Daar zitten we dan, al drie uur lang. Met zijn tweetjes (of eigenlijk, spoiler alert: met zijn drietjes) op de bank. Ik was pas een week gestopt met de anticonceptie. ‘We zien wel of het lukt’, dachten we nog. Nou, het lukte zeker. Na één week was het al raak. Dus nu zaten we nog steeds op die bank. Met lichte paniek: wat doe je op zo’n moment? Geheimhouden? De huisarts bellen? Heel de inboedel voor de babykamer aanschaffen? Je familie inlichten? Wij hadden geen idee. Tip: de verloskundige bellen! Achteraf klinkt dat logisch, maar we bedachten dat pas op maandag. Dus wat deden we eerst? Halsoverkop in de auto stappen. Op naar onze families en beste vrienden om dit leuke nieuws te delen.
Bij de eerste echo kon ons geluk niet op. We zagen een mooi kloppend hartje en hebben samen traantjes van blijdschap weggepinkt.
Dankbaar, maar hobby’s staan in de ijskast
Ik ben ontzettend blij en dankbaar voor hoe de zwangerschap gaat en ik zou het zo nog een paar keer doen. Ik kan niet wachten tot we straks een gezinnetje vormen met zijn drietjes. Maar het zwanger zijn zelf? Daar vind ik eigenlijk helemaal niks aan. Die roze wolk, waar vaak over gesproken wordt, daar heb ik niet op gezeten en ik verwacht er ook niet meer op te klimmen nu de laatste vijf weken zijn aangebroken.
Al mijn hobby’s, wakeboarden, snowboarden, HIIT (High Intensity Interval Training) en mountainbiken, moesten voor 9+ maanden de ijskast in. Klimmen heb ik gelukkig tot week 33 wél kunnen doen. Maar alles moest aangepast, langzaam en is superzwaar.
Lachwekkende mental breakdowns
Nergens zit progressie in, alleen maar aftakeling. Daarnaast heb ik welgeteld vijf mental breakdowns gehad, waarvan twee een beetje lachwekkend zijn. De eerste was omdat Wouter voor de zoveelste keer zei dat ik een mooie buik had. Toen heb ik een half uur lang een onredelijke woedeaanval met bijbehorende huilbui gehad. Ik wilde het echt niet meer horen. Voor mij benadrukte het namelijk juist hetgeen wat mij in de weg zit, een lijf wat niet meewerkt.
Na een goed gesprek hebben we afgesproken dat hij juist benadrukt wat in mijn buik zit, ons lieve zoontje. Als compromis, mag hij natuurlijk wel af en toe zeggen dat hij mij mooi vindt met buik, maar gewoon niet te vaak.
Een mooie zomer? Alsjeblieft niet! De tweede mental breakdown was nog onredelijker dan de eerste. Tijdens de zwangerschap hebben we twee verboden onderwerpen thuis: wakeboarden en snowboarden. Tijdens een gesprek over de wakeboardbaan, sprak Wouter de volgende mooie woorden uit: ‘Ik hoop dat het mooi weer wordt deze zomer’. Mijn reactie? Een onredelijke tirade van twintig minuten.
Positieve afsluiting
Het leukste compliment wat ik heb gekregen tijdens deze eerste zwangerschap, kwam van een collega. ‘Wat een leuk vooruitzicht!’, zei ze. En zo voelt het ook echt. Met elk schopje, elke dag die voorbijgaat denk ik alleen maar: wat fijn dat je het zo goed doet in mijn buik en we je bijna mogen ontmoeten. Ik kan echt niet wachten tot we onze kleine jongen mee kunnen nemen op al onze avonturen.
Daarnaast is Wouter ook echt de liefste partner voor mij en een ontzettend goede papa in wording. Ik kan dus ook niet wachten tot hij eindelijk met onze kleine jongen kan knuffelen en hem ook mag dragen. Oh, en tot ik weer al mijn favoriete hobby’s kan doen, natuurlijk. Wie weet staan we over een jaar of acht wel samen op de wakeboardbaan of de piste. Maar dan als gezin.
