Toen de dames van YuuX mij vroegen of ik ook een blog wilde schrijven voor op hun website, leek dit me een mooie kans om ons verhaal te delen. Dit komt doordat ik zelf tijdens mijn eerste zwangerschap het hele internet heb afgezocht naar soortgelijke situaties met een goede afloop. Dit waren er echter niet zoveel omdat verhalen met een goede afloop nou eenmaal niet zoveel gedeeld worden. Ik heb mezelf destijds beloofd dat, mocht het bij ons wel goed aflopen, ik ons verhaal ook ooit zou willen delen omdat ik mezelf echt aan die paar positieve verhalen vasthield. Hiermee hoop ik (aan)komende papa’s en mama’s die in ongeveer dezelfde situatie zitten ook wat hoop en rust te kunnen geven in die ontzettend spannende en onzekere tijd.
We gaan terug naar het voorjaar 2019
Jeroen en ik hadden al een tijdje een kinderwens en op 19 april had ik op vrijdagavond een positieve zwangerschapstest! Dolgelukkig waren we met dit hele bijzondere nieuws. Ik heb ons die zondag ingeschreven bij YuuX. Niet veel later werd ik al gebeld en na een fijn telefonisch gesprek hadden we de eerste twee afspraken gemaakt.
Na drie weken vol spanning gewacht te hebben was het eindelijk zover: de eerste echo! Bij binnenkomst mochten we eerst even gaan zitten en hebben we onszelf aan elkaar voorgesteld. Op de vraag hoe ik me voelde kon ik kort maar krachtig zijn: geen enkele van de vele welbekende zwangerschapskwalen kon ik afvinken. Dit zegt natuurlijk niks maar het baarde me wel wat zorgen. Na dit uitgesproken te hebben mocht ik dan ook gauw gaan liggen zodat we niet nog langer in spanning zouden zitten. De verloskundige zette de echokop op mijn buik en al snel had ze ons kindje gevonden. Een lief klein schattig boontje met een kloppend hartje! Wat een opluchting! Ik werd geschat op ongeveer 7 weken wat overeen kwam met mijn eigen berekening. Opgelucht en blij verlieten wij na een tijdje weer de praktijk. Op naar de volgende echo!
De termijnecho
Ongeveer twee weken later was het zover: de termijnecho! Hoe zou ons kindje er nu uitzien? De echo stond in de avond gepland en ik ben de hele dag ontzettend zenuwachtig geweest. De angst dat het niet goed zou zijn was groot. Hoewel Jeroen het allemaal vanaf het begin positief inzag bleef het gevoel van angst en onzekerheid me bekruipen.
Eenmaal aangekomen mocht ik dan ook weer snel gaan liggen. Wederom had de verloskundige ons mooie kindje weer snel in beeld en ik zag al gelijk dat hij/zij goed gegroeid was. Ook zwaaide het vrolijk met de handjes. Opnieuw was ik enorm opgelucht. Ik genoot ontzettend van dat schattige druk bewegende minimensje. Ook Jeroen was blij en hij begon een stukje van het beeldscherm te filmen. Een kuchje van de verloskundige haalde me echter uit mijn babybubbel. In de paar seconden die volgden begonnen mijn hersenen te spinnen. Was dit een zenuwkuchje? Is er iets niet goed? Of is ze gewoon een beetje verkouden en verbeeld ik het me? Helaas bleek dit niet zo te zijn.
De verloskundige vertelde ons dat er rondom ons kindje vrij veel vocht te zien was. Dit was onszelf echt totaal niet opgevallen. Maar toen ze liet zien wat ze bedoelde zagen wij het ook. Achter het hoofd en rompje van de baby zat een soort maantje vast. Ook met het opspringen van het kindje sprong het maantje met hem/haar mee. Bij het buikje bleek ook wat vocht te zitten. De verloskundige legde ons uit dat er sprake zou kunnen zijn van een verdikte nekplooi. En mocht dit het geval zijn kon dat betekenen dat ons kindje een syndroom zou hebben. Dit hoefde echter ook helemaal niet zo te zijn. Maar omdat de verloskundige het vocht toch wel aan de ruime kant vond wilde ze ons niet te lang in spanning laten zitten en ons doorsturen naar het Radboud voor een extra echo, nekplooimeting en eventueel een vlokkentest. Dit wilden we zelf ook want we maakten ons zorgen en waren bang dat er iets mis zou zijn. En we wilden ons kindje natuurlijk absoluut niet kwijt!
Nekplooimeting in het Radboud
Twee dagen later konden we gelukkig al terecht en eenmaal binnen vroeg de echoscopiste hoe ver ik was. Toen ik vertelde dat ik 10 weken zwanger was reageerde ze luchtig en zei dat een verdikte nekplooi met 10 weken nog helemaal niet goed beoordeeld kan worden en dat we ons niet zo’n zorgen hoefden te maken. Jeroen en ik slaakten allebei een zucht van opluchting en de tranen kwamen al snel. De afgelopen twee dagen hadden we in grote spanning gezeten en dit kwam er nu uit. Echter toen ik eenmaal op de echobank lag en de echoscopiste ons kindje bekeek, kwam ze al snel terug op haar woorden van eerder. Met 5.5 mm waar 3.5 mm de grens is was er toch wel sprake van een behoorlijke nekplooi. Tijdens deze spannende echo werd er in veel moeilijke woorden gecommuniceerd waardoor wij het lastig konden volgen en niet goed wisten waar het over ging. Uiteindelijk besloot ik te vragen of er iets mis was. Ze zei dat de aorta verkeerd aangelegd zou liggen. Jeroen en ik vroegen ons af wat dit zou kunnen betekenen en of dit nog goed zou kunnen komen. Stomme vraag maar wisten wij veel. De reactie was dat ze dat nu zag en dat dat niet meer zou veranderen. Na de echo mochten we plaats nemen in de wachtkamer en zouden we een vervolggesprek krijgen met een gynaecoloog. Dit gesprek was op dat moment voor ons de druppel wat betreft het hebben van hoop op een gezond kindje. De gynaecoloog zag namelijk ook hetgeen wat de echoscopiste zag bij de aorta. Hoe klein het kindje ook nog was. Samen met de hoeveelheid vocht was de kans reëel dat er wat met ons kindje aan de hand zou zijn gezien syndromen vaak met hartafwijkingen gepaard gaan. Ze raadde ons dan ook aan om de week erop terug te komen voor nog een echo omdat je vanaf 11 weken pas officieel mag spreken van een verdikte nekplooi. Mocht dit nog het geval zijn zou er indien gewenst een vlokkentest afgenomen worden om op de meest voorkomende syndromen te testen. Dit wilden we graag omdat we wilden weten waar we aan toe waren.
Na dit gesprek hadden zowel Jeroen als ik geen hoop meer op een positieve afloop. Ontzettend bang waren we dat we een onmogelijke keuze zouden moeten gaan maken mocht er iets ergs met ons kindje aan de hand zijn en/of hij of zij niet levensvatbaar zou zijn. Voordat ik zwanger was hebben we het er wel eens over gehad wat we in zo’n situatie zouden doen, maar wanneer er eenmaal echt zo’n ontzettend gewenst mini baby’tje in je buik groeit wordt het toch een heel ander verhaal.
Spanning en onzekerheid
Na een vreselijke week vol spanning en onzekerheid (echt, die gedachtes die constant alle kanten op gaan zijn killing) mochten we weer langskomen voor de echo. Deze keer hebben wij als prettig ervaren omdat deze gynaecoloog echt met ons communiceerde en ons heel prettig behandeld heeft. Het kindje leefde gelukkig nog! Eén van mijn angsten was dat het vocht nog verder was toegenomen en de baby dat niet overleefd zou hebben. Ik had tegen alle adviezen in zitten googelen en gelezen dat dit kon gebeuren. Het tegendeel was waar, het vocht was zelfs met 1 mm afgenomen! Wel nog steeds boven de grens. Wat wel zeer verrassend om te horen was, was dat deze gynaecoloog niet zag wat haar collega’s die week ervoor zagen bij de aorta. Volgens haar was het op de verdikte nekplooi na een gunstige echo. Wel raadde ze alsnog een vlokkentest aan vanwege het vocht. Hier waren we het mee eens. Gelukkig kon het gelijk zodat we er niet tegenaan hoefden te hikken. Er kwam een collega bij om te assisteren en beiden waren ontzettend lief gedurende het onderzoek. Het is niet helemaal zonder risico dus vonden we het wel erg spannend. We mochten meekijken op een scherm en konden zien dat ze met een happertje gelukkig ver van ons kindje vandaan wat weefsel wegnam. Het was zo gepiept en het viel me alleszins mee. Ik moest twee dagen rust houden omdat de kans op een miskraam iets groter zou zijn door de test. Ik heb me geloof ik nauwelijks bewogen deze dagen haha 🙂
Drie werkdagen in onzekerheid
De eerste uitslagen zouden ongeveer drie werkdagen duren. Het waren wederom spannende en onzekere dagen maar we hadden gelukkig wel iets meer hoop gekregen dat het ook nog wel eens mee kon vallen. Het moment dat ik gebeld werd zaten we samen op de bank. Een onbekende stem deelde ons mede dat er uit de eerste vijf chromosomen geen afwijkingen gevonden waren. Wauw! Wat fantastisch! Jeroen schreeuwde heel hard “yes!” en ik kon alleen maar: “echt waar?!” uitbrengen. Wederom kreeg ik bevestiging. De tranen kwamen weer en ik was toch ook wel erg nieuwsgierig of ze konden zien of het een jongetje of meisje was. “Het is een meisje” werd er gezegd. Wat waren we blij! Het geslacht interesseerde ons werkelijk helemaal niks maar na al die spanningen werd het allemaal wat tastbaarder nu we de baby met “hem” of in ons geval met “haar” konden aanspreken.
Ongeveer twee weken na de eerste uitslagen volgde ook de uitslag van de wat minder vaak voorkomende syndromen. Ook hieruit kwamen geen afwijkingen. Wederom een grote opluchting! We kregen weer wat rust in ons hoofd en durfden weer een beetje te genieten van de zwangerschap die verder gelukkig nog steeds zonder kwaaltjes verliep.
16 wekenecho
Met 16 weken kregen we weer een uitgebreide echo in het ziekenhuis omdat er dus sprake was van een verdikte nekplooi en dit de procedure is wanneer er niks uit de vlokkentest komt. Bij deze echo werd alles maar voornamelijk het hart, wat met deze termijn gelukkig alweer veel beter te bekijken is, goed onder de loep genomen. Gelukkig zag het hart eruit zoals het eruit hoorde te zien. Zelfs de verdikte nekplooi was weg! Dit hadden we echt niet meer durven hopen. Wel was er sprake van lichte “echodense darmen” wat ook weer kan duiden op een eventuele chromosoomafwijking. Maar zowel de gynaecoloog als wijzelf maakten ons hier niet zoveel zorgen om. Met deze termijn kwam het vaker voor en we hadden immers goede uitslagen ontvangen van de vlokkentest. Er was hierdoor al heel veel uitgesloten.
Vier zorgeloze weken volgden en we zaten echt weer op de bekende grote roze wolk!
20 wekenecho
De 20 wekenecho kregen wij weer in het Radboud. We hadden een andere echoscopiste dit keer. Alles zag er weer goed uit gelukkig. Alleen merkten wij dat ze wat twijfels had over jawel, wederom de nekplooi. Ze twijfelde of het de navelstreng was die achterlangs liep of dat er toch teveel vocht zat. Na de echo mochten wij weer even plaatsnemen in de wachtkamer en besprak de echoscopiste wat ze had gezien met de gynaecoloog.
Na een tijdje kwam ze terug en zei het naar mijn zin nét niet overtuigend genoeg dat alles goed was. Jeroen was opgelucht en blij en ik probeerde dat ook te zijn maar toch bleef het aan me knagen. Een paar dagen later kwam die spanning er toch uit toen we het er met familieleden over hadden. Mijn schoonzus raadde aan om naar YuuX te bellen zodat ik kon vertellen waar ik mee zat. Ikzelf vind de drempel om te bellen altijd zeer hoog en dacht ook bij mezelf: wat moeten ze bij YuuX hiermee? Daar kan ik hun toch niet mee lastig vallen? Toch besloot ik na weer wat dagen met zorgen te bellen. En wat reageerde de verloskundige lief en begripvol! Ze opperde om de gynaecoloog te bellen zodat diegene de beelden nog eens kon bekijken en mij weer hierover zou kunnen bellen om nog eens uitleg te geven. Wat was ik blij dat ik toch gebeld had. Ze hebben me ook meer dan eens gezegd dat ik te allen tijde contact kon opnemen ook al waren we nog steeds medisch. Zo gezegd zo gedaan. Een paar dagen later werd ik gebeld door de gynaecoloog en die zei dat de echo er echt goed uitzag en dat het inderdaad de navelstreng was die achterlangs liep. En de nekplooi mocht met 20 weken ook dikker zijn dus het klopte in verhouding. Ik was weer volkomen gerustgesteld en besloot nu echt te gaan genieten van de zwangerschap en mezelf niet meer zoveel te laten meeslepen door mijn eigen doemgedachtes. Dus hup, weer terug die roze wolk op! …
… Ben jij ook benieuwd hoe dit verhaal afloopt? Volgende week publiceren wij deel 2 van dit verhaal en ontdek je hoe de rest van de zwangerschap is verlopen.
