Zo zie je maar weer dat niet elke zwangerschap hetzelfde verloopt. Bij de eerste zwangerschap verliep alles volgens het boekje. Natuurlijk blijft de spanning in de eerste weken rond de onderzoeksecho’s en waren we voorzichtig blij. Na de onderzoeksecho’s konden wij het pas echt loslaten en genieten van de zwangerschap.
De start van de tweede zwangerschap
Ruim een jaar later mocht ik weer zwanger worden van ons tweede kindje. Weer spannend in de eerste weken of alles goed blijft gaan, vooral omdat je weet dat het ook mis kan lopen. De start van deze zwangerschap was moeizaam. Ik had weken waarin ik me vanaf het moment van opstaan tot naar bed gaan continu misselijk voelde, met hoofdpijn en vermoeidheid. Vele dagen volgden met tabletjes tegen de misselijkheid en paracetamol voor de hoofdpijn. Maar na een aantal weken werd het beter. Toen deze ‘kwaaltjes’ zo goed als over waren, kreeg ik last van mijn bekken. Ruim drie maanden bij een bekkenbodemfysiotherapeut gelopen, helaas zonder resultaat. Hulp gezocht bij een osteopaat en daar ging een wereld voor mij open. Het gevoel van “dit had ik veel eerder moeten doen” heeft lang in mijn hoofd gespeeld.
Diagnose zwangerschapsdiabetes
Omdat bij mij aan het begin van deze zwangerschap mijn suikerwaarden in mijn bloed twijfelachtig waren, wilden ze tussen de 24 en 28 weken zwangerschap nogmaals een test doen, maar dan via een glucosetest. Dit is een test waarbij ze eerst nuchter je bloed prikken, vervolgens drink je een mierzoet drankje en wordt er twee uur later nogmaals bloed geprikt. Tijdens het wachten na het drankje zat ik lekker in mijn serie en voelde ik me na één uur best moe worden. Ik kreeg toen al een beetje een onderbuikgevoel. Drie dagen later, toen verloskundige Sien belde met de uitslag, was ik op het werk. Ik nam de telefoon op en mijn onderbuikgevoel werd bevestigd: zwangerschapsdiabetes. Hoe nu verder had Sien me via de telefoon uitgelegd, maar ik vroeg of ze het me nog eens kon mailen, omdat ik niet alles helemaal goed meekreeg. Toen ze ophing voelde ik een teleurstelling in mijn eigen lichaam en dacht, waarom nu wel en bij de eerste zwangerschap niet?
Aanpassing aan het dieet
We hebben afspraken gemaakt waarbij ik bloedsuikerdagcurves bij mezelf moest prikken en ik ben gestart met een dieet. Het begin van het dieet was omschakelen. Ik was vooral erg zoekende naar verantwoorde tussendoortjes waarbij je suiker niet omhoogschiet. Want ja, die zwangerschapscravings waren zeker wel aanwezig. Met de juiste sturing vanuit de diëtist voelde ik me weer zekerder op het gebied van wat ik wel en niet kon eten. De eerste dagen had ik ook wel erg veel hoofdpijn van het ‘afkicken’ van de suikers.
Overdracht naar het ziekenhuis
Bij 31 weken zwangerschap had ik toch twee afwijkende suikerwaarden die omhoogschoten door de stress en werd ik vanuit YuuX overgedragen naar het ziekenhuis. Dan ben je ineens medisch… Een enorme teleurstelling en ik ben daar ook erg verdrietig om geweest. Wensen die ik had voor tijdens mijn bevalling, zoals in bad bevallen, waren nu ineens niet meer mogelijk. Van het ziekenhuis moest ik dagelijks dagcurves voor de suiker gaan prikken. Een vervelend gevoel. Die twee dagen in de week kon ik nog wel handelen. Het voelt namelijk heel onnatuurlijk om jezelf te moeten prikken. En de zwarte puntjes in de vingertoppen werden in de loop van de weken steeds gevoeliger. In het ziekenhuis kreeg ik voorlichting van de diabetesverpleegkundige over bloedsuiker prikken en insuline spuiten. De insuline was niet aan de orde, maar mocht dat wel nodig zijn, dan konden we meteen handelen.
De diabetesverpleegkundige kijkt elke dag op afstand via de app mee wat de waarden zijn. Ik merkte dat door veel te bewegen en op mijn voeding te letten, mijn waarden mooi stabiel bleven. Door het dieet dat ik ben gestart, ben ik wel veel afgevallen, maar het kindje in mijn buik maakte het goed. En dat vond ik het belangrijkste. Het positieve ervan is dat die extra kilo’s na de bevalling er niet meer af hoeven. Met wekenlang stabiele suikerwaarden hadden wij bij de controle in het ziekenhuis de stoute schoenen aangetrokken en gevraagd of wij niet eventueel terug zouden kunnen naar de eerstelijns verloskundige (YuuX). Na overleg kregen we het goede nieuws dat wij weer terug mochten komen bij de meiden van YuuX. Erg fijn, aangezien het bij YuuX vertrouwd voelt. En er voor mijn bevalling toch weer kansen lagen om weer in bad te mogen bevallen. Iets wat ik heel graag wilde.
De bevalling
Daar waar ik bij de eerste bevalling met 40+3 ben bevallen, voelde ik nu twee dagen voor mijn uitgerekende datum dat het begon te rommelen in mijn buik. Die eerste kramp gaf mij meteen herkenning van “o ja, zo voelde het toen ook een beetje.” Na een hoop onrust, weeën en een lang bad toch de verloskundige halverwege de nacht gebeld. Een waarnemend verloskundige uit Grave kwam bij ons aan huis, maar er was nog geen ontsluiting te vinden. Vanaf dat moment werd het alleen maar heftiger en na drie uur krampen/weeën, die het laatste uur steeds regelmatiger werden, hield ik het niet meer. Vroeg in de ochtend weer gebeld, de controles werden gedaan en ik had 4 cm ontsluiting. Het ziekenhuis werd gebeld of ik terecht kon en ik had geluk dat de kamer met het bad vrij was. Ondertussen was mijn man de oppas aan het bellen voor onze oudste dochter, die ook net volgens haar ritme wakker aan het worden was.
Rond 7 uur zijn we in het ziekenhuis aangekomen. Met toch best al flinke weeën vond ik het lastig om mijn gevoel te vertrouwen. Bij de eerste zwangerschap was ik op de OK gehecht vanwege een totaalruptuur en ik was bang dat dit weer zou gebeuren. Wanneer er persdrang kwam, durfde ik niet mee te persen voordat ik zeker wist dat ik 10 cm ontsluiting had. De persweeën waren heftig en ik kan me niet heugen dat dit bij de eerste bevalling zo’n zeer heeft gedaan. Achteraf bleek onze baby een sterrenkijker te zijn en ging het daarom moeizamer. Maar op 12 mei 2024 om 12:05 uur, op Moederdag, zijn wij trotse ouders geworden van onze tweede dochter.
