Wat als het anders loopt? Al vroeg in de zwangerschap kregen wij met deze vraag te maken. De moeder van Bart overleed toen ik 14 weken zwanger was. Dit was een hele onwerkelijke periode waar dood en leven zo dicht bij elkaar kwamen te liggen en wij emotioneel van vreugde naar verdriet vlogen. Onbezorgd genieten van de zwangerschap was lastig.
Per direct rust nemen
Na enkele weken probeerden wij de draad weer op te pakken. Toen ik na een week met veel last van mijn onderrug en bekken YuuX belde en Dieke aan de telefoon kreeg, adviseerde zij om per direct rust te nemen. Ik kon niet meer volledig werken in verband met zwangerschapsgerelateerde bekkenklachten. Ik moest voor mijn gevoel nog zo lang tot de bevalling, wat ga ik in hemelsnaam al die tijd doen?
De weken verstreken en dit was een mentale uitdaging. Ik wilde nog zoveel doen en fit blijven maar de pijn hield me tegen. Ik kon nog alleen korte stukjes lopen en op een fitnessbal zitten i.p.v. een normale stoel.
Voorbereiden op de bevalling
Uiteindelijk volgde de berusting, het kindje maakte het goed, dat was mijn houvast. Ik begon mij voor te bereiden op de bevalling. Ik keek filmpjes op YouTube van verloskundigen en las op internet verschillende bevalplannen. De bevalling zoals ik die graag zou willen begon zich te vormen. Ik wilde graag thuis bevallen in een bevalbad. Zo natuurlijk en rustig mogelijk zonder al te veel mensen om mij heen. Zonder enge vervelende medische ingrepen, voor zo ver dat mogelijk was.
Toen ik bijna 40 weken zwanger was, begon ik nieuwsgierig te worden. Zou de bevalling gaan zoals ik hoopte? Je hoort vaak dat bevallingen vaak anders verlopen dan ‘gepland’, zou dat ook zo bij mij zijn? Of zou ik mijn droombevalling krijgen?
Zelf de bevalling opwekken
Op de dag dat ik 40 weken zwanger was had ik een afspraak met verloskundige in opleiding Julia en verloskundige Dieke. Ik vroeg hen of ik zelf nog iets zou kunnen doen om de bevalling op te wekken, want een inleiding in het ziekenhuis wilde ik echt niet. Dieke raadde mij aan om eens te bellen met een acupuncturist. Wellicht zou mijn bevalling hierdoor op gang kunnen komen. Er was geen garantie, maar een kans. Diezelfde avond zat ik op een behandelbank met allemaal naaldjes in mijn benen en voeten. Bart en ik maakten volop grappen, zou dit echt helpen?
De volgende ochtend stond ik op en braken plots mijn vliezen. We moesten lachen, zou de bevalling beginnen en hebben de naaldjes geholpen? Ik begon me daarna al snel zorgen te maken, zou het vruchtwater helder zijn? Als dit niet het geval was, moest ik naar het ziekenhuis en dit wilde ik niet.
Verloskundige Mieke en verloskundige in opleiding Julia kwamen en constateerden dat het helder vruchtwater was. Yes!
Overslag in het hartje
In de uren die volgden kreeg ik krampen maar echte weeën bleven uit. Mieke legde duidelijk het protocol uit bij 24 uur gebroken vliezen. Gelukkig kwamen die avond de weeën op gang, nog erg onregelmatig. Als ik van houding veranderde bleven ze ook weer langer weg. Begin van de nacht kwamen de weeën regelmatig en kwam een andere verloskundige, ook genaamd Mieke (verloskundige bij praktijk Grave die de dienst had overgenomen). Ze voelde hoeveel ontsluiting er was; 3 cm. Ze luisterde naar het hartje maar dit duurde veel langer dan ik gewend was. Ik had het zelf nog niet in de gaten, maar Mieke vertelde dat ze een overslag in de hartslag hoorde. Elke 20 seconde sloeg het een keer over. Heel rustig legde ze uit dat dit een indicatie is om naar het ziekenhuis te gaan, we moesten dus onze spullen pakken en naar het CWZ.
Een scenario waar ik nooit aan had gedacht. We moeten dus toch naar het ziekenhuis, want misschien was er iets niet goed met het kindje. Heel snel zette ik de knop om en vertrokken we naar het ziekenhuis. Dit was overmacht, de gezondheid van het kindje stond voorop.
De hartslag van de baby daalde
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd ik aan de monitoren gelegd en daalde de hartslag van het kindje. De hele kamer stond ineens vol met mensen en apparaten. Ik bleef rustig en positief. Na een aantal minuten was de hartslag weer stabiel en mocht ik de weeën gaan opvangen onder de douche. Ik kreeg een draadloos CTG op mijn buik die de hartslag van het kindje registreerde. Na 3 uur werd de ontsluiting weer gecontroleerd; nog steeds 3 cm. In overleg met de verloskundige van het ziekenhuis werd gestart met weeënopwekkers, maar ik wilde het bij een lage dosering houden, want ik had gehoord dat sommige vrouwen hiermee in een weeënstorm kwamen. De weeën werden inderdaad heftiger en ik kreeg moeite met het opvangen. Ik was inmiddels bijna 24 uur wakker en er stond weer een dienstwisseling van het ziekenhuispersoneel aan te komen. Mocht ik een ruggenprik willen, moest ik snel beslissen. Anders kon het een aantal uren duren voor de anesthesist van de nieuwe dienst beschikbaar was. Ik besliste snel, maar met overtuiging dat ik een ruggenprik wilde. De anesthesist was er binnen 15 minuten en de ruggenprik werd gezet.
Eindelijk even slapen
Toen de ruggenprik was gezet kon ik eindelijk een uurtje slapen, ik was uitgeput. In de uren die volgden vorderde de ontsluiting met gemiddeld een centimeter in de 2 uur. De opwekkers werden langzaam verhoogd en na ongeveer 12 uur na het zetten van de ruggenprik had ik 10 centimeter ontsluiting en mocht ik gaan persen. Na bijna 2 uur persen werd onze zoon Loek geboren, een flinke jongen van 9 pond.
Na controle door de kinderarts werd het hartje van Loek goedgekeurd en mochten wij de volgende dag met z’n drieën naar huis.
Achteraf kijk ik vol trots terug op de zwangerschap en bevalling. Ik had niet de droombevalling gekregen zoals ik graag wilde. Ik moest keuzes maken waarvan ik nooit had gedacht ze te moeten maken. Ik vertrouwde op mijn kracht en lichaam dat ik dit kon. En ik heb het gedaan.
