Een wens die er eigenlijk altijd al was, voor ons allebei. Geen vanzelfsprekendheid, wel een droom.
Ongeveer vijf jaar samen waren we toen we besloten dat het zover was. We wilden heel graag een kindje en dat zou voor niemand in onze omgeving een verrassing zijn want we hebben dat allebei altijd als grote droom gehad. We hoopten onze omgeving op een gegeven moment te kunnen verrassen met heel mooi nieuws maar dat moment bleef uit. Waar het in het begin nog leuk is en een spannend gevoel met zich meebrengt dat het elke maand weer zo kan zijn, levert het uiteindelijk onrust op omdat je langzaam voelt dat er mogelijk iets niet klopt. We waren blij toen de huisarts uiteindelijk aangaf dat we mochten laten onderzoeken waarom een zwangerschap uitbleef.
Heel slecht zaad
Bloedonderzoek en semenonderzoek, daar begon het mee. Het bloedonderzoek was in orde bij mij, het semenonderzoek van Thijs niet. Kort samengevat was de score van de verschillende onderdelen waar ze op onderzochten gemiddeld genomen nul. Het allerlaagste wat we konden zien staan waardoor we eerst nog dachten dat de uitslag nog niet bekend was omdat het puntje helemaal onderin het grafiekje bleef staan bij de online uitslagen. Toen Thijs de doktersassistente aan de telefoon had om de uitslag ook officieel op te vragen, deelde zij hem in medische termen mee dat er sprake was van heel slecht zaad. Ze sprak het uit alsof het ging om het kopen van een pak melk in de supermarkt, zich totaal niet realiserend dat dit onze hele wereld op zijn kop zou zetten. Van alles schoot er door ons hoofd. Het moment waarop die droom van ons samen mogelijk niet meer zou gaan uitkomen. Of kon er dan toch iets? Hoe slecht was het dan echt? Is er dan iets aan te doen? En ook de opluchtende gedachte kwam soms naar boven dat er dus wel degelijk iets was waardoor het niet lukte. We deden niets verkeerd! En het allesoverheersende gevoel van de liefde tussen ons samen bleef heel erg aanwezig. Dus zou het ondanks verdriet en zorgen altijd goedkomen. En ik denk dat dat ons al die tijd geholpen heeft, echt samen zijn.
Start fertiliteitsbehandeling
Maanden verstreken en vele onderzoeken vonden plaats waarna we uiteindelijk startte aan een ICSI-traject. De enige fertiliteitsbehandeling die passend leek en kansen gaf. Leuk zou het niet worden maar we voelden mogelijkheden. Weer onderzoeken, nog meer echo’s, hormoonspuiten, puncties, complicaties, controles en elke keer weer die lange Radboudgang door. De gang vol spanning, de gang waarin ik het helemaal niet zo erg vond om soms even lekker achter een mondkapje verstopt te zitten omdat ik niet altijd iedereen wilde te begroeten. Er was geen schaamte maar ik wilde gewoon samen zijn en dit samen doen en niet perse met anderen praten onderweg (regelmatig kenden we medewerkers vanuit ons vakgebied). Gewoon rustig ademen en vertrouwen houden, die hele gang lang, voelen dat het goed zou komen.
De emotionele lading tekent je
Twee volledige ICSI-behandelingen met bijbehorende terugplaatsingen vonden plaats met inmiddels steun van familie, vrienden en een aantal collega’s die sinds het starten van de behandelingen wel wisten dat onze wens actief speelde en het alles behalve vanzelf ging. Acht keer werd er een prachtig embryo, waar dan steeds weer trots over werd gesproken in de behandelkamer, teruggeplaatst. Steeds weer opnieuw voelen dat het mogelijk was en soms vrezen dat het mogelijk na een aantal dagen weer voorbij was. Maar dat gevoel dan weer meteen wegstoppen want voor elk embryo wilden we helemaal gaan!
Ertegen praten, alles goed uitvoeren qua vitamines, medicatie, leefstijl en dan steeds weer niet eens toekomen aan een zwangerschapstest omdat mijn menstruatie weer doorbrak. Weer eentje weggespoeld waar we zo ons best voor gedaan hadden. Wanneer zou er een bij ons willen blijven? Dit traject is een periode en ervaring in ons leven geweest die we niet kunnen vergeten, de emotionele lading zal vast af gaan nemen maar het tekent je.
Er gebeurde een wonder
Omdat de kwaliteit van de embryo’s goed was maar een zwangerschap nog altijd uitbleef, namen we op advies van de gynaecologen van het Radboudumc deel aan een Maastrichts onderzoek. De MURIM-studie. De kwaliteit van het baarmoederslijmvlies en de ontvankelijkheid voor een zwangerschap werden onderzocht. We wilden voordat we aan ICSI nummer drie zouden starten alles gedaan hebben. We wilden niet zomaar aan ronde drie beginnen terwijl we misschien meer informatie zouden kunnen krijgen. Niet maar doorgaan en weer al die embryo’s verbruiken en onszelf emotioneel en fysiek uitputten. Alleen doorgaan op de meest passende manier, op het goede moment, met misschien wel betere medicatie omdat deze preciezer afgestemd zou worden op mijn lichaam? Maar voordat we de kans kregen om verder te gaan gebeurde er een wonder. De ingreep die in Maastricht plaatsgevonden had, maakte dat mijn cyclus erg kort was. De cyclus daarna zou daardoor vast langer duren was mijn ervaring. De dagen gingen maar voorbij en omdat het echt niet kon was er nu ook geen gevoel van onrust of willen testen. Tot dag 35, ik werd wakker en kon niet op mijn buik liggen door pijnlijke borsten. Ik wist het gewoon! Eigenlijk kon het niet, ik deelde mijn gevoel ook niet met Thijs omdat ik hem de teleurstelling wilde besparen als het niet zo was, maar die test ging positief zijn, 99%! En dit had ik in die bijna drie jaar ervoor nog nooit zo sterk gevoeld. Samen getest op bed, samen heel hard gehuild bij het zien van twee streepjes en alleen maar intens gelukkig geweest dat er écht een wonder gebeurd was. Toen was ik ‘opeens’ ruim 5 weken zwanger. Ik hoop zo dat iedereen in soortgelijke situaties de moed kan blijven houden en het vertrouwen blijft voelen dat niet alles door de medische wereld verklaard kan worden. Wonderen bestaan en ons wonder mochten we in januari in onze armen te sluiten. Nu geloven we het wonder pas echt…
