Het is donderdag 10 november 2022. Ik ben 38+4 weken zwanger als ik plots tijdens het avondeten voel dat de weeën zijn begonnen. Yes, wat fijn! Want we zijn er al weken helemaal klaar voor en kijken er enorm naar uit onze dochter in onze armen te kunnen sluiten. Mijn man belt Mieke en mijn schoonouders komen ons zoontje ophalen. We zitten eerst nog gezellig te kletsen, terwijl ik af en toe een wee weg moet puffen.
Prachtige bevalling
Na een warme douche komt het kantelpunt en worden de weeën veel pittiger. Het is intens, maar onze dochter komt eraan en die gedachte maakt alles goed. Ik puf de weeën weg en al vlot drie uur later wordt onze dochter thuis geboren. Wat ging dit fantastisch: mijn man heeft ons dochtertje aan kunnen pakken, ze heeft een geweldige start, mijn dochter ligt vredig op mijn borst, wat ben ik ontzettend trots op ons! We hebben dit gewoon voor de tweede keer weer geflikt. Wat een prachtige bevalling was dit, zo fijn en lekker in onze eigen omgeving. Maar helaas, onze roze wolk is van korte duur…
De placenta moet nog komen
Er moet namelijk nog iets uit. De placenta wil niet komen. Hier was ik bang voor. De tijd verstrijkt, ik heb hoop. De vorige keer kwam de placenta ook op het allerlaatste moment. De minuten lijken uren te duren. Ondanks alle medicatie, het legen van de blaas en alle pogingen van Mieke, is er echt geen beweging in te krijgen. Mijn angst van een vastzittende placenta wordt werkelijkheid. De ambulance wordt gebeld. Het idyllische plaatje van een thuisbevalling komt ten einde. Onze dochter, net een half uur oud, moet in de Maxi Cosi met mijn man mee naar het ziekenhuis.
Ik lig in de ambulance, de navelstreng tussen mijn benen bungelend. Ik zit nog te grappen met de ambulance broeders om er maar het beste van te maken, maar dit is eigenlijk helemaal niet wat je wilt. Ik ben positief ingesteld. Ik heb net een gezonde dochter op de wereld gezet, de bevalling is al achter de rug, er zijn ergere dingen. Knop om en gaan.
Hardnekkig ding
In het ziekenhuis aangekomen, krijgt de gynaecoloog de placenta ook niet in beweging. Dit is echt een hardnekkig ding. Ik krijg een infuus met medicatie om de placenta geboren te laten worden, een laatste poging anders moet ik naar de OK. Ik probeer te genieten van het feit dat mijn dochter in mijn bijzijn wordt nagekeken. Thuis was hier geen tijd voor. Fijn dat ik er toch bij kan zijn, maar in alle eerlijkheid krijg ik er niet veel van mee, want de pijn en weeën komen weer terug. Als de gynaecoloog binnenkomt, wordt een ultieme poging gedaan om de placenta er uit te krijgen. Na veel geduw en gesjor, komt de placenta los. Er gaat maar één ding door mij heen: opluchting! Nu is het echt klaar. Ik ben zo blij.
Van binnen voel ik angst
Op het moment dat ik dat denk, voel ik plots dat ik enorm hard begin te vloeien aan de onderkant, alsof er een kraan is opengedraaid. Dit gaat fout. Ik probeer rustig te blijven, maar van binnen voel ik angst. Ik weet als geen ander hoe fout dit scenario kan aflopen. De gynaecoloog drukt op de noodbel en binnen een paar tellen staat een heel team in mijn kamer, mijn man en dochter achter een gordijntje. En dan weet je er als (huis)arts zelf eigenlijk teveel van af… Paniek schiet door mij heen, ik ben bang, doodsbang, maar ik kan niet anders dan dit ondergaan. Mieke knikt mij bemoedigend van een afstand toe, dat had ik nodig, het komt goed. Uiteindelijk is het gelukt de bloeding te stoppen, wel ben ik 1,3 liter bloed verloren. Als ik mijn man en dochter de kamer op zie komen, springen de tranen in mijn ogen, alle emoties komen eruit. Dit was ingrijpend. Vanaf nu gaan we alleen nog maar heel hard genieten, samen, van ons gezin, onze dochter, althans…
Alsnog een operatie
Hoewel we volop genieten thuis, vordert mijn herstel niet zoals verwacht. Mijn gevoel zegt dat het nog niet goed is en na twee weken zit ik opnieuw bij de gynaecoloog. Die kan dan toch niet duidelijk een placentarest constateren. Ik houd echter klachten en uiteindelijk onderga ik negen weken na de bevalling alsnog een operatie om placentaresten te verwijderen. Balen, maar nodig, want nadien zijn alle klachten gelukkig verdwenen. Eindelijk zeg! Zo fijn. Gelukkig maken we het nu hartstikke goed en zijn we als gezin een prachtige dochter rijker, dat is uiteindelijk wat telt.
📸 Lynn Vriesen Fotografie
