Na zeven maanden…
“Jaaaaa ik zie toch echt twee streepjes… toch?”
“Ja ik denk het… Maar doe morgen nog maar een test.”
We durven allebei niet te blij te zijn, straks is het toch (weer) niet en trouwens er kan nog van alles misgaan, dat zag je wel bij de vorige zwangerschap.
Vorige/ eerste zwangerschap
Deze keer was het al snel ‘raak’. We waren allebei relaxed en lieten het allemaal maar op ons afkomen, al had ik vanaf begin af aan een gek gevoel. Alsof ik niet blij mocht zijn met deze zwangerschap. Na de termijnecho hebben we het bekend gemaakt aan familie, vrienden en ook op sociale media. Maar toen we twee keer een ‘niet interpreteerbare’ uitslag van de NIPT test terug kregen, kregen we toch wel de zenuwen. ‘Ach morgen hebben we toch de 13 wekenecho, dan horen we het wel mocht er iets aan de hand zijn, we kunnen er toch niks aan veranderen’ was onze gedachte. Met bijna 14 weken hadden we deze 13 wekenecho. Het echoapparaat werd op mijn buik gezet en we zagen het allebei meteen: de kleine lag er raar en levenloos bij. Na tien seconden volgde de bevestiging van de echoscopiste; geen hartslag… Wat een verdriet.
“Laat ons maar door de achteruitgang. De mensen in de wachtkamer krijgen hier alleen maar stress van als ze ons zo zien” zeggen we nog. Na maanden kregen we nog steeds felicitaties. Pff hadden we nou maar niks op sociale media gezet! Uit later onderzoek blijkt dat ons zoontje downsyndroom heeft en mijn lichaam de zwangerschap heeft afgebroken. Uiteindelijk hebben we het een plekje kunnen geven maar vergeten doen we hem natuurlijk nooit.
Zeven maanden later
Na nog zes testen kunnen we er echt niet omheen. Ik ben gewoon weer zwanger, het is ons (weer) gegund. De eerste maanden had ik vaak last van bloedverlies wat niet echt hielp in het vertrouwen krijgen met de vorige zwangerschap in het achterhoofd. Ik heb regelmatig (huilend en in paniek) YuuX gebeld en kon dan gelukkig elke keer terecht om even naar het hartje te luisteren. Dit was super fijn en zorgde ervoor dat ik toch weer even gerustgesteld was. We waren het er allebei over eens. We gaan niemand iets vertellen tot na de NIPT en 13 wekenecho en we zetten al helemaal niks op sociale media!
Dit keer kregen we deze onderzoeken in het ziekenhuis en wat een opluchting: de NIPT is de eerste keer gelukt en bij zowel de NIPT als de echo werden geen afwijkingen/ bijzonderheden gevonden. We konden niet wachten om het goede nieuws te vertellen. Iedereen in onze omgeving was zo blij! De weken gingen langzaam voorbij en er bleef een duiveltje op mijn schouder zitten. “Er kan nog steeds iets misgaan”, “doe dat maar niet dat brengt ongeluk”. En dan de goed bedoelde opmerking: “Geniet van je zwangerschap”. Ik kon het bijna niet meer aanhoren. Maar wanneer de uitslag van de 20 wekenecho goed is begint er bij ons allebei toch iets meer vertrouwen te komen. Nu ik haar steeds meer begin te voelen groeit ook het vertrouwen dat het allemaal wel eens goed kan komen. Inmiddels ben ik, als ik dit schrijf, 35 weken zwanger en we kunnen niet wachten tot we onze kleine meid in onze armen kunnen nemen. Want dan kunnen we het toch pas echt geloven…
*Vanwege privacyredenen zijn de namen veranderd
