Al sinds ik kan denken wil ik kinderen.
Moeder worden was mijn enige en grootste droom. Na 14 jaar samen te zijn met mijn vriend en het er vaak over gehad te hebben was ik snel zwanger van mijn eerste kindje. We woonden samen in Utrecht (en zaten toen dus bij een andere verloskundige) en ik kon niet wachten om hem te ontmoeten. Ik geloofde één ding. Ik ben een geboren moeder, dus die bevalling moet zeker goed komen, als anderen het kunnen kan ik het ook. Die bevalling kwam wel goed, maar was zeker traumatisch voor me. Geen controle. Er werd in het ziekenhuis niet naar me geluisterd. De ene interventie na de andere. Een knip en een pomp werden ingezet maar werkten niet direct. Eén woord: verschrikkelijk. Ik was kapot en gebroken. Dit was niet mijn bevalling. De maanden erna vond ik nog zwaarder. Was dit mijn grootste droom dacht ik vaak? Was dit wat ik zo graag wilde?
En toch overheerste na een paar jaar de wens voor een tweede kindje! We verhuisden naar Wijchen en ook was ik snel zwanger van mijn tweede zoon. Ik was bang. Bang voor de bevalling en bang om me weer zo slecht te voelen de eerste maanden.
Na een paar weken belde ik YuuX. Gelijk was er veel tijd voor me, om mijn eerste bevalling bij een andere praktijk door te nemen en ook tijdens de eerste kennismaking namen ze echt de tijd. Ze hoorden mijn verhaal. Begrepen mij.
De voorbereiding is het halve werk!?
Ik ben mij goed gaan inlezen en heb verschillende podcasts geluisterd. Vooral die van Nina Pierson gaven mij kracht en vertrouwen. (Soms zeker wat te zwerig maar ik heb er veel van geleerd). Al snel wilde ik ook mijn bevalplan met YuuX bespreken. Dit moest anders dan de eerste keer. Ik wilde: rust en meegenomen worden in de keuzes die er gemaakt moesten gaan worden. Uitleg krijgen over: wat zijn de alternatieven, wat zijn de risico’s, wat als we dat niet doen etc. Elke interventie wilde ik dat ze het me rustig zouden uitleggen. En die rust. Ik wilde rust tijdens de bevalling en ik wilde dat ze me zouden vertrouwen! En dat deden ze.
Mijn partner was er nog niet!
Met 41 weken werd ik in de ochtend gestript. Ik weet nog goed dat ik aan de ontbijttafel zat met hele lichte krampen. Mijn vriend en oudste zoontje renden rond en ik keek naar hem en dacht: rennen jullie maar lekker rond, ik blijf even zitten, wie weet moet ik straks gaan baren! Het strippen was gelukt. Pijn! Maar het gaf me ook het idee dat het wel eens snel kon gaan gebeuren. Ik kwam thuis om 09:30 uur en ben met mijn zoontje televisie gaan kijken. Stilte voor de storm. Om 10:30 uur ben ik onder de douche gegaan met kei harde muziek en heb ik wat lichte weeën weggezongen. Dit was een goed begin dacht ik. Wel vroeg ik mijn vriend om mijn zoon klaar te maken om weg te brengen. Toen ik om 11:30 uur uit de douche wilde gaan schrok ik zo erg! Ik kon amper nog lopen! De weeën waren heftig! Dus ik gilde naar mijn vriend dat hij NU onze zoon weg moest brengen. Ik strompelde naar ons bed en leunde voorover op het bed met mijn telefoon in mijn hand. Frank was weg, en ik trok het niet meer. Hoe kon dat zo snel van “oke” naar “wow niet oke” gaan? Ik belde Frank en zei: ”JE MOET DIRECT TERUG KOMEN, GEEN KOFFIE DRINKEN DAAR!” Ondertussen was ik heel druk de weeën aan het bijhouden op mijn telefoon maar ook dit ging helemaal niet meer. Ik belde gelijk YuuX. Ik hoefde niet eens wat te zeggen want dat ging amper maar ze zeiden: we horen het al, we komen er nu aan!
Een tweede verloskundige erbij? Moet ik me zorgen maken?
Nog geen 15 minuten later waren mijn vriend en Manouk er. Het was 12:00 uur. Manouk zei: als het kan ga maar liggen dan meet ik je ontsluiting. Ik dacht: ja prima zal wel net begonnen zijn. Was het al 8 cm! Ik moest gaan liggen en kreeg ineens mega paniek. “Ik kan dit niet”, “Ik wil dit niet”. Manouk zei elke keer: “Kim, Kijk me aan! Rustig ademen, adem met mij mee!” Dat heeft me zo geholpen. Het persen zelf durfde ik niet. Ik was bang. Het deed pijn, ik durfde het niet aan, bang voor wat er dan weer komen zou. Toen braken mijn vliezen en bleek er meconium in te zitten. Nee! Dat betekent normaal gezien dat je naar het ziekenhuis moet. Maar met 8 cm ontsluiting en mijn grote wens om thuis te blijven besloot Manouk om dat niet te doen. Ze belde voor extra hulp en heel snel was Mieke er ook! In een seconde dacht ik wel: is het goed dat er extra hulp is, waarom is dit nodig, moet ik me zorgen maken? Maar nee focus op belangrijke dingen: rustig ademen. Het komt goed. Ook kwam de kraamverzorgster snel. Ik durfde niet te persen. De baarkruk werd gehaald. Dat schoot niet op. Toen vermoedde Manouk dat mijn blaas vol was en dat als ik die zou legen het makkelijker zou gaan. Naar de wc gaan lukte niet dus leegde ze mijn blaas met een katheter. Voelde ik niks van! Ze had het goed uitgelegd waarom ze dat wilde doen.
Ik kon het gewoon!
En toen. Wow. Ik voelde serieus bij elke keer persen dat het hoofdje naar beneden kwam. Nog steeds pure paniek hoor! Maar ik voelde wel wat ik deed en dat gaf me kracht. Van te voren had ik aangegeven dat ik best mee wilde voelen of kijken. Dus Manouk vroeg: “Wil je eens voelen?” Ik voel met mijn hand tussen mijn benen en POEF bots zo tegen zijn hoofdje aan. Bizar. Ik riep ook: “OH MY GOD!” Daar was hij gewoon al. Ik kon het gewoon! Ik bleef persen. En vroeg ook tussendoor aan Manouk: “Wat moet ik doen?” Ze zei vaak: “rustig ademen, adem met mij mee”. Ons oogcontact tijdens de bevalling vergeet ik nooit. Zij was mijn rots. Ook mijn vriend bleef zeggen: “Je doet het al! Je bent het al aan het doen! Hij is er zo!” En toen moest ik even niets doen van Manouk. Ze pakte hem vast en vroeg zei: Pak hem zelf maar, Kim! Ik perste nog één keer en daar was hij. Ik legde hem op mijn borst en hij was het mooiste dat ik ooit heb gezien. Ik kon het gewoon! Om 14:11 uur was hij geboren. Nog steeds vond ik het persen lang duren en vond ik het doodeng en mega pijnlijk. Maar dit was wel míjn bevalling!
Ik was zo zen na de bevalling.
Ook na de bevalling wilde ik rust! Ik hoefde niet gelijk te douchen. Mijn zoontje hoefde niet gelijk kleren aan. Laat ons maar. We hebben ook de placenta er nog lang aan gelaten. En toen ik eindelijk een beetje bij was gekomen zijn we langzaamaan, op ons tempo dingen gaan doen. Heerlijk! Na een paar uur belde ik als eerste mijn ouders. Ik was zo zen dat ik zacht praatte en fluisterde: “hoi mam”. En mam zei: “Kim, gaat ie goed?” Ik zei: “Hij is er al!” Ik voelde mij gelijk veel beter. Had energie (high van de hormonen denk ik), was vrolijk en wilde hem het liefste aan iedereen laten zien!
Later bleek dat de kraamverzorgster naast alle foto’s ook de bevalling heeft gefilmd. Dat is echt zo’n geschenk geweest. Ik heb het vaak terug gekeken. De werkelijkheid en wat ik zelf heb ervaren is echt anders. Die blik van mij naar Manouk. De woorden die ze zegt. Het moment dat hij op mijn borst ligt. Voor nummer drie, mocht die komen, weet ik: Ik kan het gewoon!
*Vanwege privacyredenen zijn de namen veranderd
