Van topfit, met 35 weken twee keer per week op de spinningfiets, vitaal en fluitend door de zwangerschap tot dikke voeten, tintelende benen, slecht slapen en dan heb ik het nog niet eens over die eerste 20 weken van misselijkheid en vermoeidheid. Twee zwangerschappen in hetzelfde lijf maar oh zo anders.
Niets is vanzelfsprekend
Vier jaar geleden mochten wij dolgelukkig onze Isabel verwelkomen. Na een miskraam voor Isabel verliep de tweede zwangerschap voorspoedig en konden we ook echt genieten van deze tijd. Toen Isabel 2,5 jaar oud was bedachten we ons dat een broertje of zusje wel heel erg leuk zou zijn. Helaas volgden twee nieuwe miskramen elkaar op en ontstond er toch een minder onbezorgde periode.
Drie miskramen? Daarmee behoor ik tot die 2% van de vrouwen. Ik? Maar ik heb nooit iets en waarom doet mijn lijf dit? Onderzoek in het ziekenhuis bracht naar voren dat ik ANTI-TPO-stoffen in mijn lijf heb en dat dit de oorzaak kan zijn van miskramen en vroeggeboortes. Kunnen we hier iets aan doen? Het antwoord was kort: “nee, maar houd moed”. Fijn, ik bedacht mij steeds, misschien had ik het toch liever niet willen weten… Na een periode van rust en even geen ‘gehannes’ aan mijn lijf hadden we de moed weer verzameld. En ja hoor, inmiddels ben ik maar liefst 39 weken zwanger van een meisje! Deze (inmiddels 5de zwangerschap) is uiteraard extra bijzonder maar daarnaast ook veel spannender en ook heeeeel anders voor mijn lichaam.
Kwaaltjes tot de max
De eerste twintig weken waren één groot feest. Als ik alleen maar naar eten keek, kreeg ik al kippenvel. Vooral gezonde dingen begonnen mij tegen te staan. Terwijl je juist extra gezond wilt eten! Een grote behoefte kreeg ik aan zuivel. Wat is dat toch lekker… melk. Echter kreeg ik er geen witte motor van maar veranderde ik eerder in een afgekeurde diesel, die stil stond langs de snelweg van haar leven. Maar agh, alles voor het goede doel. Na 20 weken van vermoeidheid en misselijkheid kwam iets van mijn oude energie terug. Daarvoor in de plaats ontstonden de slapeloze nachten (waarom eigenlijk?), die heerlijke opgezwollen oma-voeten vol vocht. En wat dacht je van die bekkenbodem oftewel die uitgezakte trampoline waar 10 kinderen op lijken te springen? Soms sta ik grappend voor mijn lieve Erik en vraag ik: “vind je mij nog aantrekkelijk schat?” Met zijn handen in de lucht een kader makend, waardoor mijn lichaam niet te zien is alleen mijn gezicht zegt hij grijnzend “Ja hoor, echt wel!”. Humor maakt het allemaal toch minder erg en zorgt ervoor dat je kan relativeren.
‘Zeeeer bijzondere’ reacties
Goed, die kwaaltjes dat is op je tanden bijten en door, je hebt immers een goed doel voor ogen. Maar had ik het al gehad over die reacties van (onbekende) mensen? In ben klein van stuk en mijn buik staat pontificaal recht vooruit. Iedereen MOET er ook iets van zeggen. Bij 20 weken was de meest voorkomende reactie: “weet je zeker dat het er geen twee zijn?” Bij 25 weken hoorde ik al: “Zo jij hoeft niet lang meer!” Bij 35 weken hoorde ik zelfs een keer: “Dit lijkt wel niet echt.” Mijn broer stelde voor dat ik dan zogenaamd heel hard moest gaan huilen bij deze reacties. Dit leek mij inderdaad hilarisch maar ik heb het toch niet gedaan.
Oké naast deze, ik noem ze even ‘vreemde, loslippige reacties’ kreeg ik ook geadoreerde reacties. “Ohh mijn god, als ik ooit zwanger mag worden, wil ik zwanger worden zoals jij!” Of “wat een prachtige buik, mag ik even voelen?” “Wauw wat ben je mooi”. Nu na 39 weken kijk ik uit naar mijn normale lijf en geen lange gesprekken meer in de winkel over mijn enorme of mooie buik.
Het einde in zicht, zou de bevalling ook zo anders zijn?
En dan beginnen ze bij YuuX over het geboorteplan. Oh ja, het moet er straks ook weer uit. De spanning stijgt, zou alles goed zijn, als ze maar gezond is! De zwangerschap van Isabel was heerlijk en verliep prima. Echter de bevalling was alles behalve rooskleurig. Zou het nu dan omgedraaid zijn? Misschien, heel misschien komt ze er na twee keer ‘niezen’ wel uit. 😉