Oh YES! Zie ik dat nou goed? Wel een positieve zwangerschapstest? Ik ben zo blij, maar ik kan het haast niet geloven. Ik doe direct nog een test. Ja hoor, ik zie ook hier twee strepen. Tranen van geluk!
Maar direct daarna ontstaan er ook zorgen. We gaan weer die spannende weken in…
Niet de eerste zwangerschap
Een half jaar geleden was ik namelijk ook zwanger. Oh, we waren zo blij toen we op de vitaliteitsecho een kloppend hartje zagen. Direct vertelden we het onze ouders.
Vier weken later, de dag dat we de termijnecho hadden, had ik een klein beetje bruine afscheiding in mijn ondergoed. De twijfels sloegen toe. Is dit wel goed? Op internet las ik meteen dat dit wel eens voor kon komen. Maar mijn gevoel zei iets anders. Die middag hadden we een echo, dus dan zou ik het weten. Eenmaal daar volgde al snel de woorden ‘ik heb slecht nieuws’. Het hartje klopte niet meer.
De tijd daarna was pittig. De miskraam kwam niet goed op gang dus hier kreeg ik medicatie voor. De medicatie zorgde voor een soort ‘mini weeën’ en ik kreeg meer bloedverlies. Het vruchtje verloor ik enkele dagen later pas. We waren erg verdrietig; de dag dat je ontdekt dat je zwanger bent, verheug je je meteen op wat komen gaat.
Onherkenbare jaloezie
De tijd erna was het elke keer een teleurstelling dat ik nog niet opnieuw zwanger was en alle mensen om mij heen leken wel zwanger te raken! Ik kende deze jaloezie niet van mezelf. Ik was erg onzeker of het allemaal ooit nog zou lukken.
Allemaal niet vanzelfsprekend
Zo blij waren we wel toen we later weer een positieve test in handen hadden! Maar dit keer waren we niet meer zo onbezorgd en blij als na de eerste positieve test. Alle echo’s waren nu erg spannend. Meer bewust dat het allemaal niet vanzelfsprekend is om een gezond kindje te mogen krijgen. Gelukkig begreep iedereen dit en we werden heel goed begeleid door de verloskundigen! Ik kon ze altijd bereiken als ik me onzeker voelde.
En nu, een aantal maanden later, ligt er een hele mooie jongen in mijn armen. En wat zijn we hier dankbaar voor!
