Het was inmiddels augustus en ik was 22 weken zwanger. Jeroen en ik hadden zomervakantie. Het was ontzettend warm dus Jeroen had een zwembad opgezet. Ik besloot me te gaan omkleden om lekker te gaan chillen in het water. Ik moest eerst nog plassen en zoals ik mezelf had aangeleerd deze zwangerschap checkte ik het papier na het afvegen. Tot mijn verbazing zag ik dat er een heel lichtroze vloeistof op zat. Weer twijfelde ik of ik hier YuuX over moest bellen en wilde het bijna niet doen. Maar de twijfel bleef weer zoals gewoonlijk en dus belde ik toch. De verloskundige vroeg me er een foto van te maken zodat ze kon meekijken. Ondertussen zat ik weer op het toilet omdat ik weer wat vocht leek te verliezen. Na het zien van de foto’s vroeg de verloskundige me meteen op de bank te gaan liggen en de papiertjes te bewaren. Ze zou met tien minuten bij me zijn.
Ik dacht: shit, het is hier een bende, ik moet eerst opruimen! Alsof de verloskundige zich daar druk om zou maken maar goed zeg dat maar eens tegen een zwangere vrouw 😉 Dus dat deed ik eerst alvorens ik ging liggen. Ondertussen belde ze nog een keer met het verzoek om Jeroen alvast een tas te laten pakken voor het ziekenhuis. Ik maakte me voor het laatste telefoongesprek gek genoeg nog niet zo’n zorgen maar toen ze dat zei kreeg ik toch wel lichtelijke paniek.
Nog steeds vochtverlies
De verloskundige arriveerde al snel en begon eerst met het luisteren naar het hartje. Gelukkig klonk deze goed en krachtig! Vervolgens bekeek ze de bewaarde papiertjes om daarna te kijken of ik nog steeds vocht verloor. Ik moest hard op mijn hand blazen. Helaas zag de verloskundige nog steeds vocht aflopen. Ze legde me uit dat ze sterk het vermoeden had dat mijn vliezen of gedeeltelijk of helemaal gebroken waren en dat ze de ambulance ging bellen zodat ze me in het ziekenhuis verder konden onderzoeken. We vroegen ons af wat dit zou betekenen voor onze dochter. De verloskundige zei dat als de bevalling nu echt zou starten ze helaas niks voor haar konden betekenen aangezien ik nog geen 24 weken zwanger was. BAM, die kwam binnen. Jeroen en ik begonnen beiden te huilen. Ik aaide over mijn buik en zei “meisje blijf asjeblieft zitten, we willen je niet kwijt!” De ambulance was onderweg en wij belden ondertussen onze ouders.
Op naar het ziekenhuis
Mijn ouders kwamen net terug van een paar dagen weg en zaten nog in de trein. Ze zouden zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen. Mijn schoonmoeder was wel thuis en is snel onze kant op gekomen. Jeroen, mijn schoonmoeder en de verloskundige reden allemaal achter de ambulance aan richting het Radboud. Eenmaal aangekomen werd ik naar een van de verloskamers gebracht. Daar werd mijn temperatuur en bloeddruk gemeten, bloed geprikt, urine afgenomen en even later werd er een echo gemaakt door de gynaecoloog. Vervolgens keek hij ook of er vocht afliep. Dit was het geval en hij had dezelfde vermoedens als de verloskundige. Ook al gaf de test geen duidelijkheid. Dit kon komen door de vroege termijn. Hij legde uit dat wanneer de bevalling nu zou beginnen en er sprake zou zijn van een infectie, ze niks konden doen om het tegen te houden. Vanaf 24 weken maar eigenlijk liever nog 26 weken zouden ze actief gaan handelen om onze dochter in leven proberen te houden. Ik had koorts wat al geen goed teken was maar zelf was ik ervan overtuigd dat het door de stress en warmte kwam. Het was wachten op de bloeduitslagen voor meer duidelijkheid. Ik moest die nacht blijven om te kijken of ik nog meer vocht zou verliezen. De nacht verliep rustig en de bloeduitslagen waren gelukkig goed dus ik mocht naar huis. Dit gaf ons weer enigzins hoop dat het nog niet perse einde verhaal was, al was het zenuwslopend om het in ieder geval twee maar liever nog vier weken vol te zien houden en te hopen dat ons meisje nog niet geboren zou worden.
Vanaf die tijd moest ik het heel rustig aan gaan doen en mochten we iedere één a twee weken op controle komen. Wanneer ik vocht of bloed verloor of buikpijn had moesten we gelijk bellen en langskomen.
Nu ook flink bloedverlies
Ongeveer een week later verloor ik opeens een ruime hoeveelheid bloed toen ik aan het plassen was. Ik schrok hier ontzettend van en in paniek riep ik dat Jeroen direct YuuX moest bellen. Eigenlijk moesten we het ziekenhuis bellen maar we waren zo geschrokken dat dat niet in ons op kwam. Ik dacht dat het op dat moment echt foute boel was en kon niet meer logisch nadenken. De verloskundige van YuuX vertelde ons dat dit helemaal niet hoeft te betekenen dat er iets aan de hand zou zijn met de baby. Ze bood aan het ziekenhuis voor ons te bellen en met ons mee te gaan. Dit vonden we erg fijn. We zouden haar daar ontmoeten. De rit naar het ziekenhuis duurde eeuwen voor ons gevoel. Eenmaal aangekomen stond de verloskundige ons al op te wachten (wat een topper!) en nam ze mij met de rolstoel mee omdat Jeroen de auto nog moest parkeren. Die heeft vervolgens op standje Churandy Martina die ellenlange gang in het ziekenhuis afgerend en stond bizar snel weer bij ons. Achteraf lachen we erom maar op dat moment was er alleen maar angst en onzekerheid. Vrij snel werden we binnen geroepen en werd er als eerst naar de baby gekeken. Met de baby ging alles gelukkig goed! De andere onderzoeken gaven ook deze keer geen duidelijkheid. Ik moest het vooral rustig aan blijven doen. Behalve een beetje slenteren in huis mocht ik verder niks. Ook al is dat niks voor mij hield ik me hier absoluut aan. Ik wilde geen enkel risico nemen. Jeroen ontpopte zich als een fantastische huisman en nam vrijwel alles over thuis naast zijn werk. Dit was moeilijk voor mij gezien ik geen lichamelijke klachten had verder, maar alles voor het goede doel. Namelijk onze dochter die we ontzettend graag in ons leven wilden hebben.
Ik verloor nog een aantal keer vocht en bloed in de weken erop en heb nog eens overnacht in het ziekenhuis ter controle. De hoeveelheid vruchtwater was steeds aan de ondergrens. Maar de baby bleef het verder goed doen gelukkig en de bevalling leek zich nog niet aan te dienen.
Weer een verdikte nekplooi
De controles liepen ook door en rond de 24 weken kregen we weer een uitgebreide echo. Alsof het allemaal nog niet spannend genoeg was diende een oud probleem zich opnieuw aan. Er was opnieuw en nu duidelijk een verdikte nekplooi te zien. Het vocht liep nu door tot aan de baby haar linkerwang. De echoscopiste en gynaecoloog stonden voor een raadsel gezien het vocht toch echt weg was geweest en het eigenlijk niet voorkomt dat het dan weer terugkomt. Ze wilden dit probleem voorleggen tijdens een bijeenkomst van artsen en gynaecologen. Tijdens deze bijeenkomsten worden er verschillende casussen rondom de zwangerschap besproken die niet vaak voorkomen of complex zijn. We zouden er later over teruggebeld worden om te horen wat ze hadden besproken.
WES-test
Die donderdag werd ik in de middag gebeld. Gezien het verloop van de zwangerschap en het terugkerende vocht raadden ze aan om een WES-test in te zetten met het weefsel wat nog over was van de vlokkentest. Uit deze uitgebreide test kunnen er nog veel meer (duizenden) fouten in de chromosomen ontdekt worden. Tijdens een gesprek met de klinisch geneticus zou het ons allemaal uitgelegd worden en konden we beslissen of we deze test wilden inzetten.
Het gesprek met de klinisch geneticus was pittig. Omdat er blijkbaar nog een hoop afwijkingen zijn wat zou kunnen betekenen dat ons kindje alsnog niet levensvatbaar zou kunnen zijn of een kortere levensverwachting zou hebben. Ook kan er uit zo’n test komen dat je kind bijvoorbeeld op jonge leeftijd al kanker zou krijgen. We dachten dat we dit spannende hoofdstuk al afgesloten hadden maar nu zaten we er opnieuw middenin. Na een duidelijk gesprek over wat we wel en niet zouden willen weten en wat het ziekenhuis zou doen als laatstgenoemde uit de test naar voren zou komen, besloten we het toch te doen. Er kon namelijk alsnog helemaal niks uitkomen en dan zouden we hopelijk weer wat meer rust krijgen. En zou er wel wat uitkomen, dan wisten we waar we aan toe zouden zijn en dan konden de artsen daar ook naar handelen tijdens en na de bevalling.
Telkens een nieuw probleem
Al met al gingen alle problemen die zich voordeden ons niet in de koude kleren zitten en durfden we niet meer te hopen op een gezond kindje. Telkens leek er zich weer een nieuw probleem voor te doen. Genieten van de zwangerschap durfden we niet meer en dat terwijl ik zwanger zijn echt prachtig vind. Het is zo magisch om een minimensje in je buik te mogen laten groeien waar je al zo snel een band mee opbouwt. Het was weer wachten op de uitslag van de WES-test voordat we weer een beetje vooruit durfden te gaan kijken.
Ik was 26 weken zwanger en zat in de tuin toen ik werd gebeld door een onbekend nummer. In eerste instantie dacht ik dat het onze vaste gynaecoloog was maar het was de klinisch geneticus die belde voor de uitslag van de WES-test. Mijn hart sloeg gelijk op hol in afwachting van wat ik te horen zou krijgen. Er was gelukkig wederom niks afwijkends uit alle testen gekomen! Wauw wat een fantastisch nieuws! Dit hadden we niet durven hopen dat er helemaal niks uit zou komen. Dit sprak ik ook uit tegen de klinisch geneticus en die reageerde met de boodschap dat dit ook betekende dat het nog steeds niet duidelijk was wat er dan wel met onze dochter aan de hand was. Maar dit keer liet ik me niet van mijn stuk brengen en antwoordde dat er vooral heel veel NIET aan de hand was en ik even van het goede nieuws ging genieten. Ik heb snel Jeroen en daarna onze ouders gebeld en iedereen was ontzettend opgelucht. Ik durfde weer wat kleertjes en spulletjes voor onze dochter te kopen met veel meer plezier en vertrouwen. De babykamer hadden we gekocht toen we nog in spanning zaten voor de uitslag van de WES-test en dan kun je niet echt genieten van het babyshoppen.
Nog een uitgebreide echo?
De weken na de uitslag waren weer wat rustiger gelukkig. Ik verloor zover ik weet geen vocht en bloed meer. Wel kwamen we nog steeds iedere twee weken op controle in het ziekenhuis en ook eens in de vier weken bij YuuX. Tijdens een van de controles in het ziekenhuis werd ons verteld dat we nog een uitgebreide echo konden krijgen om het hart nog eens goed te bekijken. Sommige hartafwijkingen worden namelijk pas ontdekt ruim na de 20 weken. Ook konden we nog een uitgebreid DNA-onderzoek inzetten om te kijken of hier nog iets uit zou komen. Maar Jeroen en ik hebben uiteindelijk besloten om het niet te doen gezien het ook weer nieuwe onzekerheden kon geven. We wilden afwachten tot de geboorte. We kwamen ook nog steeds iedere twee weken in het ziekenhuis en werden goed in de gaten gehouden en dat was voldoende voor ons op dat moment.
Ik voelde weer wat vloeien
Het was inmiddels 31 oktober. Ik was 31+5 weken zwanger. Ik besloot lekker naar bed te gaan. Ik stond op en voelde weer wat vloeien. Het bleek weer hetzelfde vocht als wat ik al meerdere keren verloren was. Dit keer was ik veel rustiger en schrok ik niet eens. Ik riep Jeroen en die belde het ziekenhuis. Ook nam ik de papiertjes met daarop het vocht mee op aanraden van YuuX. In het ziekenhuis werd ik eerst aan het CTG gelegd. De verpleegster vertelde dat de gynaecoloog de papiertjes zou beoordelen maar helaas was het vocht al opgedroogd toen de gynaecoloog kwam kijken. Nadat de gynaecoloog inwendig een uitstrijkje had afgenomen en later met de uitslag kwam bleek het niet om vruchtwater te gaan. Ze wilde me nog wel graag even toucheren. Dit hadden we naar mijn mening achteraf nooit moeten doen. Het leek het laatste zetje te zijn voor de vliezen.
Ze voelde een vingertop ontsluiting maar dat was niet erg en kwam vaker voor. Ik mocht weer naar huis. Echter toen ik opstond voelde het alsof ik in mijn broek aan het plassen was. Ik kon het ook niet tegen houden. Ik gaf dit geschrokken aan maar de gynaecoloog zei dat het gel was van het inwendig onderzoek maar dit voelde voor mij anders. Ik zei tegen Jeroen dat ik echt naar de wc moest om te kijken wat er nou allemaal gebeurde. Het was me al wel duidelijk, mijn vliezen waren nu echt volledig gebroken. Ik vroeg Jeroen de verpleegster weer op te piepen, zij gaf aan te mogen vertrouwen op de onderzoeken. Eenmaal uit de kamer zijn we nogmaals naar de gynaecoloog gelopen die toevallig bij de balie stond waarbij we dezelfde uitleg kregen en de verwachting was dat het thuis over zou gaan. Dus we reden toch maar naar huis en onderweg belde ik de verloskundige van YuuX op. Die nam me (gelukkig en zoals verwacht) serieus en zei dat ik thuis weer naar het ziekenhuis moest bellen als we het niet vertrouwden.
Mijn gevoel klopte dus toch
In de nacht belden we en in de ochtend konden we komen. Dikke kraamverbanden had ik nodig om niet door te lekken. Ik besloot dit keer wat op te vangen in een urinecontainer. Eenmaal weer aangekomen in het ziekenhuis was al snel duidelijk dat de vliezen toch echt waren gebroken. Mijn gevoel klopte dus toch. Ik kreeg gelijk een infuus. Er werd bloed geprikt en urine afgenomen. Ook werd de eerste longrijpingsprik gezet. De baby werd ook weer goed nagekeken. Gelukkig deed ze het nog steeds super goed! De verloskundige van YuuX belde ook nog, wat erg fijn was. Ze vroeg hoe we eronder waren. Natuurlijk vonden we het spannend en was ik ook verdrietig dat mijn verlof en de laatste weken samen met Jeroen ons door de neus geboord werden. Maar we waren vooral dankbaar dat we alweer 10 weken verder waren en de overlevingskans van onze dochter nu heel erg groot was. Tien weken eerder hadden we ervoor getekend om deze termijn te mogen halen dus dat gaf wat rust. Uiteraard moest ik vanaf nu in het ziekenhuis blijven en hoopten we dat de kleine meid nog even zou willen blijven zitten.
In het ziekenhuis veel bloedverlies
Al vanaf dag één in het ziekenhuis verloor ik ontzettend veel bloed. Het maakte niet uit of ik zat of lag, het sijpelde of stroomde er continue uit. Onderleggers vol. Mijn moeder en schoonmoeder waren zo lief om steeds alle was mee te nemen en extra broeken en onderbroeken te kopen. Een aantal keer heb ik op de noodknop gedrukt waarna in een mum van tijd de kamer vol stond met witte jassen en ik weer werd onderzocht. Het was veel bloed in combinatie met vruchtwater werd er gezegd. Maar met de baby ging nog steeds alles goed en zolang ze het in mijn buik beter deed dan erbuiten, leek actie nog niet nodig. Iedere keer als ik weer op controle moest komen op de afdeling, en ik me verontschuldigde wanneer ik mijn broek uittrok en de vloer weer aan het bevuilen was, was het de bedoeling en verwachting dat het bloeden echt een keer zou stoppen. Maar dat deed het niet. Actie was nog steeds niet nodig omdat de baby het goed deed maar ik vertrouwde mijn lichaam helaas niet meer.
Mijn grootste angst was een placentaloslating en dat we te laat zouden zijn. Tegelijkertijd was ik bang dat onze dochter het allemaal niet aan zou kunnen omdat we nog steeds niet wisten of er iets aan de hand was met haar. En ik was moe. Ik kon niet meer. Alle spanningen en angst van de afgelopen maanden maar ook van dat moment begonnen me op te breken. Slapen deed ik daar ook nauwelijks. Ik lag op een kamer met meerdere meiden en er kwamen af en aan nieuwe vrouwen te liggen die ingeleid werden. En ook al had ik op een gegeven moment een leuke band met twee andere dames die er ook langer lagen, verlangde ik toch naar rust en privacy.
Op weg naar een inleiding
De een na laatste nacht voor de bevalling begon de zoveelste grote bloeding en mocht ik naar een eenpersoonskamer. Wat was ik opgelucht. Ik kon eindelijk weer wat uurtjes slapen. De volgende ochtend werd ik weer onderzocht. Deze gynaecoloog zag wat ik verloor aan bloed en hoorde mijn verhaal aan. Ook zag ze dat mijn baarmoedermond zo goed als verstreken was en dat de baby echt heel erg diep lag. Ze zei dat ze het niet te lang meer wilde aankijken, ook in mijn belang. Mijn hemoglobinegehalte was flink gekelderd en zat nog op 5.9. Bij 5.5 krijg je een bloedtransfusie werd me verteld. Gezien ik ook nog moest bevallen en ik zelf steeds slapper zou worden wilde ze de baby gaan halen met 34 weken tenzij het al eerder nodig zou zijn. Ook omdat het bloedverlies geen duidelijke oorzaak had en de kans op een placentaloslating wat groter werd wilde de gynaecoloog geen onnodig risico nemen. Wat was ik ontzettend opgelucht, dit was ook mijn gevoel! Ook al ben ik niet zo van het inleiden, ik had echt het gevoel dat het uiteindelijk beter zou zijn voor onze dochter om geboren te worden.
Later op de dag kwam diezelfde gynaecoloog nog even op mijn kamer. Ze wilde me toch graag voor de nacht op de verloskamer hebben want ze had het gevoel dat de bevalling wel eens zou kunnen gaan beginnen. En ze had gelijk. Die avond begonnen de eerste lichte weeën en na een slapeloze nacht was ik de volgende ochtend allerlei pogingen aan het doen om de inmiddels heftige weeën op te kunnen vangen. Gezien de zwangerschap, mijn toestand en het feit dat het nog wel even kon gaan duren besprak de gynaecoloog een ruggenprik. Deze wees ik in eerste instantie vriendelijk af. Ik wilde dit zelf doen. En vond ook van mezelf dat ik dit moest kunnen zonder pijnstilling. Echter kwam ik er de wee erna op terug. Ik was kapot en had zowel lichamelijk als mentaal de kracht niet meer om het volledig op eigen houtje te doen. De prik kon snel gezet worden en deze zat gelukkig als een huis.
Daar is ze dan!
In de vroege avond om 18:59 uur werd op 09-11-2019 onze mooie en dappere dochter Nina geboren. Met een hele goede start! Van mijn stress had ze schijnbaar niks meegekregen. Met een gewicht van 2370 gram met een termijn van 33+1 weken was het een flinke dame 😉 Ze mocht eventjes op mijn buik liggen alvorens ze werd meegenomen voor de eerste onderzoeken en medische ondersteuning.
Nina had inderdaad een zichtbaar dik nekje. Ze is de eerste paar dagen na haar geboorte meerdere malen uitgebreid onderzocht. Ook is er een hartfilmpje gemaakt. Alles zag er normaal uit en er waren geen verdere afwijkingen te zien. Na al die maanden onzekerheid kregen we dus te horen dat onze dochter gezond is! Ze had alleen een dikke nek🙂 Ook kwamen er bij de geboorte veel grote bloedstolsels mee. De placenta kwam direct los en de gynaecoloog vermoedde dus ook sterk dat er sprake is geweest van een gedeeltelijke placentaloslating. Mijn grootste angst bleek dus niet helemaal ongegrond. Wat waren we dankbaar dat Nina het zelf tijd vond om de wereld te gaan ontdekken. Anders weet ik niet hoe het afgelopen zou zijn. Ik ben er dan ook van overtuigd dat je altijd je moederinstinct en gevoel moet volgen.
Na vijf pittige weken in het ziekenhuis mocht Nina eindelijk naar huis. “Alles is goed afgelopen dus nu kunnen jullie gaan genieten” waren veel goedbedoelde opmerkingen uit onze omgeving. Begrijpelijk maar niet zo vanzelfsprekend. Het was ons allemaal niet in de koude kleren gaan zitten en vooral ik heb echt tijd nodig gehad om alles te verwerken en leren vertrouwen te moeten krijgen dat alles goed ging met onze dochter.
Van haar verdikte nekje is niks meer te zien
Nina is inmiddels een ontzettende lieve ondernemende en eigenwijze peuter van drie. Van haar nekje is niks meer te zien😉 Inmiddels is ze ook grote zus van haar broertje Milo van een paar maanden oud. Dat een tweede zwangerschap niet hetzelfde hoeft te gaan is wel gebleken want Milo kwam met exact 40 weken ter wereld na een ongecompliceerde zwangerschap.
Als laatste wil ik even de meiden van YuuX een extra shout-out geven. We hebben ons echt ontzettend gesteund gevoeld. Regelmatig werden we gebeld om te vragen hoe het ging en of ze iets voor ons konden betekenen. Ook in het ziekenhuis ben ik een aantal keer bezocht wat me echt heel erg goed deed op dat moment. Het was ook fijn om om de zoveel weken langs te komen bij de praktijk om gewoon even van je af te kunnen praten. In het ziekenhuis werken ook heel veel lieve mensen maar om gewoon even langs te kunnen gaan bij je eigen uitgekozen verloskundige praktijk geeft heel veel meerwaarde. En daar zijn we ze heel dankbaar voor!
