Het is vrijdag 12 mei 2023, de dag dat ik ongesteld moet gaan worden… Ik voelde behoorlijk wat gerommel in mijn buik dus ik dacht dat ik weer ongesteld zou worden. Toch heb ik in de ochtend wat zwangerschapstesten gekocht, gewoon voor de zekerheid.
Na 4 testen wist ik het zeker
De eerste test gaf een heel licht streepje aan, ik heb gelijk nog drie testen gedaan want ik wilde het zeker weten. Toen alle vier de testen positief waren sprong ik een gat in de lucht, EINDELIJK wij zijn wéér zwanger!! Voor mijn gevoel hebben wij zo lang op je moeten wachten in tegenstelling tot je broer.
Terwijl mijn man de hond aan het uitlaten is ren ik zowat naar beneden om hem op te wachten met dit mooie nieuws. Als hij thuiskomt haal ik de testen achter mijn rug tevoorschijn en zeg ik: “Ik heb een vervroegd Moederdag cadeautje: wij krijgen weer een kindje!” De tranen springen bij ons beiden in de ogen, je bent zo meer dan welkom kleintje!
De eerste echo
Dan komt daar de dag van de eerste echo. Oooh wat is het spannend. Ik denk dat dit nooit gaat wennen en ik heb zoveel zenuwen. Als het hartje maar klopt. Na even een kort bijkletsen met verloskundige Manouk mocht ik dan gaan liggen, en ja hoor daar is die dan: het kloppende hartje. Dolgelukkig zijn wij en gaan weer vol trots naar huis.
De termijnecho
Vervolgens komt de termijnecho (ik ben dan 12 weken zwanger). Vol spanning gaan wij naar YuuX, want het blijft toch spannend. Na wederom kort bijkletsen mocht ik gaan liggen en zien weer een mooi kloppend hartje! Al snel geeft verloskundige Dieke aan: “Sorry jongens, ik zie iets afwijkends. Maar dit hoeft nog niks ernstigs te betekenen.” Terwijl Dieke dit zegt, zakt de grond onder mij vandaan en weet ik even niet meer wat ik moet zeggen.
Verloskundige Dieke ziet iets afwijkends
Als ik weer een beetje gekalmeerd ben begint Dieke uit te leggen dat ze het vermoeden heeft dat ons kindje mogelijk een Gastroschisis of een Omfalocèle heeft, maar dat ze dit niet met zekerheid kan zeggen omdat zij (de verloskundigen) hiervoor niet zijn opgeleid.
Gastroschisis = Buikwanddefect waarbij de darmpjes buiken het buikje liggen
Omfalocèle = Buikwanddefect waarbij de darmpjes in de navelstreng blijven zitten
Dieke geeft aan dat ze de foto’s en echobeelden vanmiddag nog wil inschieten richting het Radboud en dat ze mij aan het einde van de middag even terugbelt over wat het vervolg gaat zijn. Ik word teruggebeld met de vraag of ik mij de volgende ochtend wil melden bij het Radboud. Hiermee gaan wij akkoord, want hoe sneller wij weten wat ons kindje heeft, hoe beter.
Wij hebben in de avond samen het desbetreffende gesprek: ‘Wat als we morgen slecht nieuws krijgen?’
We hebben nog hoop dat het meevalt
De volgende ochtend komen wij aan in het Radboud, met veel spanning lig ik weer op de echobank in de hoop dat alles enigszins meevalt. Terwijl ze ons kindje aan het onderzoeken zijn vertelt de echoscopiste dat ze meer ziet dan alleen de darmen. Na uitgebreid onderzoek vertelt de echoscopiste dat ze niet alleen de darmen buiten het buikje ziet, maar ook de maag en de lever. Mijn wereld stort letterlijk in en ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik vraag of het scherm uit mag (dat hebben ze ook gedaan) en terwijl ze het onderzoek nog moeten afronden breek ik en heb ik het liefst dat ze zo snel mogelijk stoppen.
Daarna volgt het gesprek met de gynaecoloog. Ze geeft aan dat ze slecht nieuws heeft. Ze heeft de beelden gezien en beoordeeld en geeft aan dat inderdaad de darmen, lever en maag buiten het buikje van ons kindje liggen. Ze bespreekt het beloop met ons, wat dit betekent voor de duur van de zwangerschap als ik dit wil doorzetten. Mocht ik ons kindje voldragen, dan gaat ons kindje naar de kinder IC voor de komende maanden en misschien wel het eerste jaar.
Overlevingskans van 1 op 8
Ik vraag aan de gynaecoloog wat de overlevingskans is voor ons kindje. Ze geeft aan 1 op 8 en dat zijn alleen de wetenschappelijke cijfers waarbij de darmpjes buiten de buik liggen. Bij ons is dit nog een graad erger.
Mijn man en ik kijken elkaar aan en mijn hart breekt in 100.000 stukjes, ik hoor wat ze zegt en ik pak mijn man vast. Wij kijken elkaar nogmaals aan en ik geef aan dat wij een ander gesprek kunnen gaan voeren. Hoe gewenst dit kindje is en hoeveel ik al om dit kindje geef… Dit is gewoon TE risicovol (voor mij en de baby).
De onmenselijke keuze
Ik geef aan bij de gynaecoloog dat wij hierover gisterenavond hebben gesproken en dat als we slecht nieuws zouden krijgen, wij dit risico niet willen nemen, hoe onwijs moeilijk dan ook. Ze geeft aan dat ze onze keuze begrijpt en ze geeft aan dat dit nieuws aan de slechte kant van het slechte nieuws ligt.
Ze zegt: “Dan gaan wij het traject in gang zetten als jullie dit wensen.” Wij kijken elkaar nog een keer voor de laatste keer aan en knikken naar elkaar. Ik zeg: “Ja, het is een keuze waar je nooit voor had willen staan, maar ik denk dat dit wel de juiste keuze is in dit geval.”
Het traject wordt in gang gezet en al snel wordt er een datum gepland voor de bevalling.
“Sorry kleintje…”
Verslagen gaan wij naar huis met de medicatie op zak die ik van te voren moet innemen. De vrijdagavond dat ik de medicatie moet innemen is beladen. Met tranen neem ik de pillen in en zeg ik: “Sorry kleintje, ik had het zo graag anders gezien.” Mijn man houdt mij vast en we zeggen minuten lang niks.
De bevalling
Zondagochtend moeten wij ons melden in het Radboud, de bevalling wordt in gang gezet. Na 2 giften medicatie en een hoop buikkrampen/weeën merk ik tegen 16.15 uur dat het niet lekker gaat, ik ga naar het toilet en daar beval ik op de po van ons kindje. Aan alles voel ik dat ik bevallen ben en ik roep verslagen mijn man, samen lopen wij terug naar bed. Ik durf niet te kijken. De verpleegkundige komt binnen en ik geef aan dat ik zojuist bevallen ben. Ze gaat kijken en komt terug en geeft aan dat ik inderdaad bevallen ben. Verslagen zitten wij op bed, de verpleegkundige heeft ons kindje netjes neergelegd en geeft aan ons even alleen te laten.
Samen gaan we kijken, daar lig je dan, ons ieniemienie mensje. Zo mooi en zo volmaakt. Met alles erop en eraan. Wij zien je darmpjes en lever heel goed zichtbaar buiten je buikje.
Ik ga terug op bed zitten en papa legt jou bij me neer, ik kan het niet laten om te kijken of je nu een jongen of een meisje bent. Ik til je beentje op en daar is het bewijs. Wij zijn wederom trotse ouders geworden van een zoon!
Toevoeging van Wendy
Door dit verhaal te delen hoop ik dat ik een taboe doorbreek over het afbreken van een zwangerschap. Wij hebben voor een onmenselijke keuze gestaan, maar zijn onwijs trots dat wij weer ouders zijn geworden.
Ongeacht of je een zwangerschap afbreekt en/of een miskraam hebt meegemaakt, het maakt daarbij niet uit hoeveel weken zwanger je bent. Het verliezen van je kindje in onwijs zwaar en op het moment dat je een positieve test in handen hebt voel/ben je zelf moeder/ouders!
Ik hoop hiermee een steun te zijn voor andere vrouwen die dit mee hebben gemaakt en ik hoop ook dat dit soort verhalen ook meer gedeeld gaan worden, want ook dit hoort bij verloskunde.
“Een kindje is een wondertje, een wondertje waar je trots op mag zijn!”
*Wegens privacyredenen hebben wij fictieve namen gebruikt bij dit artikel
