Yes, onze langgekoesterde droom werd werkelijkheid: we worden ouders! Een rollercoaster aan emoties bij het zien van de positieve zwangerschapstest! Enthousiast, blij, maar ook met ongeloof en onzekerheid een belletje naar YuuX gedaan. Positief gespannen keken we uit naar onze eerste echo/afspraak.
Het begin van de zwangerschap
Met het retourneren van de intakeformulieren schreef ik op het zo onwerkelijk te vinden, omdat ik immers nog geen symptomen ervaarde. Sien antwoordde dat dat niet gek was en dat het voor iedereen anders kan zijn. Ergens hoopte ik iets te voelen of te merken wat de zwangerschap nogmaals zou bevestigen. Nou… op die bevestiging hoefde ik niet lang te wachten; enkele dagen later kwam de misselijkheid toch om de hoek kijken, niet wetende dat alle ellende toen nog moest beginnen. Nog voor de eerste echo begon ik met overgeven. Ik hoor mezelf nog denken: ‘het hoort erbij, volhouden, alles voor ons lieve kleintje’.
De eerste echo en misselijkheid
De dag van de echo was eindelijk daar en het was fijn om te zien en te horen dat alles er goed uitzag, toch een geruststelling. Natuurlijk bespraken we de misselijkheid en het braken, en gingen we met onder andere voedingstips naar huis. Ook al had ik een afkeer van eten en drinken, ik moest van mezelf om de paar uur iets lichts nemen. Het kon de misselijkheid wegnemen, maar bovenal wilde ik nu al goed voor ons wondertje in mijn buik zorgen. Ik begon me vrij snel af te vragen hoe andere aanstaande moeders dit toch deden, of laat staan de zwangerschap nog even geheim konden houden? Met 7 weken voelde ik me al zo beroerd dat ik mezelf uiteindelijk ziekmeldde op mijn werk.
Omgaan met extreme misselijkheid
Ik heb het geprobeerd, maar lesgeven en tussendoor overgeven was gewoon niet te doen. Na overleg met YuuX kreeg ik via de huisarts medicatie voorgeschreven tegen de misselijkheid en het braken, om uitdroging te voorkomen. Vol goede hoop startte ik met de medicatie, maar de pillen werden al snel ingeruild voor zetpillen. Ik hield niets binnen, zelfs geen minimale slokjes water.
Diagnose en behandeling
Mijn dag bestond uit misselijk zijn, kokhalzen en overgeven, overgeven, overgeven, tot het braken van gal aan toe. Ik leed aan gewichtsverlies, waardoor het ziekenhuis in beeld kwam. Zwaardere medicatie werd voorgeschreven en uiteindelijk was een opname onvermijdelijk. De diagnose Hyperemesis Gravidarum (HG), een extreme vorm van zwangerschapsmisselijkheid, werd gesteld. Een paar weken op rij heb ik meermaals een infuus tegen uitdroging gehad en daar knapte ik telkens zeker wat van op. Ondanks de goede begeleiding, de continue afweging voor medicatie (wat zijn de voor- en nadelen voor mij en de baby) en de regelmatige infuusboosts in het ziekenhuis en thuis, knakte ik mentaal. Helemaal uitgeput en ruim 8 kg lichter dacht ik: ‘Ik wil dat het stopt, ik kan niet meer’. De hele blijdschap van eerder was compleet verdwenen, hoe gek dat ook klinkt, want ik wilde dit zo graag!
Emotionele strijd en steun
Ik kreeg schuldgevoelens naar Tijs en andere (wens)ouders toe, en was bang geen band op te kunnen bouwen met het ‘parasietje’ in mij. Tijs voelde zich machteloos, maar was heel lief door elke keer een hand over mijn rug te halen als ik de emmer weer eens vulde en leegde hem telkens weer. In week 11 kreeg ik een lichte bloeding, waarbij de paniek even toesloeg. Dit was ook niet iets wat ik wilde! Maar dan toch liever misselijk zijn en overgeven; gelukkig bleek al snel dat er niets aan de hand was.
Herstel en reflectie
Ik ben met een maatschappelijk werkster in het ziekenhuis gaan praten over mijn gevoelens, gedachten en heb ook andere ervaringen van vrouwen met HG gehoord. De steun van Tijs, familie en vrienden, mijn werkgever, YuuX en het ziekenhuis hielden mij overeind. Het bespreekbaar maken heeft mij enorm geholpen. Ergens diep vanbinnen hield ik vast aan de gedachte: ‘Ik ga dit één keer doorstaan, elke dag is weer een dag verder en ik ben niet die uitzondering, die vrouw die hier negen maanden lang last van gaat hebben’. En dat geluk had ik! Na weken van ellende nam het braken en de misselijkheid af. Het was niet voorbij, maar wel te doen. Voorzichtig stopte ik met de medicatie en vanaf week 24 was ik geheel van alle klachten af. Ik werd weer meer en meer mezelf, en begon ons kleine meisje vanaf toen ook te voelen. Ik besefte langzamerhand weer hoe bijzonder en gelukkig wij onszelf mochten prijzen en sindsdien is de genietstand echt weer aangegaan.
Uitkijken naar de toekomst
Ja, ik kijk terug op een heftige periode, maar tijd doet relativeren en we kunnen niet wachten totdat ons meisje zich gaat melden!
