Te mooi om waar te zijn
Twee weken na onze eerste poging voor baby twee gaf de test een vaag tweede streepje weer. We durfden haast niet te geloven dat het meteen raak was en hadden het gevoel dat we nog niet te blij moesten zijn.
Met 5,5 week zat ik te bedenken hoe ik deze verrassing aan een vriendin kon vertellen, totdat ik wat bloed zag. De moed zonk in mijn schoenen, ons voorgevoel leek te kloppen. Huilend ging ik naar beneden, waar mijn vriend nog probeerde positief te blijven. Ik wist gewoon dat het klaar was. We konden niks anders dan afwachten.
Zenuwachtig keek ik elke wc beurt of het bloedverlies meer werd. Hoop en teleurstelling wisselden elkaar af. De dag daarna was er bijna geen bloed meer te zien. Wellicht dat het dan toch niks ergs was, wat een rollercoaster. Nog een dag later zette het bloedverlies door en wisten we dat het over was. Ik barstte in huilen uit.
Twijfels en teleurstelling
We waren heel verdrietig, maar hoe verdrietig ‘mag’ je zijn na zo’n korte tijd? Als je al een gezond kindje hebt? En nadat het de eerste keer proberen raak is, sommigen zijn jaren bezig… Rationeel konden we beredeneren dat het deze keer niet gelukt was en dat dit niet betekende dat we nooit een tweede kindje zouden kunnen krijgen. Toch was ik super verdrietig en spookten de twijfels door mijn hoofd. Was onze eerste misschien een gelukje en is opnieuw zwanger worden niet vanzelfsprekend? Is er iets mis met mijn lijf? Wanneer kunnen we het weer proberen? En vooral: blijft het dan wel goed gaan? Ik speurde het internet af naar slagingskansen na een miskraam en ervaringen van anderen, maar dit gaf geen rust.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen
Het duurde twee weken, die voelden als maanden, voordat de miskraam voorbij was. Door de krampen, hormonen en het bloedverlies werd ik continu geconfronteerd met de situatie. Een paar dagen nadat het bloedverlies stopte, voelde ik dat er een ovulatie aan kwam, een ovulatietest bevestigde dit. We namen het zekere voor het onzekere en gingen ervoor. Anderhalve week later had ik krampen en wat bloedverlies. Wat was dit nu weer…? Was de miskraam toch nog niet voorbij…? Google vertelde me dat dit van alles kon zijn door de hormoonhuishouding die van slag kan zijn. Een week later deed ik toch een zwangerschapstest, twee streepjes!
Spannende weken
We durfden er niet in te geloven dat ik echt zwanger was en waren bang dat het weer verkeerd uit zou pakken. Misschien was het toch te snel en had mijn lichaam nog niet kunnen herstellen, was de test vals positief door de hormonen van de miskraam of zat het vruchtje op de verkeerde plek. Mijn hoofd maakte overuren en ik was bang om weer bloed aan te treffen. De dagen gingen in een slakkentempo voorbij en vol zenuwen kwamen we met 8,5 week aan bij YuuX. Mieke ging meteen kijken en zei al snel dat ze een kloppend hartje zag op de goede plek. De opgestapelde emoties en spanning kwamen eruit; er was echt een nieuw wondertje onderweg. Wat een geluk!
Zwanger!
We hebben onze miskraam met weinig mensen gedeeld. We wilden hun goedbedoelde verwachtingen en adviezen er niet bij hebben, wie weet hoelang het zou duren voor het zou lukken. En toen ik eenmaal zwanger was, voelde het ook niet goed om de miskraam bij iedereen te benoemen. We lieten liever de blijdschap overheersen en achteraf is het voor anderen makkelijk om te denken dat het zo erg niet is, ik ben nu toch zwanger? Voor we het zelf hadden meegemaakt, dacht ik er ook luchtiger over. De onzekerheid, teleurstelling en emoties kwamen veel harder aan dan verwacht.
Ik was me er al van bewust dat een zwangerschap bijzonder is, maar dat gevoel is er nu nog veel meer. Bij elk krampje dacht ik dat het mis was. Nog steeds spookt die gedachte af en toe door mijn hoofd. Naarmate de zwangerschap vordert groeit het vertrouwen. We zijn super blij dat we inmiddels ruim over de helft zijn en we kunnen niet wachten om het trappelende baby’tje in mijn buik straks te mogen ontmoeten.
