Sinds december 2017 zijn wij trotse ouders. Wat een life-changing event, maar wat ontzettend bijzonder! We konden niet wachten om ruim anderhalf jaar later ons tweede kindje te verwelkomen. Beide keren hebben we er zelf voor gekozen om de bevalling in het ziekenhuis te laten plaatsvinden, in Amersfoort, waar we destijds woonden. Prima bevallingen, zoals je ze iedereen gunt. Twee gezonde zoons, wat een rijkdom.
Toch bleef het kriebelen. Max heeft altijd al de wens voor drie kinderen gehad, uiteraard als ons dit gegund zou zijn. Ik heb altijd getwijfeld tussen twee of drie. Wellicht speelt hierin mee dat Max uit een gezin van drie komt en ik uit een gezin van twee.
Na het vinden van een fijne vaste baan in Nijmegen en het besluit om in die regio ons nieuwe bestaan op te gaan bouwen, maakten we de beslissing dat we toch wel heel graag de chaos compleet wilden maken met een derde kindje. Zo geschiedde…
In dit verhaal ligt de focus op de bevalling, dus ik neem jullie mee naar de zomer van 2022.
Warme stroom water
Na een heerlijke warme zomerdag waarop ik met mijn zoontjes, en mijn vader die bij ons logeerde, lekker aangerommeld heb in en om huis, viel ik zoals altijd snel in slaap. Middenin de nacht, rond 04:00 uur, werd ik abrupt gestoord, ik werd wakker van een warme stroom water tussen mijn benen. Dit herkende ik, mijn vorige twee bevallingen begonnen ook met het breken van mijn vliezen. Toch wel wat onverwacht, want ik was nog maar 37+4 weken zwanger. Maar ik wist zeker: het is begonnen!
Nog even wat slapen
Onze baby was bij de laatste controle van drie dagen daarvoor nog niet goed ingedaald. Door de verloskundige ben ik hierop voorbereid: blijven liggen als je vliezen breken en gelijk bellen, ook al heb je nog geen weeën. Ik besloot Max maar wakker te maken, ik lag tenslotte in een plas vruchtwater en mocht zelf niet opstaan en hij zou toch wakker worden als ik zou bellen. Na wat handdoeken onder mijn billen geschoven te hebben, hebben we gebeld. Een half uurtje later zagen we de koplampen van de auto de slaapkamer in schijnen. Toch fijn, even een check van Manouk. Helaas nog geen vordering in de indaling, dus plat blijven liggen. Verder was alles in orde. We kregen het advies om nog wat te slapen, maar het besef dat je diezelfde dag nog je kindje krijgt, en niet te vergeten, je een bevalling te wachten staat, zorgen toch wel voor een hoge hartslag en slapen zat er niet meer in.
Je weet het toch nooit mer een derde
Rusten lukte gelukkig wel, nadat we het plan voor die dag rond hadden. Mijn vader was toevallig bij ons, dus dat kwam heel goed uit voor de opvang van de jongens. Max maakte een plan voor zijn werk en daarna hadden we een paar uur rust. Gewoon niks, wachten totdat er iets gebeurt. Je weet dat je gaat bevallen en dat je lichaam straks iets heel bijzonders gaat doen, maar je kan dit niet beïnvloeden. Alleen door zo ontspannen mogelijk te zijn, en dat lukte. Rond 07:30 uur begon ik wat te voelen, een rommelend, weeïg gevoel, samentrekkingen in mijn buik die iets oncomfortabel aanvoelden, maar niet pijnlijk. De frequentie en intensiteit hiervan namen vlug toe en rond 08:00 uur belden we Manouk dat het aan het doorzetten was, de weeën kwamen nu om de drie minuten. Je weet het toch nooit met een derde, voor je het weet gaat het razendsnel. Ze kwam na een half uur ongeveer en na controle bleek de indaling te zijn gevorderd. Yes, ik mocht uit bed! Ik besloot een warme douche te nemen. Onder de douche werden de weeën plotseling intenser. Ik stond ineens voorovergebogen tegen de douchewand aan te leunen om ze weg te puffen. Nu is het pas écht begonnen!
Ik wilde graag in bed liggen, dit kon ik staand niet goed verdragen. Terwijl ik in bed de weeën aan het trotseren was, hadden Max en de verloskundige hun eigen taak, namelijk het bevalbad opzetten.
Het bevalbad
Een aantal dagen voordat mijn bevalling startte besloot ik de benodigdheden voor een badbevalling online te bestellen. Ik heb hier nooit een vurige wens voor gehad, maar weet van mezelf dat een warm bad fijne ontspanning met zich meebrengt. Dus ik zag eigenlijk geen reden om het níet te doen! Zeker omdat ik hoopte dat dit kindje thuis geboren kon worden.
Even helemaal geen pijn
Het opzetten van het bad duurde een klein uur. In dit uur lag ik eigenlijk, mezelf verbijtend, te wachten tot ik het bad in mocht. Ik wist niet wat ik kon verwachten, maar het gevoel dat ik een andere fase van de bevalling inging gaf me hoop en kracht. In bed kon ik me eigenlijk nergens goed aan vasthouden en kneep ik maar in kussens om de pijn aan te kunnen. Daar kwam het startsein: ik mocht erin! Tussen twee weeën door liep ik naar het bad, wat een paar meter verderop opgezet was. De aanraking met het warme water was fijn. Ik zat op een soort opblaas-verhoginkje in het bad, het warme water kwam tot aan mijn borst en de rand van het bad kwam tot aan mijn schouders. Veel hoger dan ik had verwacht! Maar ik kon mezelf goed vasthouden aan de handvatten van het bad. Eenmaal in het bad voelde ik even helemaal geen pijn en was ik volledig ontspannen. Ik herinner me dat ik Manouk vroeg of mijn bevalling nu plotseling kon stoppen. ‘Nee hoor’, was het antwoord. Je lichaam heeft nu even een moment om bij te komen, het gaat vanzelf weer verder. Na dit antwoord genoot ik van deze heerlijke vijf minuten rust.
Dit was het lastigste moment van de bevalling
En gelukkig ging het na deze ontspannende minuten gewoon verder. De weeën werden heftiger en de momenten tussendoor korter. Het grote verschil in bad was dat ik deze korte rustmomenten heel bewust meemaakte en ik elke keer even kon opladen om weer verder te kunnen. Uiteindelijk heb ik ongeveer drie kwartier in bad weeën opgevangen waarna ik volledige ontsluiting had. Ik had dit zelf door omdat ik persdrang voelde. Persdrang voelde bij mij alsof mijn lichaam in alle staten is om ‘iets’ uit mijn lichaam te persen. Omdat Manouk toch nog een klein ‘randje’ voelde bij het toucheren, moest ik mijn persweeën tegenhouden. Dit was voor mij het lastigste moment van de bevalling. Ik heb mijn lichaam de leiding gegeven tijdens de bevalling, maar op dit punt moest ik de leiding terugnemen.
Een soort oerkracht
Ik voelde paniek omdat ik niet wist of ik dit kon. Manouk had dit door en ik vroeg haar om oogcontact met me te houden om me hier doorheen te coachen. Dit deed ze geweldig en we hadden even een hele sterke samenwerking. We begrepen elkaar en in deze minuten was haar oogcontact met mij mijn houvast. Hoe lastig het ook was, ik voelde me gesteund en dit was hoe het moest. Alhoewel het langer leek te duren dan het in werkelijkheid was, kwam er een einde aan en mocht ik gaan persen. Ik keek hier naar uit. Het is heel bijzonder hoe natuurlijk dit verloopt. Het persen gaat vanzelf en vond ik prettig, omdat dit het moment is waar je naartoe hebt geleefd. Nu is de geboorte heel dichtbij en de bevalling dus bijna ten einde. Er ontstaat een soort oerkracht. Na een aantal keer persen kwam het hoofdje tevoorschijn en werd mij gevraagd of ik haar zelf aan wilde pakken. Wat? Zelf aanpakken? Nóóit over nagedacht. Maar hierbij ook: waarom niet?! Ik pakte haar hoofdje vast en na nog een perswee had ik mijn dochter in mijn handen. Ik legde haar op mijn borst en voelde me de gelukkigste mens op aarde. In mijn geluksbubbel kreeg ik nog de vraag of ik de placenta ook in bad wilde laten komen. Ik vond het prima en enkele minuten later kwam, na een kleine wee, de placenta.
Opgelucht dat het voorbij was, ongelofelijk blij dat ik mijn dochter op mijn borst had en trots dat het zo’n ontzettend goede, voorspoedige bevalling was. Nu die kilo’s nog…
