doen.
De tijd vloog voorbij
Ik merkte meteen dat de pijnmedicatie goed aansloeg en werd weer wat rustiger. Het is zo bizar, de tijd ging eigenlijk zo snel ook al duurde het bijna 10 uur. Soms vroeg ik nog hoe laat het was en kreeg ik te horen dat het al 8.00 uur ’s ochtends was. Je bent zo in je eigen wereld opeens. In het begin krijg je alles mee en na een tijd ben je zo met jezelf en de baby bezig dat je niet eens meer omkijkt naar de tijd waardoor het zo snel leek te gaan.
Op een gegeven moment merkte ik dat de baby eraan zat te komen. De kamer begon vol te raken met verpleegkundigen, een kinderarts en een gynaecoloog.
Iedereen hielp me er doorheen
Ik mocht na een tijdje gaan persen. Ze begeleidden me goed en coachten wanneer ik moest zuchten. Jesper hield stevig mijn hand vast. Mijn moeder stond naast me en ze hielpen me er doorheen. Op een gegeven moment vertelde de gynaecoloog dat ik nog één keer moest persen. Als de baby dan niet kwam zou er toch een knip gezet moeten worden. Dit wilde ik liever niet. Met de volgende weeën gaf ik alle kracht die ik nog in me had en daar was hij dan… 16 december 2022 om 12.08 uur is onze gezonde zoon Mex geboren, 2960 gram en 51 cm lang.
Jesper mocht met Mex mee naar de afdeling Neonatologie. Toen ik binnenkwam lagen ze huid op huid. Jesper en ik keken elkaar aan en begonnen te lachen. We zijn ouders, het gaat goed met Mex en met ons. Mex was er klaar voor en wilde Kerst met ons vieren en het nieuwe jaar inluiden. Wij genieten intens.
Bedankt meiden van YuuX, voor alles!