Mijn ideale bevalling
Je kent het wel: je hebt een ideaal plaatje in je hoofd van je bevalling. In mijn geval: geen geboorteplan, maar als het lukt zonder pijnstilling thuis bevallen en het liefst in bad. Gewoon ‘go with the flow’.
Maar daar was opeens die laatste groeiecho bij ruim 39 weken zwangerschap. “Hmm, hij is aan de kleine kant, ik wil je toch graag doorsturen voor een controle-echo in het ziekenhuis.” Poef, daar spatte mijn thuisbevallingsdroom bijna uiteen.
De ochtend erna konden we al bij de gynaecoloog terecht, dus diezelfde avond stopte ik ietwat teleurgesteld nog gauw wat extra snacks in de vluchttas, ervan uitgaande dat er een aanzienlijke kans was dat ik zou moeten blijven. Jammer, maar zijn gezondheid was voor mij het allerbelangrijkste.
De bevalling begint
Echter, besloot hij rond 4 uur ’s nachts alvast de show te stelen. Hoi weeën! Terwijl de rest van de wereld nog sliep (inclusief mijn partner), zat ik beneden puffend te rekenen: gaan we nou wel of niet naar de echo-afspraak straks?
Laten we het toch maar doen, als ik toch in het ziekenhuis moet bevallen, kan ik er maar beter al zijn. Dus daar gingen we: ik, mijn weeën en mijn partner. Met wat rustpauzes (lees puf-pauzes) in de ziekenhuisgangen waren we al snel op de poli gynaecologie.
De gynaecoloog zag direct dat ik er niet meer heel rustig bij zat en stelde met een echo vast: geen bijzonderheden, een prima gewicht en oh, je hebt al 3-4 cm ontsluiting, dus als je thuis wil bevallen zou ik maar snel gaan rijden!
Wàt?! Dus hup, wij gauw naar huis. Yes! Nou ja ‘yes’, een 20 minuten durende autorit met flink hevige weeën is niet bepaald genieten.
Thuisbevaling en pittige weeën
Thuis stond verloskundige Anoek al snel op de stoep. Binnen een uur zat ik op 5 cm. Terwijl zij en mijn partner het bad boven gingen opzetten, was ik beneden druk met… tja, overleven.
Die steeds heviger wordende pijn had ik toch wel echt onderschat. En al dat oefenen tijdens de bevallingscursus? Voor ons compleet nutteloos. Daar hadden we urenlang geoefend met masseren, steunende aanrakingen en samen puffen.
En wat wilde ik? Dat mijn partner vooral uit mijn buurt bleef. Ik kon enkel als een barend standbeeld stil zitten op mijn knieën, voorover hangend op de bank.
Weer een uur later had ik ineens volledige ontsluiting (vandaar de helse pijn dat laatste uur). Strompelend ging ik half persend de trap op. Ik heb nooit geweten dat traplopen met persdrang een olympische sport betreft.
Na eerst 20 minuten persen op bed voelde ik dat het niet lang meer ging duren… Dat bad. NU!
De grote ontmoeting
En daar was hij dan, na nog geen 10 minuten in het warme water plopte onze prachtige, lieve zoon de wereld in.
Alleen wat bleek? Hij was toch wel echt heel klein. Dus een kleine 5 uur nadat we met z’n tweeën het ziekenhuis uit raceten, konden we met onze pasgeboren mini weer vrolijk terug voor een kort nachtje ter observatie.
Maar niet voordat mijn partner samen met de verloskundige nog even vakkundig mijn hechtingen had bestudeerd, heel romantisch.
Conclusie
Missie geslaagd! Een thuisbevalling, nog net in bad en een prachtige gezonde zoon die vanaf dag één al zijn eigen plan trok. Wat ben ik trots!
