In november zijn we getrouwd. Gewoon heel klein, voor de familie. En een maand later tijdens onze verhuizing was ik ineens ZOOOO moe. Ik dacht, dat komt vast door alle nieuwe indrukken, de verhuizing, het sjouwen. Maar misschien toch maar even testen want we hadden er voor gekozen dat die pil wel weg kon.
Positieve test
Toen ik in december die positieve test in mijn handen had toen ging er eigenlijk vanalles door me heen. Niet per se alleen maar blijdschap, maar ook eigenlijk wel een beetje paniek. Want ondanks dat we niets liever wilden dan een kindje, bedacht ik me ook ineens dat dan je leven helemaal verandert. En dat kan best even spannend zijn.
De zwangerschap verliep voorspoedig. Ik had wat last van ischias, maar met wat rust ging dit best oke. Het enige vervelende was eigenlijk dat onze dochter eigenlijk wel veel te fijn zat in mijn buik.
Wens: romantische bevalling zonder pijnstilling
Ik wilde absoluut thuis bevallen zonder pijnstilling, lekker in een donkere kamer met muziek en kaarsjes ofzo. De meest romantische bevalling die ik me kon bedenken (voor zover een mensje uit je lijf duwen romantisch kan zijn natuurlijk). Met 41 weken en een paar dagen ben ik gestript. Dit omdat ik de wens had om thuis te bevallen en als het echt veel te lang zou duren dan zou ik in het ziekenhuis moeten bevallen. Twee dagen later ben ik nog eens gestript. ‘s Avonds belde ik vol goede moed Manouk op want ik had om de 5 minuten kramp, alleen heeft dit niet doorgezet.
Op naar het ziekenhuis
Uiteindelijk werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis om een inleidingsdatum te prikken. Ondanks dat ik nog steeds de wens had om thuis te bevallen, wilden we eigenlijk allemaal niet over de 42 weken heen. Huilend in de auto onderweg naar Lent voor een consult bij de gynaecoloog. En daar gaven ze aan dat we ons ‘s middags om 16.00 uur al mochten melden in het ziekenhuis. WAT????? Dit was veel sneller dan verwacht. Ik was toch pas 41+5? Onderweg nog YuuX gebeld dat we naar het ziekenhuis door moesten want ze hadden nog wel een plekje. Eerst gingen we nog even naar huis. Gedoucht, de ouders gemeld dat het toch echt ging gebeuren en op naar het ziekenhuis.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen ging het eigenlijk allemaal heel snel. Ik kreeg zo’n ballonnetje en er kwamen af en aan wat mensen kijken en voelen hoe de ontsluiting was. In de avond begon het allemaal wat te rommelen en de weeën werden wat heftiger. We merkten toen al steeds dat als ik op mijn rug ging liggen, de hartslag van onze dochter zakte, dus ik moest voornamelijk op mijn zij blijven liggen. ‘s Nachts werden de weeën pijnlijker en pijnlijker en heb ik om een ruggenprik gevraagd. Bizar eigenlijk dat je je een soort van schaamt als je er om vraagt omdat je zo in je hoofd had om zonder te bevallen. Gelukkig kon ik toen een paar uur slapen.
Na een aantal uur werd er nog wat gecontroleerd en liep alles wel op rolletjes. Dus maar weer wachten.
Persdrang bij 9 cm ontsluiting
Na een tijd merkte ik dat ik druk ervaarde en hebben we de verloskundige van het ziekenhuis erbij geroepen. Zij hebben gevoeld, en ja hoor. We zaten al op 9 cm. Voor mij voelde het op dat moment alsof ik echt al moest persen. Mijn hele lijf leek er klaar voor. Ik mocht niet persen, want ja, 9 cm is niet genoeg. Maargoed. YuuX gebeld want die wilde ik er graag bij.
Vanaf dat moment ging alles in sneltreinvaart. De persdrang was niet te stoppen en we hebben meteen op de bel gedrukt waarna ik de verlossende woorden kreeg dat ik zachtjes mee mocht persen. Helaas liep niet alles zoals het moest. De hartslag van onze dochter daalde steeds en ze leek niet echt vooruit te komen met persen.
Voor ons was het enorm stressvol om te zien en horen op het scherm dat die hartslag maar bleef dalen. De verloskundigen gaven aan dat ze het een en ander lieten testen, en langzaam stroomde de verloskamer vol met witte jassen.
Spoedkeizersnede
Tijdens het persen hebben ze drie keer geprobeerd om haar met de pomp mee te helpen, deze schoot alleen steeds los en het mocht niet baten.
En toen kwamen de woorden “het wordt een spoedkeizersnede, en je moet onder narcose”. Alles was hierna een waas. Het infuus zat in de knoop aan het bed, de bloeddrukmeter zat nog vast aan mijn arm en er was een gigantische drukte om me heen. Mijn man ergens weggedrukt met Manouk in een hoekje van de kamer. En daar gingen we de gang op, de lift in naar de operatiekamer.
Eenmaal daar aangekomen weet ik nog dat ik alleen maar heb gezegd: ik ben zo bang. Waarop de anesthesist zei dat ze hun uiterste best gingen doen en dat ik weg was in 3..2..1..
Waar zijn Daan en mijn baby?
Ik werd wakker in een groene kamer. Ik hoorde wat verpleegkundigen kletsen op de achtergrond. En er werd vriendelijk aan me gevraagd of ik een ijsje wilde. De verpleegster zei, het is allemaal goed gegaan met uw dochter. Huh? Dochter? Wat? Ohja! Ik weet nog dat ik even keek naar mijn buik en om me heen. Maar Daan en mijn baby waren nergens. Die kwamen mij zo ophalen werd me verteld.
Uiteindelijk na een minuut of tien (het voelde als jaren) stond daar mijn man in de deuropening. Die mocht me mee ophalen en naar mijn dochter brengen. Eindelijk! Daar was ze, onze kleine Lena. Daar in dat wiegje. Wel dysmatuur met haar 2948 gram. Voor mij onvoorstelbaar omdat ik helemaal nog niet het gevoel had dat ze van mij was want ik heb haar geboorte helemaal niet meegemaakt. Maar wat was ik dankbaar dat ik een gezond meisje in mijn armen had.
Af en toe heb ik nog steeds moeite met hoe de bevalling is verlopen. Maar dat gevoel mag er zijn. Ondertussen is onze Lena al een grote meid van bijna 3!
