De negende zwangerschap, maar ons derde kindje. Als we het uitspreken blijft het bizar. Ook deze zwangerschap was, net zoals bij de zwangerschappen van de meiden, heerlijk. Ik fietste er doorheen en de tijd ging veel te snel. Ik had er graag nog wat weken aan vastgeplakt. Het feit dat de zwangerschappen zo super verlopen en ik me heerlijk voel noem ik altijd de compensatie voor alle ellende die we in de jaren ervoor hebben gehad (hierover meer in een ander verhaal op een later moment).
Naar de kermis
Aangezien het zo goed ging was het voor mij heel normaal dat we met 40+3 weken naar de kermis gingen. Nadat ik ‘s avonds had gedoucht ontstond er wat onrust. Na een tijdje op de bank merkte Lawrence op dat ik toch echt wel wat op moest vangen. Inderdaad, weeën. Aangezien Dieke en Bernie (verpleegkundige op de kraamafdeling), beiden hele goede vriendinnen van ons, samen de bevalling zouden doen, heb ik hen geappt om ze te laten weten dat ze mogelijk een nacht door zouden moeten halen.
Na uren weeën, stopten ze plotseling
Na drie uur weeën hebben we iets na middernacht Dieke toch maar eens laten komen om te bepalen hoe het ervoor stond. Toen ze binnenkwam leek het er voor haar ook op dat het was begonnen. Totdat ze ging toucheren. De ontsluiting was 3-4 centimeter. Yes! Daar bleef ik bij de andere twee bevallingen op hangen. Maar toen… Dieke wilde voelen wat er gebeurde tijdens een wee. En die kwamen niet meer… Het was volledig stilgevallen. Wat was dat frustrerend. Al die moeite met opvangen van de weeën voor niks! Nou ja, wel ontsluiting maar voorlopig nog geen baby.
Zoveel mogelijk slapen
We besloten even te wachten wat er zou gebeuren en dronken een kop thee. Inmiddels had bij Lawrence de adrenaline plaatsgemaakt voor vermoeidheid. Hij lag in onze speelhoek op de grond en viel telkens even in slaap. Nadat Dieke haar kop thee op had en het nog steeds rustig was bij mij, is Dieke naar huis gegaan. Ze drukte ons op het hart zo veel mogelijk uren slaap te pakken. Zo gezegd zo gedaan en de volgende ochtend werd ik wakker met nog steeds ons kleine mannetje in mijn buik. Ik heb de meisjes naar school en de peuterspeelzaal gebracht. Wederom met verbaasde blikken dat ik nog steeds rondliep met een bolle buik. Ik was er zelf inmiddels wel van overtuigd dat ik er na het weekend niet meer zo bij zou lopen.
Zal de fotograaf het redden?
We hadden samen met Dieke besloten op deze dag te gaan strippen om te kijken wat dat zou doen. Aangezien ons geboorteteam niet compleet is zonder geboortefotograaf Cindy (Birthday Geboortefotografie), was ik met haar aan het afstemmen wat handig was. Zij zat namelijk op nog een andere zwangere te wachten die al flink overtijd was. Aangezien die andere vrouw en ik allebei af en aan aan het rommelen waren, sliep Cindy al een paar dagen niet rustig meer. En ja hoor. Die bewuste ochtend was ze bij de andere zwangere en leek het daar heel vlot te gaan. Dat was dus een opluchting. Maar niks was minder waar waardoor het er ineens om spande of de twee baby’s niet bijna tegelijk zouden komen. Hierdoor kreeg ik dus wel de nodige spanning. Ondertussen had ik ook contact met Dieke en besloten we op dat moment nog niet te strippen maar te wachten tot later op de dag. Zo zou de kans groter zijn dat Cindy gewoon kon komen. Wel onder voorwaarde dat ik even zou gaan slapen, dus dat deed ik braaf.
Strippen
In de middag zijn we nog maar een keer naar de kermis gegaan. Terwijl Lawrence en de meisjes nog in een attractie gingen en een rondje liepen, ben ik om 17.00 uur naar YuuX gegaan. Dieke kon goed strippen en terwijl we daarna nog even wat dingen bespraken voelde ik al resultaat. Ik sprak met Lawrence af dat ik ze op zou halen op de parkeerplaats bij Albert Heijn. Daar, wachtend in de auto, voelde ik steeds meer activiteit. Toen Lawrence met de kinderen instapte had ik een serieuze wee. Het leek wel reactie op het feit dat zij er ineens waren.
Tijd om in de bevalmodus te komen
Thuis zat ik tussen Rana en Yuna in op de bank, ongemerkt wat weeën weg te zuchten. Aan tafel ging dat hetzelfde. Ik at bewust vrijwel niks, want bij de vorige twee bevallingen kwam alles er uit. Ondertussen had ik bericht van Cindy met de verlossende woorden dat de baby was geboren. Wat een opluchting, ze zou hoe dan ook bij ons kunnen zijn! We hebben de meisjes onder de douche gedaan en in bed gelegd. Toen de oudste mij met een wee zag aaide ze lief over mijn arm. Gelukkig gingen ze goed slapen. Tijd voor mij om onder de douche te springen en in de bevalmodus te komen.
Op naar het CWZ
Om 21.30 uur kwam Dieke omdat de weeën goed waren toegenomen en heviger werden. En jawel, tijd om oma (mijn moeder) te bellen om op te komen passen en Cindy om naar het ziekenhuis te rijden. Een uurtje later waren we bij het CWZ. We konden terecht op de poliklinische kamer. Wat een fijne en ruime plek. Bernie stond klaar en het bad was zelfs al gevuld. Daar waar ik bij de vorige twee absoluut niet in bad of onder de douche wilde en al helemaal niet wilde bewegen, besloot ik ter plekke het dit keer anders te doen. Samen met Lawrence liep ik rond en ving ik de weeën op terwijl ik aan hem hing of ergens op leunde. Toen de ontsluiting vrijwel niet gevorderd was, was dat flink teleurstellend. We spraken af dat Dieke na een uur weer zou controleren. Een uur! Dat wilde ik op dat moment eigenlijk helemaal niet horen want dat duurde zo lang.
Het bevalbad in
In de tussentijd werd ik misselijk en heb ik toch nog overgegeven. Toen het eenmaal tijd was voor controle, voelde Dieke dat de vliezen onvoldoende druk gaven en besloten we om ze te breken. Bernie zorgde ervoor dat het bad warm was en samen met Lawrence begeleidde ze mij het bad in. Dat was nog een hele onderneming. Het voelde goed in bad, maar wat was mijn hoofd rood en warm. Toen ik meer druk begon te voelen wilde ik uit het bad. Een nog grotere onderneming dan er in gaan. Eenmaal weer op bed bleek de ontsluiting 6 cm. Oh nee! Even zakte de moed me in de schoenen en vroeg ik me af hoelang ik het nog zou volhouden. Ik vroeg naar de opties van pijnbestrijding, maar eigenlijk wist ik vrijwel meteen dat ik daar niks mee ging doen. Het moest lukken! En zo was het.
De baby zat vast
Een uurtje later mocht ik eens proberen mee te persen om te voelen hoe dat ook alweer moest. Even later kon ik actief gaan persen want de drang was er. Na een paar minuten was het al zo ver en kwam het hoofdje! De navelstreng zat los om zijn nek en kon zo los gemaakt worden. Maar ineens was het spannend. De kleine bleef met zijn schouder vastzitten, wat Dieke ook deed. Ik kreeg het zelf niet zo mee, maar toen ik Dieke hoorde zeggen dat Bernie op de noodknop moest drukken wist ik dat er iets niet goed was. Voor Lawrence was het heel naar om te zien want de kleine liep een beetje paars aan.
Zion is geboren!
Gelukkig deed de oproep voor de noodknop de kleine wat, want terwijl de arts de deur opendeed was Zion al geboren om 4.04 uur! Lawrence pakte hem samen met Dieke aan en hij werd bij mij op de borst gelegd. Hij deed het gelukkig meteen goed en we hoorden zijn eerste huiltje. Ter plekke bedacht Dieke om een halve Lotus te doen. Ik vond het een goed idee dus we lieten de navelstreng nog even met rust. Toen de placenta ook was geboren zijn er foto’s van gemaakt met Zion ernaast en daarna mocht Lawrence de navelstreng doorknippen. Na alle controles, de eerste kleertjes en mijn douchebeurt, was het tijd dat Zion zijn grote zussen zou ontmoeten.
Trotse, grote zussen
We namen afscheid van Dieke en Bernie en gingen op weg naar huis, gevolgd door Cindy. Oma had nog niks tegen de meisjes gezegd toen ze wakker waren geworden. Zo zou de verrassing extra groot zijn. Zodra wij vlak bij huis waren stuurden we ze even naar boven, zodat wij de Maxi-Cosi in de woonkamer neer konden zetten. Lawrence haalde de meisjes boven op en ze kwamen met open mond en glunderende ogen aanlopen. De baby is er! Helemaal trots, als twee echt grote zussen zaten ze met hem op schoot. Het plaatje was compleet.
📸 De prachtige foto’s zijn gemaakt door Birthday Geboortefotografie