Het was voor mij en mijn partner niet vanzelfsprekend om zwanger te raken. We probeerden het een tijdje maar kwamen erachter dat er hulp nodig bleek te zijn. Kort na de start van de eerste paar keren van de fertiliteitsbehandeling raakte ik voor korte tijd zwanger maar bleek het helaas bij de eerste echo niet blijvend te zijn. Dat was even pittig.. slikken en weer doorgaan. Na ongeveer twee jaar in een fertiliteitstraject te hebben gezeten kwam er dan uiteindelijk bij de laatste IUI-poging na ontzettend veel negatieve testen een positieve test opduiken. Het was weer gelukt! De weken voor de eerste echo waren ontzettend zenuwslopend, zou het nu wel goed zijn gegaan? Gelukkig konden ze ons vertellen dat het er goed uitzag en mochten wij er op gaan vertrouwen.
Ondersteuning bij YuuX
Maar dat vond ik toch wel heel spannend. Aangekomen bij YuuX vertelden we onze voorgeschiedenis en kregen wij veel begrip en fijne ondersteuning. Daarnaast kreeg ik de mogelijkheid om een aantal extra echo’s te laten maken als oefening voor de echo-opleiding van Sien. Ik merkte dat mijn zelfvertrouwen daardoor sterker werd. We waren ontzettend blij.
De bevalling komt dichterbij
Toen de bevallingsdatum steeds dichterbij kwam had ik vertrouwen gekregen in mijn lichaam en voelde ook de aankomende bevalling steeds minder eng aan. Nadat ik drie dagen overtijd was had ik een voetreflexmassage geboekt. Ik had de laatste dagen last van weinig slaap, veel plassen en een pijnlijke rug. Daarnaast zou het ook kunnen helpen om de bevalling op gang te helpen. Na de voetreflexmassage op vrijdagmiddag merkte ik de volgende dag dat ik steeds meer onregelmatige krampen kreeg. Ik vertelde dit ook aan mijn vriend maar dacht nog aan voorweeën. Dat zou nog wel eens even kunnen duren dacht ik, maar naarmate de dag vorderde kwamen ze steeds dichter op elkaar. Ik verloor ook mijn slijmprop rond 20.00 uur waardoor ik toch het gevoel kreeg alsof het nu toch wel ging beginnen. Ik gaf mijn vriend het advies om nog even te proberen te slapen voordat het lange avontuur zou gaan beginnen en dat deed hij vervolgens. Ondertussen probeerde ik zoveel mogelijk dingen in huis te doen, waaronder nog even afwassen. Ik zocht wat afleiding op tv en deed oefeningen met de zwangerschapsbal.
Naar het ziekenhuis
Toen ik merkte dat het nu dichter op elkaar kwam ben ik gaan timen. Ze kwamen toen om het kwartier ongeveer. De weeën waren nog niet pijnlijk maar slapen ging niet meer. Het tempo werd steeds wat hoger en ik besloot te gaan douchen waarbij de intensiteit van de weeën toenam maar het was goed te doen onder de douche. Aan de timer zag ik dat de weeën rond 0.00 uur om de 5 minuten kwamen. Het was tijd om mijn vriend wakker te maken. Toen ik mijn vriend naar de douche riep keken we allebei naar de timer.. Tja laten we dan maar gaan bellen? Op de speaker hoorde ik mijn vriend met Manouk overleggen die langs zou komen. Fijn dat ze zo kon komen, ik had namelijk geen idee hoever ik was maar ik was wel nieuwsgierig. Bij de eerste keer toucheren was het 4 centimeter ontsluiting. Dat was voor ons een verbazing. Dat ging best wel snel. Omdat ik graag wilde bevallen in het bevalbad van het Canisius Wilhelmina Ziekenhuis (CWZ) belde Manouk of er plek was en die was er. Wat een geluk! Aangekomen in het ziekenhuis kwam Manouk na 1 uur de ontsluiting checken en was ik van 4 naar 5 cm ontsluiting gegaan. Omdat de verwachting qua vordering in deze fase ongeveer een uur per centimeter zou zijn wilde ze het over een uur weer checken. We hadden het ook kort gehad over de mogelijkheid voor een ruggenprik maar ik merkte zelf dat het bad mij rust gaf en voldoende ontspanning om hiermee door te gaan. Ook Manouk gaf mij het vertrouwen dat dit ging lukken.
Weeënstorm en volledige focus
Voor mijn gevoel was het maar vijf minuten dat ik van gecontroleerd de weeën opvangen naar een weeënstorm ging. De weeën kwamen achter elkaar opzetten waardoor ik geen adempauze meer kreeg en bij mijn vriend aangaf dat hij Manouk moest gaan halen. Ondertussen kreeg ik het gevoel dat ik steeds minder grip kreeg op de weeën. Nadat Manouk was teruggekomen op de kamer hielp ze mij met ademhalingsoefeningen. Dit hielp deels maar ondertussen kwamen de weeën als een vloedgolf over mij heen walsen. Ik probeerde vast te houden aan de weeën en het vertrouwen dat het kindje met elke wee dichterbij zou zijn. In mijn gedachte begon ik mij wel af te vragen hoelang ik deze pijn nog moest gaan volhouden totdat ik merkte dat ik in bad persdrang kreeg.
Hartslag omlaag
Ondertussen wilde Manouk mij toucheren om te checken of ik volledige ontsluiting had en ging ze naar het hartje luisteren. Omdat de hartslag van de baby omlaag ging werden de verpleegkundige en arts van het ziekenhuis erbij gehaald en werd al snel besloten om verder te gaan met de persfase op bed om beter zicht te krijgen op de conditie van de baby. Omdat het medisch werd, werd ik verplaatst naar een andere kamer op dezelfde afdeling. Ik vond dit op dat moment wel even lastig omdat ik mij prettig voelde in bad en de persdrang niet kon tegenhouden. Ondertussen verplaatste ik mij van het bad naar het bed waarbij met een CTG de hartactiviteit van de baby gemeten werd. Deze was nog niet stabiel. Daarbij merkte ik dat persen op mijn rug pijnlijk was en kreeg ik het advies om op de zij te persen. Dit voelde prettiger en ook de hartslag van de baby werd stabiel. De baby maakte het weer goed dus de arts droeg de zorg terug over aan Manouk.
De geboorte
Ik kon gaan persen en met hulp van Manouk en de verpleegkundige werd er gecoacht om door te persen op de weeën. Dit vond ik in het begin nog wat lastig omdat ik niet precies voelde waar ik naartoe moest persen. Toen Manouk mij hielp bij het persen in de juiste richting ging dit beter en kwam hij steeds dichterbij. Ik weet nog goed dat er werd aangegeven dat ze een hoofdje zagen met veel haar en dat gaf mij voor mijn gevoel het laatste restje energie om de laatste weeën door te komen. Hij was geboren en vol emotie, verwarring maar ook ontzettend veel trots zagen we onze zoon! Wat ik wel wat spannend vond was dat de placenta er langer over deed om geboren te worden en dit ervoor zorgde dat er na twee spuiten met Oxytocine werd aangegeven dat ze de dokter gingen bellen voor sterkere medicatie en om de placenta eventueel operatief te verwijderen als dit niet voldoende was. Gelukkig kwam er nog net op tijd één laatste wee opgang waardoor ik met deze wee ook de placenta verloor en de bevalling in zijn geheel was afgerond. Mijn vriend en ik hadden nooit verwacht dat deze bevalling zo snel zou verlopen maar zondagochtend om 06:47 uur was onze zoon geboren.
Terugblik vol dankbaarheid
We kijken terug op een mooie bevalling die wij van tevoren niet beter hadden kunnen bedenken. Met name de kalmte en de rust wat het bad mij gaf tijdens de bevalling in de suite van het CWZ voelde als een luxe waar ik mezelf erg prettig bij voelde. Wij kijken dan ook terug op een prachtige ervaring en ook ontzettend fijne hulp van Manouk en het team van YuuX!
