Op 7 augustus 2022 kwam ik erachter dat ik zwanger was. De zwangerschap was vanwege mijn medische achtergrond (MS) gepland. Ik voelde een explosie van geluk, maar ook van spanning in mijn buik. Als alles maar goed is met dit wondertje. Luuk en ik gingen meteen op onderzoek uit naar een verloskundige in Wijchen. We kwamen bij YuuX terecht en planden onze eerste afspraak in.
Waar komen die klachten vandaan?
Al snel na mijn positieve test kreeg ik Corona en toen ik daar weer bovenop was, volgde een flinke buikgriep. In het begin vond ik het lastig om te bepalen of mijn klachten van de zwangerschap kwamen of door de buikgriep. Ik was gelijk super onzeker over mijn eigen lichaam en heb ruim twee weken op de bank gelegen. Wat kun je jezelf gek maken als je zo thuis zit. Heel het internet heb ik afgespeurd naar zwangerschapskwalen en ik merkte al snel dat ik hier alleen maar onzekerder van werd. Achteraf is dit een wijze les geweest.
Gelukkig hadden we op 25 augustus onze eerste echo. Wauw, er was een kloppend hartje te zien! Tijdens deze afspraak was er ook zeker ruimte om te bespreken hoe ik me voelde. Ik benoemde mijn onzekerheid en kreeg gelukkig de bevestiging dat dit heel normaal was. Toch vond ik het lastig. Voor mijn gevoel moest ik namelijk al op die roze wolk zitten en vooral voelen hoe fijn het was om zwanger te zijn. Dat had ik niet echt. Werken gaf me afleiding en structuur, waardoor ik niet na hoefde te denken over alles. Hoe zou de zwangerschap verder verlopen? Zou ik misselijk worden of over moeten geven terwijl ik aan 32 pubers les aan het geven ben? Hoe zou de bevalling gaan? Zou alles wel goed zijn met onze baby? Omdat ik voor de klas sta, heb ik veel vakanties. Heerlijk, maar ook veel tijd om na te denken. Tijdens de vakanties huilde ik veel en voelde ik me erg down. Ik had niet altijd zin om iets leuks te gaan doen en had moeite met het veranderen van mijn lichaam.
Geen vertrouwen in mijn lichaam
Ondanks dat ik mentaal niet altijd lekker in mijn vel zat, zijn die negen maanden voorbij gevlogen. Erover praten en schrijven heeft mij ontzettend geholpen. Ik had ook wel wat lichamelijke klachten, de ene dag wat erger dan de andere dag, maar ik probeerde mijn focus te verleggen. Ik boekte een zwangerschapsmassage, ging floaten, deed een pretecho en een zwangerschapsshoot. Echte aanraders!
Naarmate de zwangerschap vorderde, moest er ook nagedacht worden over eventuele zwangerschapscursussen en hoe ik de bevalling voor me zag. Ik verdiepte me in verschillende cursussen, maar vond niet echt iets passends. Na lang wikken en wegen, besloot ik om niks te volgen. Best apart, want ik had totaal geen vertrouwen in mijn lichaam. Luuk en ik zijn allebei heel nuchter. Samen bespraken we onze ‘ideale’ bevalling. Geen bevalplan, want dan kan het alleen maar anders lopen en vooral rustig blijven! Mij gaf het een goed gevoel om gelijk een ruggenprik te krijgen. Op deze manier kreeg ik zo min mogelijk mee van de pijn en kon ik energie besparen voor het persen. Toen we dit vast hadden gelegd, kreeg ik vertrouwen in de bevalling. Kom maar op! We wisten niet of ik in verwachting was van een jongen of meisje en we werden steeds nieuwsgieriger.
Menstruatiekrampen of…?
Op 24 maart werd ik wakker met een lichte menstruatiekramp in mijn buik. Ook was ik een paar dagen van te voren de slijmprop verloren, maar na gebeld te hebben met YuuX, wist ik ook dat het goed nog een paar weken kon duren. Op 25 maart waren die krampen nog niet weg, maar ik voelde me eigenlijk nog prima. Luuk en ik besloten om samen naar de stad te gaan. We dronken koffie en aten kibbeling. Ondertussen werden die krampen in mijn buik wel steeds heftiger. We besloten om te gaan timen. De krampen kwamen nog wat onregelmatig, maar werden wel steeds feller. Ik kon het in ieder geval nog houden en had niet het gevoel dat de bevalling begonnen was. Want hoe voelt zo’n wee nou?!
Iemand vertelde me dat als je twijfelde of je weeën had, dat het dan nog geen echte weeën waren. Met dat idee liep ik maar verder. We bleven timen en eenmaal thuis hebben we toch maar even gebeld. Mieke gaf het advies om in bad te gaan. Daar lag ik ruim 1,5 uur in maar weer werden de krampen heftiger. We belden Mieke weer en ze kwam even langs voor een check. Ongelooflijk, want na het meten van de ontsluiting bleek dat ik al 4 cm had! Hoe dan?!
Uitstellen ruggenprik
We gingen naar het ziekenhuis, waar we rond 18.00 uur aankwamen. Ik koos ervoor om de ruggenprik nog even uit te stellen, want misschien lukte het wel zonder! Sien nam Mieke over en ik voelde me nog prima. Rond 22.00 uur werden die weeën toch wel erg heftig en bleef ik hangen op zo’n 6/7 cm ontsluiting. Toch maar die ruggenprik, waar ik achteraf totaal geen spijt van heb. Verrassend genoeg kwam ik vrij snel op de 10 centimeter en mocht ik gaan persen. Eerst werd mijn vruchtwater gebroken, want dat was nog niet gebeurd. Het klopt wat ze zeggen, als je denkt dat je moet poepen, heb je persdrang en voel je het hoofdje naar beneden drukken.
Het persen vond ik, ondanks de ruggenprik, best intens. Eerst voelde het alsof er niks gebeurde. Ik perste wel, maar voor mijn gevoel zette het geen zoden aan de dijk. Ik denk dat ik wel zes keer heb geroepen dat het niet lukte en dat het niet paste en hetgeen waar ik het meest bang voor was, moest gebeuren; een knipje.
Nog één keer flink persen en om 02.53 uur was ze er! Onbeschrijflijk wat voor gevoel dat is. Ik zag de verloskundige met een baby in haar handen. “Is dat mijn baby?!” was het eerste wat ik kon zeggen toen ik haar zag. Onze dochter is geboren! Ze werd op mijn borst gelegd en ondertussen werd ik, na nog één keer persen voor de placenta, gehecht. Ik besloot om me er aan over te geven en om me te focussen op onze dochter. Met haar ging alles goed en wat was ik verliefd.
Alles was spannend
Ja, alles was spannend; van de weeën tot de ruggenprik, van het persen tot het knippen en weer hechten en van de eerste rit met je baby naar huis tot de eerste luier verschonen. Mij heeft het geholpen om rustig te blijven, hoe makkelijk dat misschien ook gezegd is. Hierdoor hield ik de controle! Slapen ging die eerste nacht niet, want ik keek alleen maar of alles wel goed was met Mae.
Lichamelijk ben ik super snel hersteld na de bevalling. Iets wat ook niet voor iedereen weggelegd is, dat realiseer ik me. Ik heb niet veel last gehad van mijn hechtingen en ook van bijvoorbeeld stuwing heb ik niet veel last gehad. Zo kan het dus ook! Ik was vooraf écht heel bang voor het herstel.
Praat over je gevoel, wees eerlijk, schrijf er desnoods over en lees niet teveel op internet. Vertrouw op jezelf, want wij vrouwen zijn hier gewoon voor gemaakt!
