Mijn eerste zwangerschap werd medisch met 26 weken vanwege zwangerschapsdiabetes en afwijkende waardes. Ik voelde me goed, maar moest op mijn eten gaan letten. Soms vond ik dat best wel lastig. Gelukkig had ik mijn suikerwaardes onder controle waardoor ik met 36 weken terug mocht naar de verloskundige.
Het werd medisch
Met een termijn van 36+5 kreeg ik weeën en werd het toch weer medisch doordat ik nog geen 37 weken zwanger was. Rond 22:30 uur werd ik namelijk wakker van pijn in mijn onderbuik, ik dacht gewoon last van kramp in mijn darmen. Al snel kwam de pijn terug en werd dit zo heftig dat ik nauwelijks kon praten, ik zat midden in een weeënstorm. Inmiddels had ik verloskundige Mieke aan de lijn, maar mijn vriend moest het gesprek verder voeren want ik kon niks zinnigs meer uitbrengen.
Niet veel later stond Mieke op de stoep en bleek ik al 5 cm ontsluiting te hebben. Omdat iedereen zei “een eerste komt bijna altijd pas na de 40 weken” had ik nog geen vluchttas klaarstaan… Snel pakte mijn vriend wat spullen voor de baby en gingen we meteen naar het ziekenhuis.
In mijn eigen bubbel
Aangekomen in het ziekenhuis had ik al bijna volledige ontsluiting. Ik werd aan het CTG gelegd, een infuus werd geprikt en op de monitor keken we naar de weeën. Het meeste ging langs me heen. Ik zat zo in mijn eigen bubbel dat ik de pijn van de weeën nauwelijks voelde. In het ziekenhuis werden mijn vliezen gebroken en zagen ze dat de baby in het vruchtwater had gepoept. Als ik thuis was bevallen dan hadden we dus alsnog naar het ziekenhuis moeten gaan, dus ik was wel opgelucht dat we hier al waren. Wanneer ik eindelijk mocht beginnen met persen had ik geen idee wat ik moest doen. Die persdrang waar ik iedereen altijd over hoorde, dat had ik niet. Ik voelde niet wanneer de weeën op de piek waren, waardoor ik te vroeg begon met persen en eigenlijk een groot deel van de bevalling op eigen kracht perste. Na bijna twee uur persen werd om 4:54 uur onze dochter Noor geboren. Omdat ik voor de 37e week was bevallen moesten we 24 uur in het ziekenhuis blijven zodat ze Noor in de gaten konden houden. Ze deed het zo goed dat we na 12 uur al naar huis mochten.
De volgende zwangerschap
Deze zwangerschap had ik geen zwangerschapsdiabetes en bleven dus alle controles gezellig bij de dames van YuuX! Ik voelde me goed en de weken tot aan mijn verlof vlogen voorbij. Tot de termijn van 36+5, want natuurlijk zat ik vanaf dit moment te wachten op deze baby. Geleerd van de eerste keer stond nu de vluchttas al netjes klaar. Ik wist dat we naar het ziekenhuis zouden gaan vanwege de plaatsindicatie omdat mijn placenta bij de vorige bevalling niet losliet.
Drie weken gingen voorbij. Met 40 weken grapte mijn vriend tijdens het eten “nou de uitgerekende datum gaan we ook niet meer redden”. Waarop ik antwoordde “als de bevalling net zo snel gaat als bij Noor, dan redden we het net”. Niet wetende dat een uur later de weeën zouden beginnen.
Ik herkende de weeën niet
Ik herkende de weeën in het begin helemaal niet. Terwijl iedereen zegt dat je die écht wel herkent van je eerste bevalling.
Om 18:45 uur besloot ik (met enige druk van mijn vriend) om met YuuX te bellen omdat ik stekende pijn in mijn onderbuik had die om de zoveel minuten terugkwam. De verloskundige adviseerde een paracetamol en rust te nemen, want als het vals alarm was dan zou dat vervelende gevoel moeten wegzakken. Drie kwartier later besloot ik terug te bellen. “Oké misschien is het dan toch begonnen want de pijn neemt niet af”. Even schakelen want ook al zit je erop te wachten, je wordt er toch door overvallen! Mijn vriend is in opperste staat van paraatheid, zette de vluchttas en Maxi-Cosi alvast in de auto en daarna kleedde hij zich snel om.
Het bad was bezet
Verloskundige Mieke besloot langs te komen want uit mijn verhaal kon ze niet goed opmaken hoe het ervoor stond. Rond 20:00 uur was ze bij ons en inmiddels waren de weeën al wat toegenomen. Ze deed controles en ik bleek al 4 cm ontsluiting te hebben. Omdat de ontsluiting bij de eerste bevalling al zo snel ging besloten we onze spullen te pakken en naar het ziekenhuis te rijden. Ik wilde dit keer graag in bad bevallen dus belde Mieke het CWZ. Helaas het bad was bezet. Oké en nu? Uitwijken naar het Radboud. Daar was nog een kamer vrij!
Om 20:54 uur reden we de slagboom door en tijdens de autorit waren de weeën heftig geworden. Ik voelde dat dit ook weer snel zou gaan.
Het schepnetje
Het bad stond al klaar en ik ben er meteen in gegaan. Eenmaal in het water zei mijn vriend tegen Mieke “Iris is bang om in het water te poepen”. “Oh dat kan gebeuren ja” zegt Mieke luchtig “maar daar hebben we een schepnetje voor en dan kun jij het eruit vissen” grapte ze. Gelukkig is het schepnetje niet nodig geweest!
Het warme water zorgde bij mij voor ontspanning. Ik kon makkelijk in verschillende houdingen wisselen. Het fijnst vond ik het om met mijn armen over de rand heen te hangen en mijn buik in het water te laten rusten. Zo ving ik het grootste deel van de weeën op. Er heerste rust in de kamer, waardoor ik de controle voelde. Mieke die instructies gaf, ik die luisterde, mijn vriend die mijn hand vasthield en de kraamverzorgende die mij een nat washandje aangaf.
Ik voelde alles nu heel goed
Waarbij ik bij mijn eerste bevalling geen flauw idee had wat mijn lichaam aan het doen was, voelde ik dat tijdens deze bevalling heel goed. Zo lang mogelijk probeerde ik de weeën weg te zuchten, mijn lichaam liet ik het werk voor mij doen. Mijn buik begon sterker mee te persen en dit was het teken dat ik kon starten met persen. Mieke vroeg of ik me kon omdraaien zodat ze mee kon kijken, dus ging ik met mijn rug tegen de rand liggen. Na een paar keer persen voelde ik het hoofdje heel goed naar beneden komen, maar het ook weer terugschieten zodra ik ontspande. Bij de volgende wee vroeg Mieke of ik wilde voelen, want zij kon het hoofdje al zien. Ik twijfelde, maar besloot het te doen. “Dit is toch niet het hoofdje?!” vroeg ik verbaasd. Maar dat was het toch echt. Oké nu wist ik, ik ben er bijna. Nog twee keer persen en onze zoon Noud werd geboren om 22:54 uur. Precies twee uur nadat we onder de slagboom doorreden!
