Al toen ik een klein meisje was had ik maar één wens; moeder worden. Dat daar uiteindelijk een lange weg aan vooraf zou gaan, had ik nooit verwacht. Gelukkig wel met een hele goede afloop.
Nog even wachten
Ik weet nog goed dat we in oktober 2019 op vakantie waren in Zuid-Afrika. Daar heb ik het balletje opgegooid om mijn spiraal te laten verwijderen. Dat kwam toch wel als een verassing voor mijn vriend. Zo lang hadden we nog geen relatie, laten we eerst genieten samen. Oef, even slikken want dat was niet het antwoord waar ik op hoopte.
Toch heb ik in januari 2020 mijn spiraal laten verwijderen om mijn lichaam te laten wennen. Vanuit daar zouden we verder zien. In maart had mijn vriend het mooiste verjaardagcadeau wat ik mezelf kon indenken. Poging na poging volgde, helaas zonder resultaat.
De trukendoos had geen effect
Na ongeveer een half jaar werden alle trucjes uit de kast getrokken: blijven liggen, bepaalde standjes, gezond leven, vitamines slikken. Na een aantal keer ovulatietesten gebruikt te hebben ben ik daar weer mee gestopt. Het maakte mij onrustig en ik had een hele regelmatige cyclus. Na één jaar had de hele trukendoos helaas niets geholpen. Op naar de volgende stap. De huisarts.
Vruchtbaarheidskliniek
De huisarts verwees ons meteen door. Een maand later hadden we een afspraak in de vruchtbaarheidskliniek. Na wat standaard onderzoeken zoals bloed prikken, inwendige echo en een spermaonderzoek bleek dat alles in orde was. Probeer het maar een half jaar en kom dan terug. Het vervolg zou het laten uitspuiten van mijn eileiders zijn. Het wachten en wachten werd alleen maar moeilijker. Steeds meer mensen om mij heen werden zwanger. Hoe erg ik ze het ook gunde, het deed tegelijkertijd ook verdriet. Daarom besloot ik na een paar maanden al te vragen of het uitspuiten van mijn eileiders niet eerder kon. En dat kon gelukkig.
Wat nu? IUI of IVF
Zo zat ik weer een maand later in het ziekenhuis. Het uitspuiten viel mij heel erg mee. Ja het deed pijn, maar op het moment dat het echt pijn begon te doen was het klaar. Gelukkig zag alles er goed uit. Mijn hoop was groot. Maar helaas, ook nu werd ik maand na maand ongesteld. Daarom gingen we een half jaar na het uitspuiten weer terug naar de vruchtbaarheidskliniek. Wat nu? We kregen de keus tussen IUI en IVF. Omdat de kansen bij IVF net iets groter zijn, zijn we daar voor gegaan.
Hoeveel eitjes waren goed genoeg?
In oktober 2021 ben ik gestart met spuiten volgens het antagonisten medicatieschema. Of terwijl het vrouwvriendelijke schema zoals onze arts het noemde. En dat bleek het gelukkig voor mij ook te zijn. Ik heb twee weken hormonen gespoten en heb er bijna geen last van gehad. Ook de punctie vond ik erg meevallen. Het deed pijn, maar door de medicatie was het goed te doen. Vanaf dat moment vond ik het zwaarder worden. Niet lichamelijk, maar mentaal. Want hoeveel eitjes waren goed genoeg? Hoeveel eitjes waren bevrucht? Hoeveel zouden doorgroeien? Het was letterlijk een afvalrace. Uiteindelijk kwam het verlossende woord; er is een hele mooie embryo die teruggeplaatst kan worden. Een aantal dagen later gingen we naar de vruchtbaarheidskliniek voor de terugplaatsing.
Het afwachten kon beginnen. De eerste dagen vielen mee, maar in de tweede week begon het. Ik voelde aan alles dat ik ongesteld werd. En voordat ik dat daadwerkelijk was, was ik al zo verdrietig omdat ik wist dat het niet gelukt was. De dag dat ik daadwerkelijk ongesteld werd, was dus ook geen verrassing. Gelukkig kon ik redelijk snel daarna de knop omzetten, op naar de volgende poging.
De tweede terugplaatsing
Van de kliniek moesten we een maand wachten om mijn lichaam te laten herstellen van alle hormonen. Begin januari 2022 was de tweede terugplaatsing. Zo enorm spannend, zou het dit keer wel lukken? Aan de ene kant had ik hoop, want het kon zo maar raak zijn. Aan de andere kant durfde ik niet te veel te hopen. Het wachten verliep precies zoals tijdens de eerste terugplaatsing. De eerste dagen gingen prima, maar daarna kwam de spanning. Tegen de tijd dat ik ongesteld moest worden was ik er weer van overtuigd dat het niet gelukt was. Alle standaard ongesteldheidssymptomen zoals buikpijn en rugpijn waren aanwezig. En toch werd ik niet ongesteld. Een aantal dagen later hebben mijn vriend en ik samen een test gedaan. Zou het dan toch?
JAA het is gewoon gelukt! Ik kon het niet geloven, na bijna twee jaar zien we twee streepjes. Dat iets waar je zo lang op hoopt in één keer echt is, is zo raar en bijzonder tegelijk. Na bijna twee jaar actief proberen werd mijn wens werkelijkheid en mogen we in september 2022 ons wonder verwachten.