Het was 2 februari in de nacht toen ik wakker werd van lichte krampen. Ik was nog te moe en de pijn was niet erg genoeg om Rick wakker te maken. Ik dacht nog ‘Dit zullen wel voorweeën zijn net als mijn eerste bevalling’. Ik stond op om 7:00 uur om mijn dochter uit bed te halen (Rick was inmiddels naar zijn werk) en ik merkte dat de pijn wegzakte. ‘Zie je wel’ dacht ik nog, ‘niks aan de hand’. Totdat ik aan het ontbijten was en de pijn ineens wel erger werd en ik meer regelmaat in de pijn voelde. Ohjee, zou het dan toch begonnen zijn?! Ik maakte ineens heel veel haast om mijn dochter naar de opvang te brengen.
Yes, dit gaat goed!
Eenmaal thuis om 9:00 uur dacht ik ‘Toch maar even Manouk bellen’. Ik wist dat ze dienst had deze dag omdat we eerder die week tijdens de controle voor de gein hadden afgesproken dat ik haar zou bellen op 2-2-2022 omdat ik die datum wel mooi vond om te bevallen. In eerste instantie twijfelde ik zelfs nog even of het wel echt begonnen was. Een half uur later stond Manouk op de stoep. En jawel bij de controle had ik al 4 cm ontsluiting! Oh yes dit gaat goed. Manouk vroeg wat ik wilde en ik zei ‘Bel het ziekenhuis maar’. Mijn wens was om met een ruggenprik te bevallen net zoals mijn eerste bevalling. Dat vond ik echt zo super fijn.
Goede voorbereiding
De pech was dat het Radboud geen plek meer had, dat was eigenlijk mijn eerste keus. Gelukkig kon ik in het CWZ nog wel terecht, ik had de laatste kamer. Poeh, gelukkig! Op naar het ziekenhuis. Het was geen pretje met weeën in de auto en om over al die hobbels rijden. Manouk bereidde mij onderweg voor op wat mij te wachten zou staan. Ik zou eerst een CTG krijgen en aan de monitor etc. worden gelegd dus waarschijnlijk zou het wel even duren voordat ik de ruggenprik zou krijgen. Wel heel prettig om zo een beetje voorbereid te zijn.
Ineens was daar intense pijn
We kwamen aan op de afdeling om 10:40 uur. Ik ging nog even snel naar de wc, daar braken mijn vliezen wat ik in eerste instantie niet echt door had. Ik wilde op bed gaan liggen maar ineens was daar intense pijn, paniek! Ik had het gevoel dat ik moest persen. Gewoon van het een op het andere moment was daar die pijn, echt hele erge kramp, maar misschien nog wel erger. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Manouk sprak mij duidelijk toe dat ik naar haar moest luisteren en haar aan moest kijken. Ik had al mijn kleding nog aan. De verpleegkundige die erbij was van het CWZ hielp mij snel uitkleden. Ik riep alleen maar ‘Ik moet persen!!!!!’.
“Ik zie het hoofdje al”
Manouk zei toen ik eindelijk op bed kon gaan liggen, ‘Ja pers maar want ik zie het hoofdje al’. Dat was om 10:51 uur. Ik heb uiteindelijk 4 keer geperst en toen werd onze mooie dochter Yara geboren om 11:01 uur op 2-2-2022!
Het was voor mij een intense en pittige bevalling. Omdat het zo snel ging kon ik me er niet echt op voorbereiden. En de pijn tijdens de persweeën was echt een hel. Toen ik die paniekaanval had dacht ik, ‘Ik kan dit niet, het lukt mij niet zonder pijnmedicatie’. Maar het is me wel gelukt en daar ben ik echt super trots op! Ik ben Manouk ook heel dankbaar, zonder haar was het me echt niet gelukt. Ik heb na de bevalling nog wel een uur of twee bij moeten komen omdat het zo snel is gegaan. Maar we hebben er een mooie en gezonde dochter bij.