Het is juni 2021 en ik loop de wachtkamer van de huisarts binnen. Ik wil graag kinderen, ik heb alleen geen partner en zie in de familie dat kinderen geen vanzelfsprekendheid zijn. Al een aantal jaren spookt dit rond in mijn hoofd. Wat als het niet zou lukken om kinderen te krijgen? Wat als ik te laat een leuke partner tegenkom? Wat als ik het nu eens alleen zou doen? Zou ik dat kunnen? In mijn omgeving heb ik het geluk dat ik vrouwen ken die alleen een kind opvoeden en die deze keuze bewust gemaakt hebben. Ik zie dat het niet zoveel zegt over het geluk van deze kinderen, maar ik zie ook dat het geen makkelijk proces is en ook dat het ontbreken van een tweede ouder voor zowel de ouder als voor het kind voor gemis kan zorgen.
Als ik dit wil onderzoeken kan ik bij twee plekken terecht: ziekenhuis Rijnstate in Arnhem en privékliniek Nij Geertgen in Elsendorp. Andere ziekenhuizen zullen mij deze zorg weigeren in verband met ethische dilemma’s aangezien ik alleenstaand ouder wil worden.
Weinig follikels
Daar ga ik dan… De eerste keer naar Nij Geertgen, waar ik nog regelmatig zal komen. Mijn moeder gaat mee en inmiddels heb ik wat vrienden en twee collega’s op de hoogte gebracht van wat er in mijn hoofd omgaat. Ik loop binnen bij de kliniek en word warm welkom geheten door de receptioniste. Dat voelt fijn. Het gesprek met de fertiliteitsarts voelt ook als prettig. Ook zij luistert naar mijn verhaal en snapt mijn zorgen. Er wordt een inwendige echo gemaakt. Weinig follikels… Aan het eind van de afspraak is er een gesprek met de psycholoog van Nij Geertgen ingepland en zit ik bij de verpleegkundige om bloed te prikken en een digitale vervolgafspraak in te plannen.
Geen donor uit mijn eigen netwerk
In de weken daarna zie ik de uitslagen van het bloed in het portaal binnenkomen. Eén waarde ligt wel erg onder de interval waar het in hoort te vallen. Bij het tweede gesprek blijkt dat het niet verstandig is om lang met mijn kinderwens te wachten. Dit was wel een beetje het nieuws dat ik verwacht had. De arts vraagt of ik nagedacht heb over een donor. Ik had al besloten om geen gebruik te maken van een donor uit mijn eigen netwerk. Mijn voorkeur was dan ook om gebruik te maken van de Nederlandse donorbank. Gezien de wachttijd (1,5-2 jaar) werd dit afgeraden door de arts. Ze raadt twee Deense donorbanken aan. Ik besluit per direct te stoppen met het drinken van alcohol en ’s avonds maak ik nog een account aan bij één van de twee banken en begin rond te neuzen. In eerste instantie word ik overvallen door de keuzemogelijkheden. Ik besluit mijn laptop dicht te klappen en de volgende dag een lijstje te maken van de dingen waarop ik wil filteren. Ik hou drie donoren over en laat mijn moeder en een vriendin meekijken; de keuze is unaniem.
Dat wachten is verschrikkelijk
Al snel heb ik mijn eerste positieve ovulatietest in handen en ik bel naar de kliniek. De volgende dag stap ik vol van spanning alleen in de auto en laat alles op me afkomen. De gynaecoloog waar ik die middag bij terecht kom heeft duidelijk veel ervaring en merkt dat ik het spannend vind. Ze loopt alle stappen rustig met me door. Nu 16 dagen wachten… en dat wachten is verschrikkelijk. Vijf rondes, een rustmaand en veel tranen verder is de eerste lading rietjes op. Ik weet niet of ik zo door wil en kan gaan. Ik vraag een evaluatiegesprek aan bij de kliniek.
Nog een aankoop rietjes
Samen met de fertiliteitsarts besluit ik om een röntgenonderzoek te laten doen van mijn baarmoeder en eileiders in ziekenhuis Bernhoven, een zogenoemde HSG. Ik word wel gewaarschuwd dat het geen prettig onderzoek is, maar dat het als positieve bijwerking wel een verhoogde kans op zwangerschap geeft. De uitslag is positief. En daarom besluit ik nog een aankoop te doen aan rietjes. Na twee maanden rust besluit ik er weer voor te gaan en… ZWANGER!
